Τέρμα τα "μία και τριάντα"

Θέλω να μιλήσω de profundis! (εκ βαθέων, που λένε)...

Κάθομαι και σκέφτομαι, κάνω συλλογισμούς για πράγματα που με ανησυχούν... και πιθανολογώ "σενάρια της επόμενης μέρας"! (Εννοώ βέβαια αυτά που μπορεί να συμβούν την επομένη της νίκης του ΠΑΣΟΚ)

O Παπανδρέου μίλησε για πολιτική ζωή χωρίς σκάνδαλα και κάλεσε τον Καραμανλή "να ματώσουν μαζί" μέχρις να αποκαθάρουν τα κόμματα από τα λαμόγια, από τους "χορηγούς" και τους "επιχορηγούμενους". Μίλησε ακόμη για την ανάγκη καθαρών οικονομικών πόρων για τα κόμματα, καθαρών πόλεων από την αφισορύπανση, καθαρών αποφάσεων δημοσιοποιημένων στο διαδίκτυο, κλπ, κλπ,... Υπόσχεται (και αναζητά), για να μη μακρηγορούμε, μια καθαρή κοινωνική και πολιτική ζωή. Αν ο κ. Καραμανλής δεν αντιδρά αναλόγως στην χειρονομία του αντιπάλου του, δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Αυτό που μπορεί να μας νοιάζει (όσοι ενστερνιζόμαστε το όραμα του) είναι τι απήχηση έχουν στην κοινωνία και ιδιαίτερα στα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ!

Ξαναγυρίζω στις σκέψεις μου και τα «σενάρια»… Αντιπαραβάλω από τη μία ατάκες του Παπανδρέου, και από την άλλη, πρακτικές που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα με την διατύπωση των πολιτικών του θέσεων και του οράματος για μια πιο καθαρή δημόσια ζωή. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θυμίζω ότι στην πανηγυρική συνεδρίαση του Εθνικού Συμβούλιου, πριν 15-20 ημέρες, για πρώτη φορά μίλησε για όλους εκείνους που ετοιμάζουν τα "μαύρα κοστούμια" της εξουσίας! Τους είπε ξεκάθαρα, να μην τα ετοιμάζουν γιατί θα τα φάει η ντουλάπα και η ναφθαλίνη... Έκτοτε το επαναλαμβάνει συχνά στις δημόσιες ομιλίες του, ώστε να εμπεδωθεί αναλόγως.

Το μήνυμα φυσικά απευθύνεται σε εκείνους που ονειρεύονται θέσεις σε Οργανισμούς και Φορείς ελεγχόμενους από το Δημόσιο: δηλαδή την προμετωπίδα μιας κυβέρνησης! Αυτούς, που έρχονται σε άμεση επαφή με τους πολίτες και εφαρμόζουν την πολιτική και τις αποφάσεις της… Το τι έγινε στη διακυβέρνηση Σημίτη (και κυρίως στη δεύτερη περίοδο) είναι γνωστό: το 2004, το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε εξαιτίας του «ήθους» και της αλαζονείας πολλών στελεχών…

Οι ίδιοι φαίνεται ότι θα ήθελαν να ξαναπαίξουν τους ίδιους ρόλους.
Η κατηγορία των «ανθρώπων με τα μαύρα κοστούμια» χρησιμοποιεί πολλές μεθόδους για να αποκτήσει εξουσία (άρα και χρήμα) είτε φορώντας το κοστούμι του πρόεδρου του ΟΑΚΑ ή το κάπως πιο casual σακάκι του μέλους της διοίκησης του ΣΕΦ, για να πιάσουμε τον αθλητικό χώρο. Μια από τις μεθόδους είναι αυτή της διοργάνωσης εκδηλώσεων υπέρ κάποιων υποψήφιων βουλευτών. Ένας ή και περισσότεροι βάζουν το χέρι στην τσέπη για ένα απογευματινό με drinks σε κάποια καφετέρια ή σε κάποια ταβέρνα, με ορεκτικά, μπριζόλες, με κρασιά και με μπύρες…

Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνει η φιλία και ο θαυμασμός προς τον τάδε υποψήφιο της Β’ Αθήνας ή την τάδε υποψήφια της Α’ Θεσσαλονίκης? Μερικοί, μάλιστα, εξ’ αυτών δεν έχουν (σύμφωνα με την προσωπική μου αντίληψη) και εκείνες τις απεριόριστες οικονομικές δυνατότητες να σπαταλάνε χρήματα για τον αγαπημένο τους πολιτικό! Και εάν τόσο πιστεύουν σε εκείνον ή εκείνη, υπάρχουν κι άλλες λύσεις για να βοηθήσουν: μια συγκέντρωση σε κάποιο σπίτι ή η δωρεάν χρήση της αίθουσας τελετών ή του «foyer» ενός δημαρχείου…

Γιατί όλα αυτά, τότε;
Η απάντηση είναι προφανής, αν εξαιρέσουμε κάποιους απλά πλούσιους ματαιόδοξους και φιγούρες: πρόκειται για «επενδύσεις» με προσδοκία ανταπόδοσης. Από εξυπηρετήσεις τύπου «βάλε τον ανιψιό μου στο Ναυτικό», μια πρόσληψη της κόρης στο Μετρό της Αθήνας έως και μια θέση στο σύστημα διακυβέρνησης.
Η τελευταία περίπτωση είναι και αυτή που ενδιαφέρει και αυτή που με απασχολεί τούτες τις ημέρες… Εδώ είναι το σημείο που πρέπει Παπανδρέου, Ραγκούσηδες, Τσούρες και Αθανασάκηδες να έχουν μάτια ορθάνοιχτα και κατά πάνω του… Ο ελληνικός λαός μπορεί να δώσει έγκριση το πρόγραμμα των «100 πρώτων ημερών» να γίνει και των 200… όμως δεν θα ανεχθεί νέες ασχήμιες.

Ο κ. Παπανδρέου έχοντας ανεβάσει ψιλά τον πήχη των προσδοκιών της κοινωνίας στο ζήτημα της καταπολέμησης της διαφθοράς, δεν δικαιούται για να αποτύχει (βλέπε την «τύχη» του Καραμανλή). Πρέπει να τους απαγορεύσει να μπουν στο «λεωφορείο» και αν (παρ’ ελπίδα) κατορθώσουν να τρυπώσουν, ας φωνάξει όπως ο Χατζηχρήστος στον αριστουργηματικό ρόλο του Ζήκου:
Κύριοι, «τέρμα τα 1 και 30»

---------------------
Επεξήγηση για τους νεώτερους:
Παλιά τα λεωφορεία, εκτός από οδηγό είχαν και εισπράκτορα.
Κάθε τμήμα της διαδρομής είχε και το δικό της αντίτιμο.
Αν ας πούμε έπαιρνες από στάση του Μοσχάτου το λεωφορείο Νο. 180 (Φάληρο-Αθήνα) και είχες σαν προορισμό την πλατεία Δαβάκη στην Καλλιθέα, πλήρωνες 1 δραχμή και 30 λεπτά.
Ο εισπράκτορας αν έβλεπε ότι δεν κατέβαινες στην Καλλιθέα, φώναζε: "Τέρμα τα μία και τριάντα" ... και ασφαλώς έπρεπε να αποβιβαστείς!