Η Αννα Καφέτση, διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), είναι υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και το όνομα της φιγουράρει μία θέση πάνω από την τιμητική τελευταία του κορυφαίου φιλολόγου Εμμανουήλ Κριαρά!
«Είμαι παρούσα σε κάτι που είναι πολύ κοντά στο προσωπικό μου “πιστεύω”, δηλαδή την ελπίδα για μιαν άλλη διάσταση στην πολιτική και στην κοινωνία. Μια υπέρβαση και μια νέα αρχή».
Αγωνίστρια στην προσωπική και στην επαγγελματική της ζωή, η κ. Καφέτση έχει συνδέσει τα τελευταία χρόνια το όνομά της με τη δημιουργία του ΕΜΣΤ, το οποίο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2000, ενώ αναμένεται και η ολοκλήρωση της μόνιμης στέγης του μουσείου στο κτίριο Φιξ.
Η κ. Καφέτση έχει σπουδάσει Φιλοσοφία, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αισθητική και στην Ιστορία της Τέχνης, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Παρίσι- Ι), απ΄ όπου έλαβε το διδακτορικό της. Εργάστηκε επί 17 χρόνια στην Εθνική Πινακοθήκη ως Επιμελήτρια (υπεύθυνη των Συλλογών του 20ού αιώνα). Εξειδικεύθηκε στη Μουσειολογία, στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Κέντρο «Georges Pompidou» στο Παρίσι. Δίδαξε Ιστορία και Θεωρία της Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα της Σχολής Αρχιτεκτόνων, στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Τη δεκαετία του 1980, υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας του θεωρητικού περιοδικού Λογοτεχνίας και Τέχνης «Σπείρα». Από τις θέσεις που κατείχε, αρχικώς στην Εθνική Πινακοθήκη και ακολούθως στο ΕΜΣΤ, επιμελήθηκε μεγάλες εκθέσεις μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης (Μεταμορφώσεις του Μοντέρνου - Η ελληνική εμπειρία (1992), Ρωσική Πρωτοπορία - Η Συλλογή Γ. Κωστάκη (1995), Τσεν Ζεν - Μεταφορές του σώματος (2002), Σύνοψις 1, 2, 3, Διαπολιτισμοί (2004), Βιντεογραφίες - Οι πρώτες δεκαετίες (2005), Ο Μεγάλος Περίπατος (2006). Εχει δημοσιεύσει, εξάλλου, μονογραφίες, άρθρα και μελέτες σχετικά με τη σύγχρονη τέχνη και θεωρία.
«Μουσεία χωρίς κοινό δεν υπάρχουν, αλλά και μουσεία χωρίς συλλογές δεν υπάρχουν» πιστεύει η κ. Καφέτση. Γι΄ αυτό και στοχεύει στην ανάπτυξη του ΕΜΣΤ ως πυρήνα έργων τέχνης ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών, με πρωτοποριακές τάσεις και κριτικές αναζητήσεις του παρόντος αλλά και του πρόσφατου παρελθόντος, δηλαδή ως το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. «Στόχος μας είναι να προσφέρουμε σε όλους τους επισκέπτες του μουσείου, το οποίο παραμένει ένας κατ'εξοχήν δημοκρατικός θεσμός, την “άλλη” διάσταση, που στις ημέρες μας δεν νοείται έξω από διαπολιτισμικά και οικουμενικά σχήματα».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ, 22/9/2009
Το νέο video clip του Γιώργου:"Πάμε!" ..... Η κρυφή γοητεία της ποπ υποκουλτούρας ως μέσο χειραγώγησης των ψηφοφόρων….
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως ο Γιώργος νομίζει ότι είναι μετενσάρκωση του Michael Jackson ;
Γιώργο! Θα μας χορέψεις Billie Jean ή discoζεϊμπέκικο;
Σαπούνι θ’ αγοράσουμε ή πρωθυπουργό θα βγάλουμε;
Το νέο video clip του Παπανδρέου για τo οποίo γίνεται λόγος σήμερα και τιτλοφορείται «Πάμε» θα μπορούσε να υπαχθεί στην κατηγορία του λεγόμενου «διαφημιστικού υλισμού» (ή και «φιλελεύθερου υλισμού») με στοιχεία ποπ υποκουλτούρας! Δεν παρουσιάζει τίποτα δυσμενές, δεν υπάρχει πουθενά καθημερινότητα, όλα κινούνται στην εντέλεια, όλοι χαμογελάνε, όλα έχουν αποστειρωθεί, τα πάντα βρίσκονται σε περιβάλλον χλωριωμένο και κλινικής καθαρότητας. Σίγουρα δεν υπάρχουν πουθενά μικρόβια! Ο Γιώργος βρίσκεται στο κλουβί του! «Αυτό είναι ο Γιώργος!» Το δόγμα της υλιστικής επικοινωνίας σε όλο του το μεγαλείο. Μια επικοινωνία που «υποχρεώνει» τον θεατή να «πιστεύει» αυτό που βλέπει, άσχετα αν το προϊόν (ο πρόεδρος επί τω προκειμένω) αποτελεί διαφημιστικό ψεύδος. Το καταναλωτικό προϊόν δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, παρά τον ψευδορεαλισμό της γλώσσας. Ο λόγος του "παραδίδεται" ως αναμφισβήτητος και περιέχει αυτό που η Daniele Sallenave αποκαλεί «άλλοθι του ανθρωπισμού»(στην ουσία λόγο αντικοινωνικό)! Ο Γιώργος, τουλάχιστον στη διαφήμιση, εμφανίζεται μεγαλόψυχος, μεγάθυμος, αισθάνεται οίκτο για την Ελλάδα και συμπονεί τους ταλαίπωρους που δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο διαφημιστικό του ξεσαλωμένο πάρτι!
