Γιαβάς Λιουμπλιού

ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ TSAOUSA

Όταν ήμουν μικρή, η μάνα μου αντί να μου διαβάζει παραμύθια για να κοιμηθώ, έπαιζε μαζί μου τις λέξεις.



Δικής της επινόησης παιχνίδι, που παιζόταν ως εξής: με έβαζε στο κρεβάτι, έσβηνε το φως, ξάπλωνε στην άκρη του κρεβατιού και άρχιζε.
"Γου και α;".
"Γα" απαντούσα.
"Λου και α;"
"Λα".
"Όλο μαζί;"
"Γάλα!".
"Σωστό!" έλεγε η μάνα μου μες στη χαρά που ανακαλύψαμε πετρέλαιο.

Και το πηγαίναμε έτσι μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Μου άρεσε πολύ αυτό που κάναμε και το αποτέλεσμα του ήταν να διαβάζω από 3 χρονών, που σημαίνει είχα κουφάνει κόσμο.
Να γράφω έμαθα στην πρώτη Δημοτικού.

Έτσι είναι. Με το που αρχίζεις το Δημοτικό, τα πάντα παύουν να είναι παιχνίδι και μπαίνεις στα σκατά της ζωής.

Ωραία φράση τα "σκατά της ζωής".
Με το "σκατά" και μόνο έχεις περιγράψει τα πάντα.
Βάλε σε ένα βιβλίο για τίτλο τη λέξη "σκατά" και άσε τις σελίδες λευκές.
Το διαβάζει ο άλλος σε μισό δεύτερο και ξέρει τι θα έγραφες.
Ξεκούραστα πράγματα.

Οι λέξεις είναι σπουδαίο πράγμα, τρομερό εργαλείο, και ως γνωστόν, είναι ο λόγος που εξελίχτηκε το ανθρώπινο είδος.

Είμαι υποστηρικτής της ιδέας πως κάθε λέξη είναι αναντικατάστατη, γι αυτό και τις χρησιμοποιώ όλες με την ίδια άνεση.

Βεβαίως, κάθε λέξη θέλει το περιβάλλον της.
Δεν θα πεις "μας ζάλισες τ΄αρχίδια" στον προϊστάμενο σου, εκτός κι αν τον έχεις δει με το σώβρακο.

Θα πεις όμως "άντε και γαμήσου παλιομαλάκα" στον τύπο που σε έκλεισε με το αυτοκίνητο, με την προϋπόθεση πως είναι κλειστά τα παράθυρα και κλειδωμένες οι πόρτες σου.

Στον γκόμενο θα πεις ανετότατα "γάμα με καριόλη".
Δεν υπάρχει περίπτωση να του πεις "τοποθέτησε την στο αιδοίο μου ανυπόληπτε άνδρα".
Και ο Μπαμπινιώτης να το ακούσει αυτό, θα δει αμέσως την ψωλή του να σφουγγαρίζει το πάτωμα.
Αν είναι τόσο μεγάλη που φτάνει πλακάκι άμα τη πτώσει.

Εδώ θέλει προσοχή.
Μπορεί στο πήδημα οι λέξεις να αναβλύζουν πηγαίες και ανεξέλεγκτες, όμως ιδιαίτερη σημασία παίζουν και τα σημεία στίξης, ειδικά αν την έχει μικρή ο γκόμενος.
Δεν θα του πεις ποτέ "Γαριδάκι σου΄δωσε η μάνα σου!"
Όχι.
Θα του πεις "Γαριδάκι σου΄δωσε η μάνα σου;"
Με το ερωτηματικό στο τέλος, η φράση αυτομάτως γλυκαίνει.
Του τη λες χωρίς να σε καταλάβει, βεβαίως ατυχές το παράδειγμα, διότι καταλάβει-δεν καταλάβει, το πουλί, γαριδάκι θα μείνει.

