E N A - Κ Λ Ι Κ - Α Ρ Ι Σ Τ Ε Ρ Α ή ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΑΝ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΑΝΑΓΚΗ...

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Οι Φωνές και Η Αριστερά

Τα πράγματα ζορίζουν!
Το σύστημα φαίνεται σα να έχει πάθει σοβαρό ειλεό…
Στρίψανε τα εντεράκια του και ξερνοβολάει παρ..ενέργειες σε δύση και ανατολή, σε Αρτζεντίνα και σε Ψωροκώσταινα.

Και ανανταριάζεται ο κοσμάκης και σου λέει που παμε;
Γιατί τόσο χρέος και κοτζάμ έλλειμμα, ρε παιδιά;
Ποιος έφαγε το μπεζαχτά;
Απλοποιήσεις θα μου πείτε, αλλά αυτές είναι και ίδιον των Ελλήνων, αλλά και πολύ φυσιολογικό να προκύψουν από μια τέτοια παλιοκατάσταση όπου πιέζεται η λογική και η τσέπη…
Φέρτε πίσω τα κλεμμένα, λοιπόν, φωνάζουν οι νεοέλληνες, αλλά ούτε η αγανάκτηση τους, ούτε η ανάγκη εκτόνωσης βρίσκουν αναπαμό μιας και βγαίνει στο παλκοσένικο ο Πάγκαλος και τους την λέει (μισο-εύστοχα εδώ που τα συζητάμε): Mαζί τα περιδρομιάσαμε!..
(απλά φαίνεται ότι λόγω μεταβολισμού άλλος πήρε κιλά και άλλος όχι)

Τίποτα!
Πέρα δώθε ο Τσοχατζό, σε απόκρυψη ο Καράβελας, απείραχτη η Mayo, οικουρεί ο Τσουκάτος, φυγαδευμένος ο Χριστοφοράκος, τον «γερμανό» κάνει ο Μπασιάκος…
Και αργούν οι ρημάδες οι Εξεταστικές και τα δικαστήρια.
Βλέπεις η κυβέρνηση υπακούει στους νόμους και το σύνταγμα.
Η πολιτεία είναι συντεταγμένη και δίνει το δικαίωμα στα πολιτικά λαμόγια να παλεύουν για ασυλία και στους μεγαλογιατρούς που δηλώνουν εισοδήματα πείνας να χρησιμοποιούν ανακοπές, ενστάσεις, προσφυγές, ασφαλιστικά μέτρα και ό,τι αποτέτοιο έχει απομείνει στη θεία τους την Ευανθία…
(παρεμπιπτόντως - τι έχω πάθει με τις Ευανθίες; ακατανόητο!)

Εδώ που τα λέμε, υπάρχει κι ένα δίκιο βουνό σε όσους γκαρίζουν, γιατί ας πούμε ρε κύριε δεν μπορεί από τη μια να δηλώνεις 20 χιλιάρικα εισόδημα και από την άλλη να είσαι top doctor στα Κολωνάκια με αλυσίδα από βίλες, yachts και τζιπάρες.
Το πώς κάποιος βρέθηκε με τόσο αδικαιολόγητο πλούτο δεν είναι ζήτημα πολιτικό, θεωρητικό και των οιμωγών, αλλά κυρίως της εφορίας, που – χου…

Αλλά ας μην ξεστρατίζω σε αβανταδόρικες παρενέργειες που προσφέρει με τη σέσουλα η σήμερον ημέρα…

Υπάρχουν κι άλλες φωνές, πιο σοφιστικέ και πολιτικοποιημένες είναι η αλήθεια, που θέτουν πιο σύνθετα ζητήματα που άπτονται της άμεσης πολιτικής δράσης, αλλά και της «μεγάλης ιδεολογίας».

Άγριοι blogέροι, που ζητάνε εξέγερση και βάζουν σε δίλλημα τους συνέλληνες που δεν βγάινουν στους δρόμους, ενώ στη Γαλλία γίνεται του Παρισιού!

