Στου κασίδη το κεφάλι...

Δηλώνω ότι υποστηρίζω τα κυβερνητικά μέτρα!
Τουλάχιστον στο γενικότερο επίπεδο και ως μόνη λύση, αφού όλους τους μήνες που πέρασαν δεν άκουσα καμία πρόταση (έστω και διαφορετική). Μόνον ως αφορισμοί έφταναν στα αυτιά μου τα επαναστατικά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ ή τα «ύπουλα» της ΝΔ. Παρά ταύτα έχω ενστάσεις πάνω στα μέτρα και ιδιαίτερα ως προς την ίση κατανομή των βαρών στους έλληνες φορολογούμενους.
Γιατί, ας πούμε, χαρατσώνεται περισσότερο ο Δημόσιος Υπάλληλος από εκείνον που εργάζεται στον Ιδιωτικό τομέα; Η συμμετοχή των επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων, εφοπλιστών και βιομηχάνων στην πληρωμή της ζημίας είναι ισοβαρής ή έστω αναλογική με τους υπόλοιπους Έλληνες;
(Με το «αναλογική» εννοώ ότι τους αφήνουμε ένα ποσοστό συμμετοχής άθικτο, υπό την προϋπόθεση ότι θα προχωρήσουν σε επενδύσεις)
Γιατί στην κατηγορία του Δημόσιου τομέα υπάρχει διαφοροποίηση στους ένστολους; Θα πληρώσει η Εκκλησία αυτό που πραγματικά μπορεί ή θα κοροϊδευόμαστε με ισχυρισμούς ότι παράγει φιλανθρωπικό έργο; Τι γίνεται με τον αυτοπεριορισμό των Βουλευτών ως προς τις αποζημιώσεις και τις λοιπές αποδοχές τους; Ποια η ανταπόκριση του κ. Πετσάλνικου κυβερνήτη του κρατιδίου των υπαλλήλων της Βουλής (κάτι σαν το Άγιο Όρος), στην έκκληση (αν είναι δυνατόν) του Πρωθυπουργού της χώρας με την οποία τον παρακαλούσε να συμβάλει στην προσπάθεια και να φερθεί «αναλόγως»;
Η οικονομική κατάρρευση της χώρας, μέσα από το Χρέος και το Δημοσιονομικό Έλλειμμα αποτελεί Εθνική Καταστροφή, μια εθνική τραγωδία. Είναι φανερό ότι η ευθύνη είναι συνολική και όχι – κατά περιοριστικό τρόπο – αποκλειστική σχεδόν υπαιτιότητα του ατυχούς δημόσιου υπάλληλου, ο οποίος έτυχε να υπηρετεί (εργάζεται) σε ένα υπουργείο ή κρατικό φορέα.
Κι ο ιδιωτικός υπάλληλος; Τι; Είναι αμέτοχος και χωρίς συμβολή (έμμεση ή άμεση) στο πρόβλημα; Ας μην ξεχνάμε και για τούτο: καλά αμειβόμενοι υπάρχουν και στον Ιδιωτικό τομέα! Αφθονούν και εδώ Golden girls και Golden boys που πρέπει να πληρώσουν εξίσου.
Χθες μας ανακοίνωσαν τα νέα μέτρα, και όντας κατηφείς έως και δυστυχείς δεν είχαμε και πολλά περιθώρια λογικών προσεγγίσεων. Μας αρκούσε η στεναχώρια και ο θυμός (που πέρα από πολύ φυσικές αντιδράσεις ήταν και πράγματα που τα είχαμε ανάγκη, σαν ξέσπασμα).
Μας αρκούσε η εικόνα μιας πεισιθανάτιας κυβερνητικής παράστασης. Ο Γιώργος με άσπρα πια μαλλιά να ανοιγοκλείνει με δυσκολία το στόμα του από το βάρος των στιγμών και εξαιτίας ενός έρπητα πάνω στα μαραμένα χείλη του. Ο Παπακωνσταντίνου με χαμένη την κλασσική του πειστικότητα και αδιόρατα αξύριστος (αυτός που είχε πάντα τζάμι το μάγουλο)…
Μας τα είπαν, θα τα αποφασίσουν πάραυτα με τη μορφή του κατεπείγοντος νομοσχεδίου, καθώς υπάρχει βιασύνη να πάρουμε το παραδάκι και να ξεκινήσει η υλοποίηση των μέτρων. Στη βιασύνη, όμως, και όταν μάλιστα υπάρχει πίεση από την «τρόϊκα» των οικονομικών μάγων της εσπερίας, γίνονται λάθη και αδικίες. Το ερώτημα που τίθεται είναι: όταν ηρεμήσουμε λίγο, κυβερνόντες και λαός, θα γίνουν οι απαιτούμενες διορθώσεις ή τα στραβά θα μείνουν ως μνημεία της ατέρμονης προχειρότητας και του ημιτελούς των νεοελλήνων;