Τσαρδί ρημάδι

Στο καλό blog ΚΑΤΕΡΙΝΑ δια χειρός Κατερίνας πέφτουν οι τελευταίες προεκλογικές διπλοπενιές.

Σωτηρία Μπέλου και Σήκω ψυχή μου... / Δώσε ρεύμα... / Βάλε στα ρούχα σου φωτιά...
Βάλε στα όργανα φωτιά... / Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα / Η τρομερή μας η λαλιά....

(όλο υπονοούμενα, ε…;)

Και αρχίζει η Κατερινούλα, ως εντολοδόχος των φοβερών και τρομερών επαναστατών: Αλαβάνου, Μητρόπουλου, Τσίπρα, κλπ, να μιλάει για «επενδυτές» του φόβου, των διαχωρισμών και του μίσους που επιστρατεύτηκαν κατά του άδολου Αντιμνημονιακού φρονήματος των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων

(κάποιοι κακοί που παλεύουν να σφραγίσουν το στόμα και τη βούληση του λαού, ξέρετε…)

Αναρωτιέμαι αν έχει κάτσει μπροστά από κανένα περίπτερο, τελευταία, ή αν έχει παρακολουθήσει κανένα Alter, ΣΚΑΪ και δε συμμαζεύεται.

Ρε παιδιά (Κατερίνα και λοιποί καλοί μου αναγνώστες και επισκέπτες), εδώ οι ταξιαρχίες του λαϊκισμού και της παραφροσύνης μοιράζουν κώνειο αυτοκτονίας, όπως ο Marshall Applewhite στην ομαδική αυτοκτονία στην Καλιφόρνια το 1997 (αυτός που παραμύθιαζε τους οπαδούς του για μια αιώνια ζωή στα άστρα) κι εσύ ψάχνετε τους κακούς υποστηρικτές του Παπανδρέου!!!

Πας στα περίπτερα και η αντιμνημονιακή αριστεροδεξιά στα γκάζια της.
Αγκαλιά η Αυριανή και η Βραδυνή με την Αυγή και το Ριζοσπάστη.
Πας καναπέ και κάνεις βόλτα στα δελτία ειδήσεων και η αριστεροδεξιά γραμμή σε πλήρη εφαρμογή του σχεδιασμού, αντάμα με τους «γλίτσες», που διαμορφώνουν το πλαίσιο της «οικουμενικής» συνεργασίας και διακυβέρνησης.

Ώστε «…Δώσε ρεύμα... / Βάλε στα ρούχα σου φωτιά... / Βάλε στα όργανα φωτιά...»

Ξέρεις ποιος είχε δώσει ρεύμα και ποιος είχε βάλει στα όργανα φωτιά, σε μια ιστορία που θυμάμαι από τα παλιά;
Ο πατέρας μου (συχωρεμένος), ο θείος Βασίλης (συχωρεμένος) και ο θείος Γιώργος.

Πήραν ένα χοντροκομμένο μαγνητόφωνο Philips, ένα μεγάφωνο και ποιος θεός ξέρει πως τα καλωδίωσαν με ένα παλιό ραδιόφωνο Saba (που ακόμα το φυλάω σαν ενθύμιο).

Δώσανε «ρεύμα» από την κρεβατοκάμαρα των γονιών μου, και ολάκερο το σόι που γλένταγε στη μικρή σάλα, άκουσε ξαφνικά το μουσικό σήμα των Αναζητήσεων μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

(Αν δεν το ξέρετε έτσι γινόταν τότε: Μικρασίες, μετανάστευση, Πόλεμος, Εμφύλιος…. Ο ένας έψαχνε τον άλλο)

Στην δεύτερη ή τρίτη ανακοίνωση (για να μην προλάβει κάποιος από τους χαροκόπους να «αλλάξει» σταθμό) ακούστηκε το αλησμόνητο: “Ο Πέτρος Μ., ηλικίας «τόσο», που ζει στον Άγιο Φραγκίσκο, Καλιφόρνιας στην Αμερική αναζητάει τον μονάκριβο ανιψιό του Ηλία Μ. στην Ελλάδα για άμεση διευθέτηση σοβαρής οικογενειακής υπόθεσης».

Πάντα ο εκ Κυπαρισσίας θείος Ηλίας (συχωρεμένος εδώ και πάρα πολλά χρόνια ονειρευόταν μια τέτοια στιγμή… να κληρονομήσει τα dollars του χαμένου στην Αμερική συγγενή)
Ο φουκαράς θείος Ηλίας!

Σάλεψε ο άνθρωπος και έγινε το «Βάλε στα ρούχα σου φωτιά... / Βάλε στα όργανα φωτιά...».

Τα έσπασε όλα.

Πιάτο για πιάτο δεν έμεινε.

Ποτήρι ή σουπιέρα δεν επέζησε από τη μανία του μαύρου πνεύματος της πελιδνής οικονομικής του κατάστασης.

Όλα έγιναν κομμάτια λες και ήταν πίστα μπουζουξίδικου.

Μάταια η μάνα μου έσκουζε και του ζήταγε να σταματήσει.

«Στέλλα είμαστε πλούσιοι. Πλούσιοι. Θα σου τα φέρω πίσω στο δεκαπλάσιο»!

(Θείε μου, και "βάλε κάτι παραπάνω", θα έπρεπε να σου ζητήσει η μανούλα μου, αλλά έχε χάρη που ήσουν αρκούντως επιβλητικός και αυστηρός και σε ψιλοέτρεμε όλη οι οικογένεια) .

Και πήρανε τα " όργανα φωτιά»!
Και υψώθηκε «η τρομερή του η λαλιά»!..

(Τέρμα στην περιορισμένη ζωή με τα τότε ανυπόγραφα μνημόνια των fifties, που είχε επιβάλει στον λαουτζίκο η νικήτρια του εμφύλιου, Δεξιά – “Είμαστε πλούσιοι τώρα Στέλλα»)

Ρημαδιό το τσαρδί μας, που δεν του έλειπε τίποτα, αλλά δεν είχε όμως και τις τρομερές οικονομικές ανέσεις.

Βλέπεις ήταν η εποχή ακόμη του «αρνάκι ψητό στο φούρνο» για τις Κυριακές και άντε κατεψυγμένος κιμάς μπιφτέκι κατά την Τετάρτη.

Όταν οι εμπνευστές (και βασικά ο πατέρας μου) κατάλαβαν τι είχαν κάνει με τα φούμαρα που πούλησαν στον θείο Ηλία, ήταν πια αργά.

Οι διαμαρτυρίες της μητρός μου κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα δεν είχαν.
Και να πεις ρε γαμώτο ότι ο ευθυτενής εκ Κυπαρισσίας θείος μου, το είχε κάνει επειδή έτσι γουστάριζε… επειδή έτσι για την μαγκιά του το ήθελε…άιντε να πάει στο διάολο.

Ο άνθρωπος είχε καταρρεύσει.

Είχε γίνει ένα ράκος που πιθανό να είχε ξεφύγει παρά τρίχα το εγκεφαλικό (δεν είχαμε βλέπεις τότε πιεσόμετρο, ούτε τηλέφωνο να πάρουμε το ΕΚΑΒ της εποχής… αλήθεια πως το λέγανε; Άμεση Βοήθεια;)

Αυτά!
(…και πιστεύω να καταλάβατε το νόημα της ιστορίας…)

Καλή ψήφο και να προσέχετε…