Η ζωή είναι ...τώρα

ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Η πολιτική, η διεκδίκηση, η διαµαρτυρία έχουν νόηµα µόνο εντός µιας κοινωνίας. Οταν η κοινωνία διαλύεται, τότε δεν είµαστε παρά µέρη της φύσης, πράγµατα, έρµαια δυνάµεων φυσικών που κινούνται τυφλά και χωρίς νόηµα. Δηµιουργήσαµε κοινωνίες για να δώσουµε νόηµα στη σύντοµη ζωή µας επί της γης, για να διαχειριστούµε εµείς τις τύχες µας, για να ζήσουµε όπως κρίνουµε και όπως µπορούµε καλύτερα το µικρό διάστηµα των 40-50 ετών που έχουµε στη διάθεσή µας ως ενήλικοι.

Στις δραµατικές ώρες που περνάµε, τα παραπάνω µπορεί να ακούγονται σαν παραµύθια για µικρά παιδιά αλλά ακριβώς τώρα χρειάζεται να γυρίσουµε πίσω στα βασικά και να σκεφτούµε τι κάνουµε. Ολοι συναισθάνονται ότι βρισκόµαστε σε µια κρίσιµη καµπή, ότι η συνέχεια δεν µπορεί να είναι «business as usual». Κι όµως, ακόµη και τώρα, πάνω από τους µαύρους καπνούς, τα συντρίµµια, τα αποκαΐδια, τα σπασµένα γυαλιά, τις πέτρες, πάνω από τα νεκρά σώµατα, το πολιτικό προσωπικό, αυτοί δηλαδή που εκλέξαµε να µας εκπροσωπούν, να διαχειρίζονται και να διοικούν την κοινωνία µας, αποδεικνύονται λίγοι, ανεύθυνοι, δειλοί - ελπίζουµε να µην είναι και µοιραίοι. Από αδράνεια, από ανικανότητα ή από έναν άµυαλο υπολογισµό κινούνται και µιλούν σαν να µην έχει αλλάξει τίποτε. Η στάση τους δείχνει προκλητική αµεριµνησία για τις συνέπειες στην κοινωνία και στους πολίτες.

Η κυβέρνηση, που εκ της θέσεώς της δεν µπορεί παρά να αντιµετωπίζει τα προβλήµατα, αναζητεί εντούτοις υπεκφυγές, κάνει προσεκτικά βήµατα, προσπαθεί µε κόπο να συµβιβάσει τα καθήκοντά της µε έναν προηγούµενό εαυτό που µας βύθισε στο τέλµα και µας κρατούσε εκεί µε βράχους δεµένους στα πόδια.

Η αξιωµατική αντιπολίτευση που όσο ήταν κυβέρνηση προσέβαλε µε τον πιο βάναυσο τρόπο τη νοηµοσύνη µας και ρήµαξε τη χώρα σε όποιο επίπεδο κι αν σκεφτεί κανείς, παραπαίει και φυτοζωεί προσδοκώντας ότι θα έρθει ξανά η σειρά της να επαναλάβει το ολετήριο έργο της.

Η ελληνική αριστερά πολιτεύεται εκτός κοινωνίας. Οµνύει στο όνοµα των ανθρώπων της εργασίας αλλά στην πραγµατικότητα δεν νοιάζεται γι' αυτούς. Είναι γι' αυτήν αναλώσιµοι, ο θάνατός τους µπορεί ακόµη και να αποπροσανατολίζει, όπως δεν ντράπηκαν να πουν µερικοί. Σαν θρησκόληπτοι ζηλωτές, οι ηγεσίες του ΚΚΕ, του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δρουν, στην «καλύτερη» περίπτωση, µε οδηγό ένα όραµα που έχει χρεοκοπήσει στα ερείπια του υπαρκτού σοσιαλισµού, ένα όραµα που δεν µπορεί να υποσχεθεί λύσεις ούτε καν στο µακρινό µέλλον που παραπέµπεται.
Εν τω µεταξύ, χρησιµοποιούν τους σηµερινούς, πραγµατικούς ανθρώπους, τις αγωνίες, τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ελπίδες, τις προσδοκίες τους, για να σώσουν τα µαγαζάκια τους, κυριολεκτικά και µεταφορικά. Οταν διαγκωνίζονται για το ποιος θα κάνει την πιο απονενοηµένη πράξη ανεύθυνου ακτιβισµού δεν σκέφτονται µε όρους κοινωνίας αλλά µε όρους µικροσυµφέροντος.

Σε αυτήν την ασύδοτη ανευθυνότητα συνεργούν οι επαγγελµατίες συνδικαλιστές, τα µακριά χέρια των κοµµάτων στην κοινωνία, που περιφρονούν τους πολλούς για να περιφρουρήσουν τα προνόµια των λίγων που τα συσσώρευσαν µε τα ρουσφέτια των πολιτικών και τον εκβιασµό της κοινωνίας.

Φτάνει, πια! Χρειαζόµαστε µια κοινωνία!

Οσο κι αν µας διαιρούν αντιθέσεις, ιδεολογίες και συµφέροντα, υπάρχει ανάγκη για έναν ορίζοντα κοινής ευθύνης, αλληλεγγύης και εγκαρτέρησης, περισυλλογής, κοινού σχεδιασµού και πορείας. Ο ορίζοντας αυτός είναι συγχρόνως ο όρος για να διαχειριστούµε τις τύχες µας εµείς, εδώ, σήµερα. Δεν θα µας σώσει ούτε ο Θεός ούτε η µούµια του πατερούλη Στάλιν. Δεν θα µας σώσει ούτε η τυφλή ιδιοτέλεια που µας οδηγεί στον γκρε µό και µας σκορπίζει στους πέντε ανέµους.

Θα σωθούµε αν οργανώσουµε τη ζωή µας µε όρους πραγµατικούς, µε όρους κοινότητας, σε ένα διεθνές περιβάλλον που το συγκροτούν σύνθετοι και πολύπλοκοι δεσµοί και το οποίο δεν µπορούµε να αγνοήσουµε. Δεν µπορούµε να εκτοξευτούµε στο υπερπέραν ούτε να θυσιαστούµε στον βωµό ιδεοληψιών, αφαιρέσεων και αριθµών. Πραγµατικοί άνθρωποι, µε πραγµατικά προβλήµατα, µε πραγµατικά σχέδια και ανάγκες χρειάζονται τη στήριξη και την ελπίδα ότι θα µπορέσουν να ζήσουν µε αξιοπρέπεια όσο βρίσκονται αυτοί και τα παιδιά τους εδώ στη γη. Η ζωή δεν είναι πρόβα για κάτι άλλο µελλοντικό. Πρέπει να δράσουµε τώρα, γι' αυτό φτιάχνουµε κοινωνίες και κάνουµε πολιτική. Η κυβέρνηση πρέπει να τολµήσει τη ρήξη µε το παρελθόν του κόµµατός της και της χώρας και η αντιπολίτευση πρέπει επιτέλους να σοβαρευτεί.

Βάσω Κιντή: Χρειάζεται μια Κοινωνία
Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 7 Μαϊου 2010 [ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ]

(Η κ. Βάσω Κιντή διδάσκει Φιλοσοφία στο τµήµα ΜΙΘΕ του Πανεπιστηµίου Αθηνών)