Πριν λίγα χρόνια είχα έναν φίλο που πέθανε η μάνα του απότομα, από καρδιά. Ήταν περίεργο παιδί και δεν έκλαψε καθόλου, ούτε με το πρώτο σοκ, ούτε μετά- στις εκκλησίες και στους τάφους. Ήταν κλειστός σαν πέτρα, γιατί την αγαπούσε πολύ.
Το βράδυ που έφυγαν οι επισκέπτες από το σπίτι (σχεδόν τους έδιωξε), εξαντλημένος άνοιξε το ψυγείο. Σε ένα τάπερ βρήκε γεμιστά. Τα είχε μαγειρέψει η μάνα του μια μέρα πριν πεθάνει.
Έκατσε στο τραπέζι, μόνος, και σαν υπνωτισμένος άρχισε να τρώει. Ένιωσε κάτι υπόκωφο και βίαιο να του ξεθεμελιώνει τα σπλάχνα: η οικειότητα αυτής της γεύσης. Το ρύζι, η ντομάτα, το συγκεκριμένο λάδι, ο συγκεκριμένος άνηθος - αυτό το πάζλ που ανήκε αποκλειστικά στη μάνα του… έτσι όπως όλοι έχουμε μύτες και μάγουλα, αλλά ο καθένας μας είναι μοναδικός.
Τότε μόνο τον πήραν τα κλάματα. Έκλαιγε και έτρωγε, σιγά σιγά,για να μην τελειώσουν γρήγορα τα γεμιστά του. Ήξερε ότι δεν θα ξαναβρεί αυτήν τη γεύση ποτέ, πουθενά .
-------------------------
του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου
(LiFO 15-21.10.2009, EDITORIAL)
Το βρήκα στο This is (not) a love song του barbakosta (http://kollektivartact.blogspot.com/)
Η εικόνα είναι μια δική μου photoshoped σύνθεση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου