Ο Παπανδρέου πάνω από την Άβυσσο!

Τα λέω του γείτονα για να τα ακούσει ο νοικοκύρης.

Σφαδάζει από πόνο και είναι έμπλεος πίκρας ο γνωστός μας Πέτρος Παπακωνσταντίνου για τον …Ομπάμα και το άσχημο αποτέλεσμα που τον αναμένει στις εκλογές για το Κογκρέσο. Όμως σαφέστατα εννοεί και υπονοεί τον Γιώργο Παπανδρέου.

Υποτίθεται ότι και οι δυό έταξαν Ελπίδα και τώρα μετεωρίζονται πάνω από την Άβυσσο μιας χαράδρας που καιροφυλακτούν πλήθος από επώδυνα οικονομικά προβλήματα...

Πάντα πλουσιοπάροχος ο κ. Πέτρος σε ιστορικά παραδείγματα και σε ερανισμούς από ατάκες φιλοσόφων και δημοσιεύματα εφημερίδων (Paul Krugman, New York Times, Gary Younge, Guardian, Martin Luther King, κλπ), μας λέει, πως η ιστορία ίσως φανεί πιο επιεικής στον Ομπάμα απ’ ότι οι αμερικανοί ψηφοφόροι, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σήμερα ο Μπάρακ Ομπάμα τσαλακώνεται πολιτικά επειδή μπορεί να έχει «διασώσει … την οικονομία από την κατάρρευση», αλλά αφήνει να διαιωνίζεται η μαζική ανεργία και η φτώχια.

Σαν την Ελλάδα, ας πούμε.

Το άλμα Ομπάμα που δεν συνεχίζεται και σταματάει ακριβώς πάνω από την Άβυσσο του γκρεμού, έρχεται σε ευθεία σύνδεση με τα όσα είπε στη διακαναλική ο Πρωθυπουργός.

Μπορεί να είμαστε στο μέσον μιας τεράστιας προσπάθειας οικονομικής ανάκαμψης, αλλά δεν θα διστάσω να πάω σε εθνικές εκλογές, μας είπε άκομψα αλλά straight ο Γιώργος, αν το αποτέλεσμα είναι τόσο αρνητικό που θα φέρει την κυβέρνηση όχι μόνο σε δυσαρμονία με τη λαϊκή θέληση, αλλά και σε έτι περαιτέρω υπονόμευση των προσπαθειών της.

Είναι σίγουρο βέβαια, πως αν ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωνε ότι ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος θα συνεχίσει την προσπάθεια μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, τότε ο κ. Π. Παπακωνσταντίνου και οι συν αυτώ δεν θα καθυστερούσαν να αλλάξουν τακτική.

Θα έβαζαν μπροστά την κλασσική Αντιμνημονιακή καραμέλα και από την άλλη, μέσα από την παραμονή Παπανδρέου στη διακυβέρνηση της χώρας θα εξακολουθούσαν να δουλεύουν πάνω στη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.

Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος!

Γιατί ο στόχος του κ. Παπακωνσταντίνου, του κ. Αλαβάνου και των ομοίων τους, είναι να σπρώξουν τον κόσμο σε αναζητήσεις πιο ριζοσπαστικές, πιο πολύ προς τα «άκρα» και Γαία πυρί μιχθείτο.

Αυτό που προέχει δεν είναι να ασπαστεί ο κόσμος κατά φυσιολογικό τρόπο τις θέσεις του ΝΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Ανταρσίας, του Μετώπου, του ΚΚΕ μ-λ, αλλά να πάει προς τα εκεί έστω μέσα από την «αγανάκτηση», πράγμα που και το αντισυνταγματικό και σταλινικό ΚΚΕ ενστερνίζεται και μάλιστα το κάνει και σλόγκαν του!

Όλοι αυτοί, μαζί με τον παράλληλα βαδίζοντα εταίρο τους κ. Σαμαρά προφανώς ονειρεύονται ιδανικούς αυτόχειρες στο πρόσωπό του κ. Παπανδρέου!

Πως μπορεί να εξηγηθεί η χτεσινή παρέμβαση του εκπροσωπου της ΝΔ κ. Πάνου Παναγιωτόπουλου, που ούτε λίγο, ούτε πολύ κλαψούριζε και παρακαλούσε τον Παπανδρέου να παραμείνει στη διακυβέρνηση της χώρας, αφού αυτό επιτάσσουν οι Θεσμοί και το Σύνταγμα της χώρας.

"Δεν έχω καταλάβει τι πραγματικά ζητάμε από τον Παπανδρέου”, αναρωτιέται στο protagon.gr, ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης.

“Να κάνει ή να μην κάνει εκλογές”;

Και συνεχίζει… : “Ο Σαμαράς λέει ότι ο Παπανδρέου καταστρέφει τη χώρα παραμένοντας στην εξουσία.

