E N A - Κ Λ Ι Κ - Α Ρ Ι Σ Τ Ε Ρ Α ή ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΑΝ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΑΝΑΓΚΗ...

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Γιοφύρια π’ αρχίζουν
και δεν οδηγούν πουθενά

Μου αρέσει που εξακολουθώ να τηρώ μιαν απόφαση που πήρα κάποια χρόνια πριν, σε ώρες δύσκολες και δίσεκτες.
Ποτέ ψέματα, ποτέ συμβιβασμοί, ποτέ συγκάλυψη της αλήθειας.
Το τήρησα έκτοτε πιστά σε κάθε επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεών μου.
Άλλοτε πικράθηκα, άλλοτε κέρδισα, όμως πάντα ένοιωσα στο τέλος έντιμος συνομιλητής και εταίρος με τον βαθύτερο εαυτό μου (άρα και με τους άλλους).
Μπορώ ακόμα και στα σπαράγματα του ημερολόγιου της σημερινής μέρας να ψιθυρίσω με σιγουριά κείνο το καζαντζακικό «είμαι λέφτερος».
Γι αυτό θα …μου χαρίσω κάποιους στίχους του αγαπημένου μου Μιχάλη Κατσαρού από το «Μεσολόγγι» που μου το διάβαζε και αφιέρωνε τότε στο καφενείο του «Κυρ-Γιάννη» στην πλατείας μας, όπως δίνουν στα καλά Βέλγικα τσομπανόσκυλα κείνα τα μικρά μεζεδάκια σε σχήμα κόκαλου!!!........

Όλα μου γνέφουν να μιλήσω.
Γαϊτοπούλες που γυρνάν περήφανες απ’ το καμάκι
πυρκαγιές
παλιά λησμονημένα σίδερα
τα τελευταία γιοφύρια π’ αρχίζουν και δεν περνάν
πουθενά
η φωνή σου που πέθανε.

Θα βάλω εδώ στο τέλος του σημειώματός μου την απεικόνιση ενός σκίτσου που είχα κάνει στον φίλο μου τον παρεξηγημένο, αλλά ταυτόχρονα μεγάλο ποιητή, τον Μισέλ, τότε στο Λονδίνο, σε ώρες επίσης κομβικές και δύσκολες για μένα και ώρες ήττας …δυστυχώς, σαν ανταπόδοση των παραπάνω στίχων…
Έτσι όπως από μνήμης απέδωσα την εικόνα του και χάραξα με το ΗΒ μολύβι του σχεδίου μερικά στιχάκια από μένα γι αυτόν (ή μήπως για τον πόνο μου;)

Που ‘ναι
οι γαϊτες;
Που ‘ναι
η Λούμπλιοιβα, Μιχάλη;
Που τάχα να ‘ναι ο Στέφανος με τα Σέλινα;

Τραγούδα ξανά
(για μένα μονάχα)
δυσκολονόητε Ποιητή!
Είναι πολλά δύσκολη η Έξοδος,
στα σύγχρονα Μεσολόγγια.

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Από υαλί χρωματιστό

Γλυκοπωλείον "το Μοσχάτο μας"...
Ήταν το μόνο ανοιχτό μαγαζί. 
Ήπια δυο campari. 
Κουβεντιάσαμε την επικαιρότητα (βιαστικά – με προσποιητά κέφια (μου φαίνεται)). 
11:20.. πέρασε η ώρα. 
Έκανα ένα τηλεφώνημα για χρόνια πολλά (γιατί άραγε;) 
Ακούγεται χριστός ανέστη από παντού: από την τηλεόραση που αναμεταδίδει, από την γειτονική πλατεία της Μεταμόρφωσης όπου ο θεατράλε παπα-Νικόλας γκαζώνει με τις καμπάνες… 
Κι εγώ διαβάζω Καβάφη και σκέφτομαι τον δήμαρχο (έτσι ξεκάρφωτα) που λίγο πριν τον είδα να κατηφορίζει προς τον Άγιο Κωνσταντίνο (ε, βλέπεις χθες είχε κάνει επιτάφιο στην Μεταμόρφωση, οπότε συμφωνείς ότι όλα έχουν την σειρά τους και την ανειλικρίνεια τους, κι αν όχι αυτήν, έχουν την σκοπιμότητα τους). 
Λειώνει το στήθος καθώς ψελλίζω τις πρώτες γραμμές: 

Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια 
στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Καντακουζηνού 
και της Ειρήνης Aνδρονίκου Aσάν. 