Σε πιο συγκινητικές στιγμές θα μπορούσαν να χωρέσουν ερείπια σπιτιών ή πεινασμένοι γέροντες αλλά δεν ταίριαζε με την «ψευδοκαθαρότητα» του κλιπ! Θα μπορούσε πάλι να πρωταγωνιστήσει σε μια παραλία και ένα beach party μια και η παραλία θεωρείται από τους ειδήμονες της επικοινωνίας ως σύμβολο ευτυχίας και επιτυχίας(Marc Auge) αλλά ο Γιώργος πρόλαβε και έκαψε την παραλία με περίεργα τζόκινγκ, πεταλούδες και κανό. Άσε που στη διάρκεια των πυρκαγιών έτρεξε να τελειώσει τα μπάνια του στην Πούντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο clip κυριαρχεί το στοιχείο του “connexion”, μιας τεχνητής «εκδοχής της λατρείας» μέσω της "θεατρικής" ανθρώπινης επαφής. Ο Γιώργος ανεβαίνει τα σκαλιά του θριάμβου κάτω από τα φώτα της δόξας και μέσω δραματοποιημένου θορύβου και ζητωκραυγών. Έχει καταργήσει την απόσταση μέσω της δυνητικής επαφής (άρα έτσι θα είναι και στην πραγματική επαφή) και η εικονική προσέγγιση με το «καλωδιωμένο» και στημένο κοινό δημιουργεί την αίσθηση της «χαμένης» συμμετοχικότητας. «Χαμένης» γιατί όσες φορές προσπάθησε να δημιουργήσει πραγματική συμμετοχικότητα και ο Παπανδρέου και η φίλη του, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, κατέληξαν σε φιάσκο! Τώρα, το νεο-σοσιαλιστικό όραμα της συμμετοχικότητας, έγινε διαφημιστική μασκαράτα! Η πραγματική συμμετοχικότητα τελικά πέθανε! Την δολοφόνησε ο ίδιος ο πρόεδρος της "Σοσιαλιστικής Διεθνούς", μέσα στην αγωνία του και τον πανικό του να κερδίσει τις εκλογές!
Το τρικ των χαρούμενων αχαχούχα κραυγών από κομπάρσους, προκαλεί την ψευδαίσθηση της αποδοχής. Τα χειροκροτήματα και οι φωνές χρησιμοποιούνται και δουλεύουν θετικά σε όλες τις διαφημίσεις ειδών υγιεινής ή γενικά προϊόντων «προσιτών σε όλους»! Στο σούπερ μάρκετ οι "κραυγές" λειτουργούν υποσυνείδητα και ωθούν το χέρι να αποσπάσει από το ράφι το πιο "κραυγαλέο" προϊόν. Μέσα στο παραβάν οι "κραυγές" σε "αντιπολιτικές" προεκλογικές διαφημίσεις, μπορούν να λειτουργήσουν υποσυνείδητα και να δρομολογήσουν πολιτικά αποτελέσματα;
Ακριβώς στην αντίθετη σχολή ανήκει η face to face διαφημιστική επικοινωνία με τους καταναλωτές(ψηφοφόρους). Οι «άμεσες» αυτές διαφημίσεις προκαλούν μεγαλύτερο πολιτικό αποτέλεσμα. Ειδικά για το Γιώργο επελέγη η ποπ υποκουλτούρα και η εικονική συνάθροιση. Θεωρείται ότι οι δραματοποιημένες εικονικές κοινότητες δημιουργούν την αίσθηση συμμετοχής σε μια πανανθρώπινη συνάθροιση, οπότε εύκολα συμπεραίνουμε γιατί επελέγη το μοντέλο της εικονικής επιτυχίας στο συγκεκριμένο video clip. Ως προϊόν ο Γιώργος ταιριάζει σε διαφήμιση συναινετικής ψευδαίσθησης! Τα ιδεολογικά συγκροτήματα που συνιστούν το ελληνικό κατεστημένο αλληλεπικαλύπτονται και αλληλοϋποστηρίζονται διαρκώς. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν προκαθορίσει το θρίαμβο του Γιώργου και η συγκεκριμένη διαφήμιση λειτουργεί συμπληρωματικά. Καλεί τους τηλεθεατές να συμμετάσχουν στον θρίαμβο, να τον ενστερνιστούν, να πιστέψουν ότι «έτσι είναι» και φυσικά να συμμετάσχουν σε αυτό το «όπιο της διαφήμισης»!
