Τελικά ο κ. Παναγόπουλος εκτίθεται διαρκώς και ανεπανόρθωτα, χωρίς να μπορεί να κεφαλαιοποιήσει έστω και εκείνη τη μικρή δόση συμπάθειας που προέκυψε στην κοινή γνώμη για το άτομό του, ύστερα από την τραμπουκική επίθεση που δέχτηκε στο Σύνταγμα, την Παρασκευή το μεσημέρι στις 5/3/10.
Μετά την «ευκαιριακή» αντίθεση του με την κυβέρνηση και τις λαϊκίστικες κορώνες κατά των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση Παπανδρέου, παρουσιάζεται ελλειμματικός και σε προσωπικό επίπεδο.
Υποχωρεί και κρύβεται μπροστά στον κίνδυνο πιθανής «επίθεσης» από τους αναρχικούς, τους αριστεριστές και τα γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αντί επικεφαλής της πορείας της ΓΣΕΕ (11/3/10) να διασχίσει τον όχλο που είχε αναπτυχθεί στα γνωστά στέκια μπροστά από το Μουσείο και το Πολυτεχνείο, προτίμησε να αυτοφυγαδευθεί δια μέσου της 3ης Σεπτεμβρίου, χάνοντας το ηθικό πλεονέκτημα και το κύρος που πρέπει να έχει ένας πρόεδρος της ΓΣΕΕ.
Οι πιθανές έως σίγουρες υλακές (και τα γιαουρτώματα) που θα δεχότανε από τους «γνωστούς άγνωστους» και τους ανηκόντες στις «συνιστώσες», μόνον υπέρ του θα λειτουργούσαν!
Μετά από αυτά δεν θα εκπλησσόμουνα αν η επέμβαση των ΜΑΤ και το κόψιμο της Πατησίων στα δύο, έχει σχέση με τον ίδιο και τα προσχήματα του.
(Αλήθεια, κάποιος πρέπει να δώσει εξηγήσεις γι’ αυτήν την ενέργεια!
Έτσι δεν είναι κύριε Χρυσοχοϊδη;)
Προσωπικά ακολούθησα την πορεία της ΓΣΕΕ μέχρι την Ομόνοια (μέσω 3ης Σεπτεμβρίου), βαδίζοντας όμως αρκετά πίσω από το κεντρικό "πανό" της Συνομοσπονδίας, και διερωτώμαι αν ο κ. Παναγόπουλος συμμετείχε εκείνη την ώρα στην πορεία και αν έφτασε ποτέ μέχρι το Σύνταγμα, όπως θα όφειλε να πράξει ο ηγέτης του Ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου