Οι Φωνές και Η Αριστερά

Τα πράγματα ζορίζουν!

Το σύστημα φαίνεται σα να έχει πάθει σοβαρό ειλεό…

Στρίψανε τα εντεράκια του και ξερνοβολάει παρ..ενέργειες σε δύση και ανατολή, σε Αρτζεντίνα και σε Ψωροκώσταινα.

Και ανανταριάζεται ο κοσμάκης και σου λέει που παμε;

Γιατί τόσο χρέος και κοτζάμ έλλειμμα, ρε παιδιά;

Ποιος έφαγε το μπεζαχτά;

Απλοποιήσεις θα μου πείτε, αλλά αυτές είναι και ίδιον των Ελλήνων, αλλά και πολύ φυσιολογικό να προκύψουν από μια τέτοια παλιοκατάσταση όπου πιέζεται η λογική και η τσέπη…

Φέρτε πίσω τα κλεμμένα, λοιπόν, φωνάζουν οι νεοέλληνες, αλλά ούτε η αγανάκτηση τους, ούτε η ανάγκη εκτόνωσης βρίσκουν αναπαμό μιας και βγαίνει στο παλκοσένικο ο Πάγκαλος και τους την λέει (μισο-εύστοχα εδώ που τα συζητάμε): Mαζί τα περιδρομιάσαμε!..

(απλά φαίνεται ότι λόγω μεταβολισμού άλλος πήρε κιλά και άλλος όχι)

Τίποτα!

Πέρα δώθε ο Τσοχατζό, σε απόκρυψη ο Καράβελας, απείραχτη η Mayo, οικουρεί ο Τσουκάτος, φυγαδευμένος ο Χριστοφοράκος, τον «γερμανό» κάνει ο Μπασιάκος…

Και αργούν οι ρημάδες οι Εξεταστικές και τα δικαστήρια.

Βλέπεις η κυβέρνηση υπακούει στους νόμους και το σύνταγμα.

Η πολιτεία είναι συντεταγμένη και δίνει το δικαίωμα στα πολιτικά λαμόγια να παλεύουν για ασυλία και στους μεγαλογιατρούς που δηλώνουν εισοδήματα πείνας να χρησιμοποιούν ανακοπές, ενστάσεις, προσφυγές, ασφαλιστικά μέτρα και ό,τι αποτέτοιο έχει απομείνει στη θεία τους την Ευανθία…
(παρεμπιπτόντως - τι έχω πάθει με τις Ευανθίες; ακατανόητο!)

Εδώ που τα λέμε, υπάρχει κι ένα δίκιο βουνό σε όσους γκαρίζουν, γιατί ας πούμε ρε κύριε δεν μπορεί από τη μια να δηλώνεις 20 χιλιάρικα εισόδημα και από την άλλη να είσαι top doctor στα Κολωνάκια με αλυσίδα από βίλες, yachts και τζιπάρες.

Το πώς κάποιος βρέθηκε με τόσο αδικαιολόγητο πλούτο δεν είναι ζήτημα πολιτικό, θεωρητικό και των οιμωγών, αλλά κυρίως της εφορίας, που – χου…

Αλλά ας μην ξεστρατίζω σε αβανταδόρικες παρενέργειες που προσφέρει με τη σέσουλα η σήμερον ημέρα…

Υπάρχουν κι άλλες φωνές, πιο σοφιστικέ και πολιτικοποιημένες είναι η αλήθεια, που θέτουν πιο σύνθετα ζητήματα που άπτονται της άμεσης πολιτικής δράσης, αλλά και της «μεγάλης ιδεολογίας».

Άγριοι blogέροι, που ζητάνε εξέγερση και βάζουν σε δίλλημα τους συνέλληνες που δεν βγάινουν στους δρόμους, ενώ στη Γαλλία γίνεται του Παρισιού!

Γνωστοί αρθρογράφοι και αναλυτές τύπου Πρετεντέρη και Τζίμα (του Οργανισμού γενικώς, plus μερικούς από Καθημερινή μεριά) που διαρκώς διαπιστώνουν αλλά δε βρίσκουν λύσεις.

Μεγάλοι στοχαστές και φιλόσοφοι που την παλεύουν τη δουλειά αλλά δεν καταφέρνουν να ξεκουνήσουν τις παλιές συνταγές του παπού Κάρλ ή και αυτού ακόμα του Κεϋνσιανισμού…

Όλα ατάκτως ερριμμένα.