Το ΚΚΕ λέει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι τόσο κακή όσο και η κυβέρνηση Καραμανλή.

Ο Καρατζαφέρης βλέπει παντού προδοσίες και εθνικές μειοδοσίες.

Ο Αλαβάνος καλεί τον Παπανδρέου να μην πατάει το πόδι του στην «ελεύθερη Αττική» (!).

Ο Τσίπρας λέει ότι πρέπει να εξαφανιστεί το νωρίτερο δυνατόν (ο Παπανδρέου – όχι ο Αλαβάνος).

Ενώ το «μισό» ΠΑΣΟΚ λέει ότι ο Γιώργος πρόδωσε τον Ανδρέα...

Όλα αυτά λοιπόν πού καταλήγουν;

Ότι δεν είναι ώρα για εκλογές;»

Και ερωτώ κι εγώ...

Δηλαδή αγαπητοί μου οι παραπάνω μικροκομματικές ίαινες (ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, κοκ) δικαιούνται για να λασπολογούν, να ελεεινολογούν και να κινδυνολογούν και ο ΓΑΠ να εναι ο μαλάκας καρπαζοεισπράκτορας μέχρι το 2013;

Δηλαδή να έχουμε μια κυβέρνηση, που ενώ, α) επιχειρεί την οικονομική σωτηρία της χώρας και β) κάνει παράλληλα δυνατές μεταρρυθμίσεις, να υφίσταται ταυτόχρονα σοβαρή ήττα στις Περιφερειακές εκλογές (εκεί δηλαδή που είναι το ζουμί) και αυτή να πρέπει συνεχίσει να κυβερνάει υβριζόμενη και υπονομευόμενη!

Κάτσε ΓΑΠ να βγάλεις τη «λέζα» και οι άλλοι να σε ροκανίζουνε…

Ε, δεν γίνονται αυτά.

Η διακαναλική ήταν πολιτική πράξη και οι ομιλούντες περί εκβιασμού ή άκομψης παρέμβασης το κάνουν εκ του πονηρού.

Aν ο ΓΑΠ είχε πάει καπάκι τη χώρα στις εκλογές μετά τις 4 Οκτώβρη, δηλαδή κάπου το Γενάρη του 2010 τώρα δεν θα ετίθετο κανένα πρόβλημα.

Απλά θα είχε την έγκριση του Ελληνικού λαού και παράλληλα θα είχε πάρει και τα σώβρακα της «Αριστεροδεξιάς συμμαχίας».

Όπως περιγράφουμε εκτενώς στο "Χρειάζεται ένα: Συγνώμη ρε Σύντροφοι", ο Παπανδρέου την ώρα των μεγάλων αποφάσεων έπρεπε να απευθυνθεί στην κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, και όχι στις τότε δημοσκοπήσεις που με ποσοστά 60-80% του έλεγαν προχώρα...

Παρότι προσωπικά προτιμώ να συνεχίσει ο κ. Παπανδρέου το «άλμα» του (στρεφόμενος παράλληλα στην άμεση ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ), δεν βγάζω από το νου μου και την εκδοχή να αποφασίσει η φωνασκούσα κοινωνία, ώστε να πάρουμε τη συλλογική μας ευθύνη, μέσα από τους θεσμούς της Δημοκρατίας…

--------------------------------------

Παράρτημα στο κείμενό μου.

Απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστήμιου, κ. Γιάννη Βούλγαρη.

"Στην παρούσα φάση, ακούγεται συχνά ότι το βασικό δίλημμα είναι «Μνημόνιο ή όχι».
Υποτίθεται ότι αυτή η αντιπαράθεση, αυτό το δίλημμα, αυτή η σύγκρουση, θα αναδιατάξει το πολιτικό - κομματικό τοπίο τα επόμενα χρόνια (θα χαράξει τη νέα «διαιρετική τομή» θα λέγαμε με όρους πολιτικής επιστήμης).
Η μάχη της ορολογίας, που εν προκειμένω διεξάγεται είναι προφανής και συνίσταται στη μετατόπιση του ερωτήματος με επίσης προφανή καιροσκοπική πρόθεση.
Είναι σαν να λες σε έναν που πάσχει από ελονοσία «κινίνο ή όχι» αντί του πολύ πιο πραγματικού διλήμματος «κινίνο ή θανατηφόρος πυρετός».
Γιατί το πραγματικό ερώτημα ήταν «μνημόνιο ή χρεοκοπία».
Ουσιαστικά μόνο ένα μικρό μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς θα διάλεγε τη χρεοκοπία (τη «στάση πληρωμών στις ξένες τράπεζες» όπως λένε) πιστεύοντας ότι θα ήταν απαρχή ριζικότερων πολιτικών ανατροπών.
Ελάχιστοι μεταξύ του κοινοβουλευτικού προσωπικού θα αποδέχονταν αυτήν την επιλογή»