Ολόγραμμα

Έχω την εντύπωση ότι ζούμε σε παράδοξες ημέρες. Για παράδειγμα ποιος θα το πίστευε ότι η Ελλάδα θα έφτανε στο έσχατο σημείο οικονομικής ανεπάρκειας και η οποία πιθανόν να την οδηγήσει εκτός της ΟΝΕ! Ποιος θα πίστευε, πάλι, σε μια τέτοια υστερία λαϊκισμού και αφορισμού από τους παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ κεντροαριστερούς, και η οποία (υστερία) θα κατέληγε να γίνει - αντί της λογικής - το "όπλο" κατά του φάσματος της πτώχευσης και η "ανάγκη" να πληρώσουν την κρίση οι πλούσιοι αντί του μισθοσυντήρητου Δημόσιου Υπάλληλου!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, νοιώθω έντονη γύρω μου την ΜΗ ΥΠΑΡΞΗ της αντικειμενικής πραγματικότητας. Το περιβάλλον μου να έχει μετατραπεί σε ένα φάντασμα από πρόσωπα, ειδήσεις, απεργίες, λόγια… κάτι σαν ένα γιγαντιαίο φαντασμαγορικό ολόγραμμα.



Απομονώνω το προς τα αριστερά μισό κομμάτι της πραγματικότητας (ή τουλάχιστον αυτής που έμαθα σαν τέτοια) και βλέπω την έχουσα πρόβλημα με την οδοντοστοιχία της κυρ-Αλέκα, τον ειρωνευόμενο σ. Τσίπρα, το φωνασκούν ντουέτο Παναγόπουλου – Παπασπύρου, τα λάβαρα του ΠΑΜΕ στην Σταδίου, κλπ.
Σαν μέσα στη γυάλινη σφαίρα των μάγων.

Σκεπάζω το προς τα δεξιά κομμάτι, πάλι τα ίδια: η Αλέκα, ο Τσίπρας, ο Παναγόπουλος, κοκ. Σπάω τη «γυάλα» της υποτιθέμενης πραγματικότητας σε χίλια κομμάτια και εισπράττω χίλιες φορές την ίδια εικόνα... Όλοι στην κατεύθυνση του χαμού.

Κι εγώ, που δεν θέλω να χαθώ;

Όχι δεν τα παρατάω! Θα ψάξω (μαζί με κείνους που έχουν ακόμη κάπως σώας τας φρένας ή το χρειαζούμενο minimum αίσθημα ευθύνης) να βρω το φωτεινό σημάδι της πάντοτε κακοφωτισμένης ταμπελίτσας «exit» ή «έξοδος κινδύνου», για να ξετρυπώσω.

Δε μπορεί, κάπου θα το βρω!..