Τα γλέντια μας λείπανε τώρα φουκαρά κυρ Γιάννη Καντακουζηνέ. 
Άδεια τα θησαυροφυλάκια σου, όπως άδειες είναι και οι τσέπες εμάς των "απογόνων" σου που αμφισβητούμε την ελληνικότητα της κληρονομηθείσας (αλήθεια από ποιους) ιστορίας της αυτοκρατορίας σου. 

Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους 
(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ’ η πτώχεια) 
φόρεσαν τεχνητούς. Ένα σωρό κομμάτια από υαλί, 
κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε 
το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές 
δεν έχουν κατ’ εμέ τα κομματάκια αυτά 
από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον 
σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή 
κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων. 

Δεν αντέχω άλλο… 
Ούτε τα «χρόνια πολλά» της ανέλπιδης ελπίδας, ούτε τον έρωτα που χορεύει τις ανοιξιάτικες μουσικές του Αντόνιο Βιβάλντι μέσα στην φτώχεια, ούτε τα faux bijoux με τα οποία ο κυρ Γιάννης Καντακουζηνός στόλισε μια κοτζάμ Ειρήνη Ανδρονίκου Ασάν… 
Διάβασα βιαστικά το τέλος, σχεδόν με λυγμούς: 

Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν, 
του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν 
στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός, 
μια Κυρία Ειρήνη Aνδρονίκου Aσάν. 

Tι ήρμοζε να έχουν..!!!
Έκλεισα βιαστικά τον Καβάφη και πήδηξα στο κρεβάτι μου με εντολή στον "βραδινό εαυτό μου" να μην δω το παραμικρό όνειρο...

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Πρωτομαγιά του 13: Δυστυχώς χάνουμε

Πέρασα την Πρωτομαγιά τόσο πολύ ...ηττημένος, κάνοντας μόνον μυστικά όνειρα για μιάν …Επανάσταση (μην γελάτε) που τελικά θα ξέσκιζε τις τρικομματικές μαριονέτες και κυρίως που θα λιάνιζε την αστυνομική τρομοκρατία...

Γιατί προηγούμενα Ένοιωσα σαν εξορισμένος σε άλλον πλανήτη, βλέποντας όλην αυτήν την κοινωνική γελοιογραφία των καταναλωτών και των φοβισμένων συναλλασσομένων που κάνανε ουρές στις τράπεζες ΤΕΤΟΙΑ μέρα.
Γιατί προηγούμενα Ένοιωσα μανία για τους ξευτίλες που θέλοντας να μας κάνουν κι εμάς ξεφτηλες σαν τις μούρες τους μετέτρεψαν την 1η Μάη (με κείνα και με τούτα) σε μιά μέρα πιο καθημερημή κι από τις καθημερινές...
Γιατί προηγούμενα Ένοιωσα άφατο μίσος για των ΜΑΤατζή που καύλωνε κάτω από τη σκιά της νερατζιάς σιμά στον Άγνωστο και που πρόσφατα δια των εκπροσώπων του (Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής) δήλωνε ότι δεν γουστάρει να τον φωτογραφίζουν άνευ αδείας ή ότι οι φωτογράφοι των ΜΜΕ είναι ίσοι με τους άλλους έλληνες και θα τρώνε βρωμόξυλο όπως όλοι οι άλλοι – δημοκρατία έχουμε…

Αυτά…

Ζήτω η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