Γνωστοί αρθρογράφοι και αναλυτές τύπου Πρετεντέρη και Τζίμα (του Οργανισμού γενικώς, plus μερικούς από Καθημερινή μεριά) που διαρκώς διαπιστώνουν αλλά δε βρίσκουν λύσεις.

Μεγάλοι στοχαστές και φιλόσοφοι που την παλεύουν τη δουλειά αλλά δεν καταφέρνουν να ξεκουνήσουν τις παλιές συνταγές του παπού Κάρλ ή και αυτού ακόμα του Κεϋνσιανισμού…

Όλα ατάκτως ερριμμένα.

Ο καπιταλισμός κρυολόγησε πάλι και πυρέσσει… αλλά η ευλογημένη η κοινωνία της προόδου, της οικολογίας, του ριζοσπαστισμού, της ανανέωσης, της αμεσοδημοκρατίας, του …, της …, του…, και τα λοιπά, …τι κάνει;
Γιατί δεν ομιλεί η Αριστερά;

Και τα μπερδεύει ο φουκαράς ο Λουκάς (γείτονας μου αυτός) και σου ζητάει πρόταση από τον Τσίπρα, τον Αλαβάνο ή την κυρ-Αλέκα: "Αν είναι δυνατόν σύντροφοι μια ενωτική πρόταση και λύση, επιτέλους"!
Σιγά που θα την ακούσεις γείτονα μου Λουκά, ή σιγά που θαρρείς ότι αυτοί είναι κείνο το πελώριο σκιερό δέντρο της καταφυγής μας που το ονομάσαμε γενικά και αορίστως: «Η Αριστερά».

Αυτόν τον καιρό, διαβάζω με πολύ συμπάθεια, αλλά κυρίως προσμονή (λες και περιμένω το Μήνυμα του Μεσσία), ένα ασταμάτητο κατεβατό από βιβλία, άρθρα, αποσπάσματα από βιβλία, πραγματείες, blogοαναγνώσματα κοπιαρισμένα κατά κόρον, κλπ, αλλά δεν βρίσκω άκρη.
Δεν μου δίνονται λύσεις και αισθάνομαι αλυσοδεμένος.
Πλήθος πυλών εξόδου και διαφυγής που όμως οδηγούν σε αδιέξοδα στενάκια σαν και κείνα της βιομηχανικής ζώνης του Ταύρου...
Μαύρα κι άραχλα…
Η ατέρμονη αγωνία αυτού που γενικόλογα εμείς οι ευαίσθητοι, οι κουλτουριάρηδες και τα καλά παιδιά, ονομάζουμε "η Αριστερά" και που εκφράζει φυσικά ότι καλό, δίκαιο, ίσο, κλπ, κλπ, κλπ.

Κάθομαι πολλές φορές και αναλογίζομαι κάτι φοβερές μπαρούφες: πως αν η ανθρωπότητα είχε μια νέα ευκαιρία, που πραγματικά θα υπήρχε η άμεση και απόλυτη Δημοκρατία, η ισότητα και η κοινοκτημοσύνη των αγαθών (και όχι η τραγική αποτυχία της δικτατορίας του προλεταριάτου και τα όσα φοβερά συνόδεψαν την εφαρμογή του λενινισμού – σταλινισμού), τότε τι θα γινόταν;
Πως θα γινόταν;

Αν κάποια στιγμή, «Τώρα», «Εδώ που μιλάμε», οι δείκτες της ζωής Μηδένιζαν τα πάντα.
Όλα και όλοι γίνονταν ίσια και ίσοι...

Δεν χρειάζεται να σκεφθώ επί πολύ (ούτε καν έστυψα το μυαλό μου), ώστε με βεβαιότητα να γνωρίζω ότι από το επόμενο πρώτο χιλιοστό του δευτερολέπτου θα ξεκίναγε η αντίστροφή μέτρηση…
Τα πράγματα θα πήγαιναν να «κάτσουν» και να «σβήσουν» μέσα στην στιγμή που πραγματικά ξεκίνησαν όλα, δηλαδή από την εμφάνιση του ανθρώπου πάνω στη γη και στη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετά ή ιστορία της ανθρωπότητας κράτησε την αναπνοή της με την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα...