Ο καπιταλισμός κρυολόγησε πάλι και πυρέσσει… αλλά η ευλογημένη η κοινωνία της προόδου, της οικολογίας, του ριζοσπαστισμού, της ανανέωσης, της αμεσοδημοκρατίας, του …, της …, του…, και τα λοιπά, …τι κάνει;

Γιατί δεν ομιλεί η Αριστερά;

Και τα μπερδεύει ο φουκαράς ο Λουκάς (γείτονας μου αυτός) και σου ζητάει πρόταση από τον Τσίπρα, τον Αλαβάνο ή την κυρ-Αλέκα: "Αν είναι δυνατόν σύντροφοι μια ενωτική πρόταση και λύση, επιτέλους"!

Σιγά που θα την ακούσεις γείτονα μου Λουκά, ή σιγά που θαρρείς ότι αυτοί είναι κείνο το πελώριο σκιερό δέντρο της καταφυγής μας που το ονομάσαμε γενικά και αορίστως: «Η Αριστερά».

Αυτόν τον καιρό, διαβάζω με πολύ συμπάθεια, αλλά κυρίως προσμονή (λες και περιμένω το Μήνυμα του Μεσσία), ένα ασταμάτητο κατεβατό από βιβλία, άρθρα, αποσπάσματα από βιβλία, πραγματείες, blogοαναγνώσματα κοπιαρισμένα κατά κόρον, κλπ, αλλά δεν βρίσκω άκρη.

Δεν μου δίνονται λύσεις και αισθάνομαι αλυσοδεμένος.

Πλήθος πυλών εξόδου και διαφυγής που όμως οδηγούν σε αδιέξοδα στενάκια σαν και κείνα της βιομηχανικής ζώνης του Ταύρου...

Μαύρα κι άραχλα…

Η ατέρμονη αγωνία αυτού που γενικόλογα εμείς οι ευαίσθητοι, οι κουλτουριάρηδες και τα καλά παιδιά, ονομάζουμε "η Αριστερά" και που εκφράζει φυσικά ότι καλό, δίκαιο, ίσο, κλπ, κλπ, κλπ.

Κάθομαι πολλές φορές και αναλογίζομαι κάτι φοβερές μπαρούφες: πως αν η ανθρωπότητα είχε μια νέα ευκαιρία, που πραγματικά θα υπήρχε η άμεση και απόλυτη Δημοκρατία, η ισότητα και η κοινοκτημοσύνη των αγαθών (και όχι η τραγική αποτυχία της δικτατορίας του προλεταριάτου και τα όσα φοβερά συνόδεψαν την εφαρμογή του λενινισμού – σταλινισμού), τότε τι θα γινόταν;

Πως θα γινόταν;

Αν κάποια στιγμή, «Τώρα», «Εδώ που μιλάμε», οι δείκτες της ζωής Μηδένιζαν τα πάντα.

Όλα και όλοι γίνονταν ίσια και ίσοι...

Δεν χρειάζεται να σκεφθώ επί πολύ (ούτε καν έστυψα το μυαλό μου), ώστε με βεβαιότητα να γνωρίζω ότι από το επόμενο πρώτο χιλιοστό του δευτερολέπτου θα ξεκίναγε η αντίστροφή μέτρηση…

Τα πράγματα θα πήγαιναν να «κάτσουν» και να «σβήσουν» μέσα στην στιγμή που πραγματικά ξεκίνησαν όλα, δηλαδή από την εμφάνιση του ανθρώπου πάνω στη γη και στη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετά ή ιστορία της ανθρωπότητας κράτησε την αναπνοή της με την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα...

Θα τέλειωναν τα "όνειρα" μου, από τη στιγμή που οι αναγκαστικά "μεταξύ ίσων" διαχειριστές της κοινής και δίκαιης πια ζωής, θα έπρεπε να μεταφερθούν με κάποιο αυτοκίνητο (με οδηγό τον πολίτη ή σύντοφο Stefanov) στη Βουλή, στη Δούμα ή το Parliament της νέας Αριστερής και Δίκαιας Παγκοσμιότητας.