Η κυριότερη παράμετρος που παίζει προπαγανδιστικά και ως βασικό μήνυμα σε όλη την διαφήμιση είναι αυτή της «γοητείας» όπως ακριβώς ρυθμίζει την ροή μιας χολιγουντιανής ταινίας ή μιας ποπ συναυλίας. Η γοητεία δηλαδή ως χειραγώγηση, μάρκετινγκ και ως όπλο ενός star system. Star είναι και ο Γιώργος (έτσι τον προσεγγίζουν οι οπαδοί του!)! Η προσοχή του κόσμου αποσπάται από ένα προσχεδιασμένο και στημένο πάρτι αλλοτρίωσης που στέλνει το μήνυμα ενός «happy end!» Τα “Πάμε”, "come on" και “let’s go” παραπέμπουν πάντα στο “τέλος” και μάλιστα στο κινηματογραφικό «ευτυχισμένο τέλος». Η ίδια λογική υπάρχει και στα βιντεοκλίπ «με περιεχόμενο», κυρίως στην κατηγορία των λεγόμενων (στα γαλλικά) «ποπυμαντέρς». Τα «ροκυμαντέρς» αφήνουν συχνά ερωτηματικά ή κενά για να επιτρέψουν στον θεατή να συμπληρώσει μόνος του τους προβληματισμούς που παραπέμπουν. Εδώ, στο κλιπ του Γιώργου, δεν επιτρέπεται ο θεατής να σκεφτεί ή να αμφισβητήσει! Επειδή κυριαρχεί η ποπ υποκουλτούρα. Κάτι σαν βιντεοκλιπ της Μπόνι Τάιλερ να τρέχει σε άδεια σπίτια και να την κυνηγάνε φαντάσματα, αλλά από την ανάποδη! Ο Γιώργος τρέχει σε γεμάτα στάδια και τον ακολουθούν οι οπαδοί του, μέσ την τρελλή χαρά! Ω τι πρωτοτυπία! Η Ελλάδα ως γνωστόν και η ελληνική γλώσσα δεν μπορούν να δημιουργήσουν πραγματική ποπ κουλτούρα. Ό,τι ποπ δημιουργείται σε ελληνικό επίπεδο καταλήγει να θεωρείται αντίγραφο, μιμητισμός και κακέκτυπο. Για να αναπαραχθεί λοιπόν ποπ και ροκ κουλτούρα στην Ελλάδα, δυστυχώς πρέπει να καταφύγουμε εκεί που πρωταγωνιστούν αυτά τα ρεύματα. Αμερική και Αγγλία. Ή στο MTV που είναι πιο κοντά. Μια προσεκτική ματιά αντιλαμβάνεται ότι το video clip του Γιώργου, αντιγράφει την είσοδο των ποπ ειδώλων στο συναυλιακό τους χώρο! Καθαροί, καλοσιδερωμένοι, καλοξυρισμένοι, βαμμένοι, το κοινό αδημονεί με ιαχές θριάμβου, φώτα και countdown:«τρία, δύο, ένα …. Πάμε!». Ειδικά αυτό το on stage disco πάτημα του Γιώργου(με το αριστερό πόδι παρακαλώ) θυμίζει έντονα Billie Jean!!! Θα χορέψει άραγε όπως ο Michael; Φαντάζεστε το Γιώργο να κάνει moonwalking;
ΑπάντησηΔιαγραφήFrancois Brune:«Τα μέσα σκέφτονται όπως εγώ!» (Les médias pensent comme moi!)
Times(Νέα Υόρκη): στήλη:”How MTV plays around the world”
Phillippe Queau(Διευθυντής του Τμήματος Πληροφορικής στην Ουνέσκο):“Εικονική Πραγματικότητα:η αυτοκρατορία των αισθήσεων” και “Οι ψευδαισθήσεις της εικονικής πραγματικότητας”
Herbert Schiller(καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του San Diego):”Οι ιεραπόστολοι της ψηφιακής εποχής”
Exastal, είσαι αχρείος και άξεστος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈρχεσαι και σπαμάρεις ένα άσχετο θρεντ για να πεις τις μικροκομματικές εμπαθείς λαχανοφιλοσοφίες σου.
Δεν σεβάστηκες καν το γεγονός ότι το θέμα είναι αφιερωμένο σε μια σημαντική προσωπικότητα της τέχνης.
Αλλά έτσι είσαστε εσείς οι δεξιοί: ιερόσυλοι, αδίαστακτοι, πατάτε επί πτωμάτων.
Πραγματικά, δεν σέβεστε τίποτα!
Ντροπή σου ανθρωπάκι!