Θα τέλειωναν τα "όνειρα" μου, από τη στιγμή που οι αναγκαστικά "μεταξύ ίσων" διαχειριστές της κοινής και δίκαιης πια ζωής, θα έπρεπε να μεταφερθούν με κάποιο αυτοκίνητο (με οδηγό τον πολίτη ή σύντοφο Stefanov) στη Βουλή, στη Δούμα ή το Parliament της νέας Αριστερής και Δίκαιας Παγκοσμιότητας.
Αυτό δεν είναι υποθετικό, νομίζω.
Συνηγορούν τα αποδεδειγμένα γεγονότα του πρόσφατου παρελφόντος.

Να δέστε τι στιγμή που ο Λένιν αποφάσισε αντι για ποδαράδα, να πάει με αυτοκινητάδα στο Σμόλνυ. Από τη στιγμή που στρογγυλικάθισε στο πίσω κάθισμα και ο σύντροφος Nikolai άρχισε να σωφάρει, η ίση σχέση του σύντροφου Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ με τον σύντροφο οδηγό του, είχε πάψει να υπάρχει…

Η αντίστροφη μέτρηση θα άρχιζε πάλι ταυτόχρονα με τη στιγμή που οι σωματικά και πνευματικά ισχυρότεροι θα ήθελαν να επιβληθούν στους πιο αδύναμους.
Είναι αυτό για το οποίο κομπάζει, αλλά μερικές φορές απλά το ψιθυρίζει ενοχικά συνεσταλμένα ο νεοφιλελευθερισμός: «λυπάμαι βρε γειτόνοι, αλλά η φυσική τάση του ανθρώπου είναι να επιδιώκει το προσωπικό του συμφέρον, κάτι που οδηγεί αναπόφευκτα, υποτίθεται, στον οικονομικό ανταγωνισμό».

Να δες… όπως ακριβώς χιλιάδες χρόνια πριν, όπου μετά το κυνήγι των μαμούθ ο δυνατότερος ή ο πιο επιτήδειος στην τέχνη του κυνηγιού έπαιρνε το μεγαλύτερο ή το εκλεκτότερο κομμάτι κρέας. Πάσα αντίσταση επέφερε τον πόνο από ένα δυνατό χαστούκι ή και το θάνατο από μια λίθινη αιχμή βέλους.

Θα ξεκινούσε, επίσης, η επιστροφή στις αλυσίδες του σημερινού εξαχρειωμένου συστήματος, από τη στιγμή που ο πονηράκιας διαχειριστής τροφίμων θα εξασφάλιζε για τον εαυτό του και την οικογένεια του το πρώτο ένα παραπάνω σπυράκι φασολιού.

Όπως ακριβώς, πάλι, οι αρχαίοι Έλληνες έμποροι, όπου η μεταφορά πιθαριών από τους Χαλκιδείς ή κασσίτερου από Κορίνθιους δημιουργούσε διαφορετικά κέρδη και οικονομική δύναμη στον καθένα ατομικά και την Πόλη.

Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι αρχηγοί της φυλής, οι πλούσιοι έμποροι, οι βασιλιάδες, οι τυρρανοι, η «λόγω μεν δημοκρατία», ο μερκαντιλισμός, ο καπιταλισμός, ...το Σύστημα.

Λοιπόν;
Συνεπώς;
Είμαστε παγιδευμένοι στο αναπότρεπτο της φύσης μας;
Παλεύουμε για ρυθμίσεις μέσα στην αστική δημοκρατία και σε αυτό που εμείς οι ίδιοι ονομάσαμε καπιταλισμό;
Κυνηγάμε χίμαιρες και την Ουτοπία;

Μια απάντηση ρε παιδιά…
Μη μου δώσετε όμως αυτήν που ανύποπτα αλλά δραματικά δίνει ο Μάρξ, πως δηλαδή «οι άνθρωποι δημιουργούν τη ζωή τους, όμως δεν την φτιάχνουν κάτω από συνθήκες που έχουν επιλέξει, αλλά υπό συνθήκες που έχουν βρει, έχουν κληρονομήσει και έχουν αποκτήσει από το παρελθόν»
Θέλω μια άλλη απάντηση πιο ελπιδοφόρα από του Μαρξ.