Αυτό δεν είναι υποθετικό, νομίζω.
Συνηγορούν τα αποδεδειγμένα γεγονότα του πρόσφατου παρελφόντος.

Να δέστε τι στιγμή που ο Λένιν αποφάσισε αντι για ποδαράδα, να πάει με αυτοκινητάδα στο Σμόλνυ. Από τη στιγμή που στρογγυλικάθισε στο πίσω κάθισμα και ο σύντροφος Nikolai άρχισε να σωφάρει, η ίση σχέση του σύντροφου Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ με τον σύντροφο οδηγό του, είχε πάψει να υπάρχει…

Η αντίστροφη μέτρηση θα άρχιζε πάλι ταυτόχρονα με τη στιγμή που οι σωματικά και πνευματικά ισχυρότεροι θα ήθελαν να επιβληθούν στους πιο αδύναμους.
Είναι αυτό για το οποίο κομπάζει, αλλά μερικές φορές απλά το ψιθυρίζει ενοχικά συνεσταλμένα ο νεοφιλελευθερισμός: «λυπάμαι βρε γειτόνοι, αλλά η φυσική τάση του ανθρώπου είναι να επιδιώκει το προσωπικό του συμφέρον, κάτι που οδηγεί αναπόφευκτα, υποτίθεται, στον οικονομικό ανταγωνισμό».

Να δες… όπως ακριβώς χιλιάδες χρόνια πριν, όπου μετά το κυνήγι των μαμούθ ο δυνατότερος ή ο πιο επιτήδειος στην τέχνη του κυνηγιού έπαιρνε το μεγαλύτερο ή το εκλεκτότερο κομμάτι κρέας. Πάσα αντίσταση επέφερε τον πόνο από ένα δυνατό χαστούκι ή και το θάνατο από μια λίθινη αιχμή βέλους.

Θα ξεκινούσε, επίσης, η επιστροφή στις αλυσίδες του σημερινού εξαχρειωμένου συστήματος, από τη στιγμή που ο πονηράκιας διαχειριστής τροφίμων θα εξασφάλιζε για τον εαυτό του και την οικογένεια του το πρώτο ένα παραπάνω σπυράκι φασολιού.

Όπως ακριβώς, πάλι, οι αρχαίοι Έλληνες έμποροι, όπου η μεταφορά πιθαριών από τους Χαλκιδείς ή κασσίτερου από Κορίνθιους δημιουργούσε διαφορετικά κέρδη και οικονομική δύναμη στον καθένα ατομικά και την Πόλη.

Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι αρχηγοί της φυλής, οι πλούσιοι έμποροι, οι βασιλιάδες, οι τυρρανοι, η «λόγω μεν δημοκρατία», ο μερκαντιλισμός, ο καπιταλισμός, ...το Σύστημα.

Λοιπόν;
Συνεπώς;

Είμαστε παγιδευμένοι στο αναπότρεπτο της φύσης μας;

Παλεύουμε για ρυθμίσεις μέσα στην αστική δημοκρατία και σε αυτό που εμείς οι ίδιοι ονομάσαμε καπιταλισμό;

Κυνηγάμε χίμαιρες και την Ουτοπία;

Μια απάντηση ρε παιδιά…

Μη μου δώσετε όμως αυτήν που ανύποπτα αλλά δραματικά δίνει ο Μάρξ, πως δηλαδή «οι άνθρωποι δημιουργούν τη ζωή τους, όμως δεν την φτιάχνουν κάτω από συνθήκες που έχουν επιλέξει, αλλά υπό συνθήκες που έχουν βρει, έχουν κληρονομήσει και έχουν αποκτήσει από το παρελθόν»

Θέλω μια άλλη απάντηση πιο ελπιδοφόρα από του Μαρξ.

Αλλιώς να βολευτώ με τη φωνή της Καρυστιάνη που με βεβαιότητα μου λέει στ’ αυτί «η Αριστερα [αγόρι μου] βρίσκεται μόνον στις λέξεις των ποιητών».

Απλά να συμπληρώσω κι εγώ: και στα όνειρα των παιδιών…

ΥΓ
Έχει πλάκα που στάζει πίκρα.

Γράψτε στο ψαχτήρι του Google "παγκόσμια ισότητα".

Ξέρετε τι σας απαντάει;

Μήπως εννοείτε: Παγκοσμια Ανισοτητα