Από υαλί χρωματιστό

Γλυκοπωλείον "το Μοσχάτο μας"...
Ήταν το μόνο ανοιχτό μαγαζί. 
Ήπια δυο campari. 
Κουβεντιάσαμε την επικαιρότητα (βιαστικά – με προσποιητά κέφια (μου φαίνεται)). 
11:20.. πέρασε η ώρα. 
Έκανα ένα τηλεφώνημα για χρόνια πολλά (γιατί άραγε;) 
Ακούγεται χριστός ανέστη από παντού: από την τηλεόραση που αναμεταδίδει, από την γειτονική πλατεία της Μεταμόρφωσης όπου ο θεατράλε παπα-Νικόλας γκαζώνει με τις καμπάνες… 
Κι εγώ διαβάζω Καβάφη και σκέφτομαι τον δήμαρχο (έτσι ξεκάρφωτα) που λίγο πριν τον είδα να κατηφορίζει προς τον Άγιο Κωνσταντίνο (ε, βλέπεις χθες είχε κάνει επιτάφιο στην Μεταμόρφωση, οπότε συμφωνείς ότι όλα έχουν την σειρά τους και την ανειλικρίνεια τους, κι αν όχι αυτήν, έχουν την σκοπιμότητα τους). 
Λειώνει το στήθος καθώς ψελλίζω τις πρώτες γραμμές: 

Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια 
στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Καντακουζηνού 
και της Ειρήνης Aνδρονίκου Aσάν. 

Τα γλέντια μας λείπανε τώρα φουκαρά κυρ Γιάννη Καντακουζηνέ. 
Άδεια τα θησαυροφυλάκια σου, όπως άδειες είναι και οι τσέπες εμάς των "απογόνων" σου που αμφισβητούμε την ελληνικότητα της κληρονομηθείσας (αλήθεια από ποιους) ιστορίας της αυτοκρατορίας σου. 

Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους 
(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ’ η πτώχεια) 
φόρεσαν τεχνητούς. Ένα σωρό κομμάτια από υαλί, 
κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε 
το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές 
δεν έχουν κατ’ εμέ τα κομματάκια αυτά 
από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον 
σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή 
κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων. 

Δεν αντέχω άλλο… 
Ούτε τα «χρόνια πολλά» της ανέλπιδης ελπίδας, ούτε τον έρωτα που χορεύει τις ανοιξιάτικες μουσικές του Αντόνιο Βιβάλντι μέσα στην φτώχεια, ούτε τα faux bijoux με τα οποία ο κυρ Γιάννης Καντακουζηνός στόλισε μια κοτζάμ Ειρήνη Ανδρονίκου Ασάν… 
Διάβασα βιαστικά το τέλος, σχεδόν με λυγμούς: 

Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν, 
του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν 
στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός, 
μια Κυρία Ειρήνη Aνδρονίκου Aσάν. 

Tι ήρμοζε να έχουν..!!!
Έκλεισα βιαστικά τον Καβάφη και πήδηξα στο κρεβάτι μου με εντολή στον "βραδινό εαυτό μου" να μην δω το παραμικρό όνειρο...