Αλλιώς να βολευτώ με τη φωνή της Καρυστιάνη που με βεβαιότητα μου λέει στ’ αυτί «η Αριστερα [αγόρι μου] βρίσκεται μόνον στις λέξεις των ποιητών».
Απλά να συμπληρώσω κι εγώ: και στα όνειρα των παιδιών…

ΥΓ
Έχει πλάκα που στάζει πίκρα.
Γράψτε στο ψαχτήρι του Google "παγκόσμια ισότητα".
Ξέρετε τι σας απαντάει;
Μήπως εννοείτε: Παγκοσμια Ανισοτητα

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Θα πάρετε ολίγην από Εξέγερση;


Όσο κατηφορίζουμε προς χειμώνα μεριά και τα Χριστούγεννα, όλο και πιο πολύ διαβάζω κείμενα με την αγωνία κάποιων για Εξέγερση.
“Η Γαλλία εξεγέρθηκε, Εμεις;” ...ή «Το Παρίσι στα όπλα!»…
Ειλικρινά δεν ξέρω τι γίνεται στη σημερινή οχτωβριάτικη Γαλλία, αν και παλαιότερα τα είδαμε τα καζάντια του "Παρισινού Μάη".
Στην μελαγχολική και αντιμνημονιακά μαρμαίρουσα Αθήνα μας, όμως, δεν μπορώ να φανταστώ ότι το ζήτημα θα λυθεί με συγκρούσεις ενός «νέου Δεκέμβρη».
Γιατί όσο θα έχουμε τα προοδευτικά και αριστερά κόμματα άρρωστα και την γενικότερη Αριστερά να πάσχει από έλλειψη σοβαρότητας και πρότασης, τότε το Γράμμα δεν θα βρίσκει παραλήπτη.
Θα επιστρέφει στον αποστολέα ή θα παραπέφτει σε κανένα οδόφραγμα που θα το υπερασπίζονται indymediaκοί τύποι, χουλιγκάνοι και συλλογικότητες της πλάκας...

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Χρειάζεται ένα: "Συγνώμη ρε Σύντροφοι"

Τα έχω πει τόσες φορές.