Το ίδιο σημαντικά είναι τα σημεία στίξης και για τον άντρα, όχι απαραίτητα με την παραπάνω τάξη.
Απαγορεύεται δηλαδή να πει μετά το πήδημα στη γκόμενα "Είσαι το χειρότερο γαμήσι που ΄χω κάνει;"
Πρέπει να της πει "Είσαι το χειρότερο γαμήσι που' χω κάνει!" γιατί αν από ευγένεια βάλει ερωτηματικό και όχι θαυμαστικό στη φράση, η γκόμενα θα κολλήσει πάνω του σαν έκζεμα, και άμα ξαναγαμήσει άλλη αυτός, εγώ να γίνω gay φαρμακοποιός

"Μια εικόνα χίλιες λέξεις" λένε οι Κινέζοι, κάτι που περιγράφει τη δύναμη που έχουν οι λέξεις να καταργούν ακόμη και την εικόνα, παρότι αυτές όταν προφέρονται δεν φαίνονται, απλώς υπάρχουν όπως ο Θεός.

Ποιος κλάνει τους Κινέζους όμως, και κακώς που τους ανέφερα δηλαδή, από τη στιγμή που το δικό μας, το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο γράφει "Εν αρχή ήτο ο Λόγος" και τραβάνε τα μαλλιά τους από ηδονή οι λεξιλάγνοι.

Βεβαίως, ο Ιωάννης ως Λόγο εννοεί τον Χριστό και πάνω που αναρωτιέσαι μπερδεμένος αν ο Χριστός ήταν πριν από Τον Θεό, διαβάζεις τη συνέχεια που λέει "....και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ" δηλαδή ο Χριστός έρχεται δεύτερος αφού ήταν δίπλα.
Τότε γιατί αναφέρεται πρώτος και καλύτερος;

Κάτι τέτοια τα κάνουν οι λέξεις όμως.
Καλές, χρυσές, αλλά ενίοτε σε στέλνουν στο ψυχιατρείο μέχρι να πεις "κύμινο".

"Σύγχρονος Ελληνικός Πολιτισμός" σου λέει ο άλλος, και βλέπεις γύρω σου σκυλιά κρεμασμένα, μετανάστες στοιβαγμένους σε κοτέτσια, τη Φαίη Σκορδά να έχει δική της εκπομπή στην τηλεόραση, τον σουβλατζή να αφήνει μια και μοναδική απόδειξη των 7 Ευρώ όλο το βράδυ στο γκισέ σε περίπτωση που κάνει "ντου" η εφορία.

Τρελαίνεσαι, για δεν τρελαίνεσαι;

Ακόμη, υπάρχουν λέξεις που σε αποξενώνουν με κάποιους ανθρώπους.
Προσωπικά, αν ακούσω γκόμενο να χρησιμοποιήσει τη λέξη "μετερίζι" γυρίζω σαν τη φόδρα
τα έξω-μέσα μου και δεν με ξαναβλέπει ούτε στη φαντασία του.

Το ποιες λέξεις είναι αποκρουστικές κρίνεται υποκειμενικά, ανάλογα το ψυχοκοινωνικομορφωτικό γίγνεσθαι του καθένα.
Το "γίγνεσθαι" π.χ. μια που το ανέφερα, εμένα με ξενερώνει.
Από τότε που βγήκε το "γίγνεσθαι" χάθηκε το "δεν μας γαμάς εσύ κι ο γρύλος σου;"

Μου τη σπάνε ακόμα οι λέξεις "όραμα", "μπρι(τ)ζόλα", "σ΄αγαπώ".
Το "σ΄αγαπώ" το θέλω σε ψιλά, σε μερικές λέξεις παρείτσα όπως "γυναικάρα μου είσαι η καλύτερη, δεν μπορώ χωρίς εσένα, αν με αφήσεις θα πηδήξω απ΄τον πέμπτο να με μαζεύουν με το μπαμπάκι".
Αν ο άλλος σου λέει ένα σκέτο "σ΄αγαπώ" αρχίδια σ΄αγαπάει.
Εδώ βαριέται να σου μιλήσει ο μαλάκας, σιγά μη σ΄αγαπάει κιόλας.
Εκτός κι αν σου έχει κάνει "κατάθεση ψυχής".

Ένα είναι το σίγουρο.
Τις πιο ωραίες λέξεις και φράσεις, τις λένε τα παιδιά και οι γέροι.
Ο ανιψιός μου λέει το μπουφάν "ντουφάν" και η γιαγιά μου όταν πονούν τα κόκαλα της παραπονιέται πως "τα άτιμα τα γερατειά έρχονται και παρέρχονται".