Η αδικία στέλνει μηνύματα..

Πρέπει να πούμε την αλήθεια τελικά. Το δίλημμα που τέθηκε για τη Χώρα και το λαό της, υπό τις περιστάσεις του χρέους, του δημοσιονομικού ελλείμματος ή της αδυναμίας δανεισμού, ήταν ξεκάθαρο: Αδικία ή Χρεοκοπία; Τόσο καθαρό.

Η προσέγγιση του στυλ «είμαι υπέρ των κυβερνητικών μέτρων» ή «είμαι κατά» δεν αποδίδει την αλήθεια και φυσικά την υπεύθυνη στάση απέναντι στο πρόβλημα. Γιατί μπορεί να δίνεις στην κυβέρνηση την έγκρισή σου (έστω και δημοσκοπικά, αφού η τελευταία φορά που σε ρώτησαν ήταν στις 4 Οκτωβρίου του 2009), αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν δέχεσαι ότι τα μέτρα ήταν πολύ σκληρά για μισθωτούς και συνταξιούχους.

Όταν η επιλογή σου είναι αποκλειστικά «ή κουκιά ή άδειο πιάτο» είναι προφανές ότι διαλέγεις την επιβίωση και κλαις για το παντεσπάνι ή το κέικ που πήραν από μπροστά σου. Αυτή η λογική προσέγγιση, θαρρώ, ότι είναι μια ευθεία κριτική στους «3» που ψήφισαν «παρών» και «παρούσα» (αχ Σοφία…)

Είναι μία ευθεία αμφισβήτηση της ορθής μορφής και του περιεχόμενου των κινητοποιήσεων όπως έχουν γίνει μέχρι τώρα. Μιλάω για την «Αριστερά» που ψήφισε υπέρ της Χρεοκοπίας.

Εδώ ως ένα είδος παρένθεσης ή σαν ευκαιρία για 2-3 λόγια παραπάνω θα κάνω χρήση όσων λέει ο Θανάσης Τεγόπουλος στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (9/5/10): "…Αυτήν [την Αριστερά] δεν τη νοιάζει η χρεοκοπία. Έτσι κι αλλιώς θεωρεί το σύστημα χρεοκοπημένο. Το ευρώ, τον καπιταλισμό. Ωσότου, όμως, κηρυχθεί η πτώχευση του συστήματος, δεν προτείνει κάτι για την επιβίωση της ελληνικής οικονομίας μέσα σ' αυτό. Ιδεολογική συνέπεια, αλλά οικονομικό αδιέξοδο".

Το βασικότερο όμως είναι το γεγονός ότι στέλνει ένα ευθύ μήνυμα στην κυβέρνηση και του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: Αφού κύριοι και κυρίες επιλέξατε την Αδικία αντί της Χρεοκοπίας, μη έχοντας βέβαια τη δυνατότητα να προτιμήσετε μια Δίκαιη λύση, τότε έχετε καθήκον να παραδώσετε στη δικαιοσύνη τους Ένοχους για την Αδικία!

Κάποιοι δημιούργησαν το έλλειμμα και το χρέος με συγκεκριμένες ενέργειες. Δεν αρκεί η πολιτική ευθύνη. Είναι η ώρα των αυτονόητων και καμιά σκοπιμότητα ή δήθεν ανάγκη για πολιτική ομαλότητα και για εθνική ενότητα δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει την Κάθαρση.

Ειδικά για την αξιωματική αντιπολίτευση είναι η ώρα να μην καλύψει τους υπαίτιους ποντάροντας σε πιθανό εκβιασμό μιας πολιτικής έντασης που θα προέκυπτε από την παραπομπή Καραμανλή. Ίσως έτσι χειραφετηθεί πολιτικά και ανακουφιστεί από την απομάκρυνση του Άγους των σκανδάλων που κουβαλάει στη ράχη. Άλλωστε ανάμεσα στους κεντρικούς στόχους της Πολιτικής δεν είναι και η Δικαιοσύνη;