Τα ξαναλέω και πάλι, ευθύς μετά την πρωθυπουργική διακαναλική συνέντευξη.
Το πρόβλημα βρίσκεται μέσα στο σπίτι σου κι όχι στις αυλές των κακών γειτόνων...
Κατά συνέπεια ποιόν απειλούσες με εθνικές εκλογές μωρέ πρόεδρε;
Τον μπαρούφα τον Αντωνάκη, τον μικρό Αλέξη ή την παλαιολιθική κυρία Αλέκα;
Αυτοί για τα μικροκομματικά τους συμφέροντα όχι μόνο θα ανεμίζουν αντιμνημονιακά λάβαρα, αλλά μέχρι κεράκια θα ανάβουν σε δεήσεις υπέρ της ...αποτυχίας (!) των «μέτρων».
Δεν τους νοιάζει "δεκάρα" η πτώχευση της χώρας, αλλά η πάρτη τους.
Πως θα ξεγελάσουν τον ελληνικό λαό και θα ξαναπιάσουν τα πόστα της εξουσίας ή πως θα τσιμπήσουν 1% παραπάνω από την εκλογική τους δύναμη, ώστε να διατηρούν τα μαγαζιά τους...
Στο σπίτι σου ρίξε τη ματιά σου σύντροφε πρόεδρε.
Στην Ιπποκράτους, που χάσκει άδεια σαν το καβούκι
που μόλις το ρουφήξανε σε μια ωραία σαλιγκαράδα στιφάδο.
Άδεια τα κεντρικά από κόσμο, από υψηλόβαθμα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη.
Πολυκαιρισμένες οι σαλάτες Caesars στο μπαρ του 1ου ορόφου.
Κενό ακόμη και από ...πολιτική το κτήριο, αφού οι αίθουσες συνεδριάσεων και ολομελειών στέκουν στέρφες, σαν αίθουσες τοκετού σε μαιευτήριο που δεν έχει πελατεία...
Σύντροφε Πρόεδρε σου έστειλα πολλά μηνύματα, μέσα από μικρά άρθρα και χρονογραφήματα, ελπίζοντας ότι ως blogger κι εσύ θα τα λάμβανες όταν θα σερφάριζες με το laptop σου ενώ πέταγες από Αθήνα σε Νέα Υόρκη μέσω Βρυξελών.
Έπεσα έξω.
Δεν τα έλαβες... (ή μήπως δεν τους έδωσες σημασία;)
Γιατί αν λίγο τους έδινες προσοχή, όχι διακαναλική δεν θα χρειαζόσουνα, αλλά τα σώβρακα θα τους έπαιρνες στις 7 Νοέμβρη.
Μόνον να πρόσεχες το κόμμα σου.
Αυτό έπρεπε.
Να ενημερώσεις για το πρόβλημα τα μέλη και τους φίλους του Κινήματος.
Να ακουμπήσεις πάνω στην δημοκρατική κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ.
Να αναλύσεις τα κεσάτια της ψωροκώσταινας και για τα χρέη που μας άφησε ο ανεπρόκοπος (ο καταλληλότερος τρομάρα του).
Να συζητήσεις μαζί τους (γιατί δεν είναι βλάκες πίστεψε με κι ας μην έχουν πτυχία από το Tufts University) και να πάρεις την έγκρισή τους.
Τους αγνόησες και βασίστηκες στις δημοσκοπήσεις που τέλη του 2009 και αρχές του 2010 σου έδιναν έγκριση να πάρεις σκληρά μέτρα σε ποσοστά αστρονομικά 60-80%...
Αλλά οι Έλληνες είναι σκατοκουφάλες πρόεδρε και δημοκράτες μέχρι έναν πόντο πριν από την τσέπη τους.
Ποια κοινή προσπάθεια και ποιος πατριωτισμός ρε σύντροφε Γιωργάκη μου.
Τους πίστεψες και βασίστηκες στα σάπια μήλα που σου προσέφεραν η GPO, η RASS, η Mark και το δημοσκοπικοαναλυτικό αποτέτοιο της μαμάς τους.
Οι τρελαμένοι ΠΑΣΟΚοι πρόεδρε θα στην κάνουν.
Οι ανδρεϊκοί, οι κεντραριστεροί, οι τριτοσεπτεμβριστές, οι ΓΣΕΕήτες και οι ΑΔΕΔΥτες, ...οι απελπισμένοι και οι κομματικά φτυσμένοι.
(Καθένας με τους λόγους του)
Αυτό που θα συμβεί στις 7 του μήνα μην το εκλάβεις ούτε σαν μπάτσο από τα δεξιά, μα ούτε σαν χαστούκι από τα αριστερά…
Μην την πατήσεις με παραίτηση της κυβέρνησης και προσφυγή σε εθνικές εκλογές που θα είναι βούτυρο στο ψωμί των ανόσιων και καταστροφή για το λάο.
Να το εκλάβεις σαν προειδοποίηση των δικών σου και να πείς: “Συγνώμη ρε Σύντροφοι»
Γιατί πριν από όλα Πρόεδρε, η Δημοκρατία βασίζεται πάνω στην υγιή λειτουργία των Κομμάτων.
Πιστεύω πιά από τις 15 του μήνα Νοέμβρη και μετά τον ορυμαγδό των εκλογών να ξέρεις τι θα πρέπει να κάνεις…

Με συντροφικούς χαιρετισμούς…