Τα μπινελίκια της αδυναμίας

(Τα παρακάτω προέκυψαν από επίσκεψή μου στο blog: ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ)

Διαβάζω:
"ΡΕ ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Το παρακάτω κείμενο εκφράζει μόνο εμένα και κανέναν άλλον. Δεν με νοιάζει ούτε το λεξιλόγιο, ούτε αν προκαλέσω αλγεινή εντύπωση, ούτε πώς θα με χαρακτηρίσουν, ούτε αν χάνω το δίκιό μου, ούτε καν αν έχω δίκιο ή άδικο, ούτε τι συνέπειες μπορεί να έχει. Πρέπει να τα πω γιατί θα σκάσω. Έτσι μιλάνε κατ’ ιδίαν όλοι οι Έλληνες απόψε, έτσι θα γράψω κι εγώ. Άντε και γαμηθείτε ρε πούστηδες επιτέλους. Άντε και γαμήσου ρε αυτιστικέ σκατοεβραίε που παριστάνεις τον πρωθυπουργό της Ελλάδας". (...κλπ...κλπ...)

Την αφορμή - λοιπόν - μου την έδωσαν τα παραπάνω και όσα υπόλοιπα και εξίσου σκληρά γράφει το "Κομματόσκυλο" (θα τα βρείτε εδώ: http://kommatoskylo.blogspot.com/2010/05/blog-post_06.html), αλλά και οι θυμωμένοι της διαδήλωσης ανήμερα της Αγίας ...Ειρήνης, η κυρία που ουρλιαζε στη γωνία της Μεγάλης Βρετάνιας (αποθανατιζόμενη σε ένα τεράστιο γκρο-πλαν του CNN), οι χουλιγκάνοι στο γήπεδο της Τούμπας (προ του θριαμβευτικού 1-0 επί του "γαύρου", κλπ

Να καεί / να καεί / το μπουρδέλο / η Βουλή...

Ξεσπάσματα όπου η λέξη μπουρδέλο (σε σύγκριση με άλλες βρισιές) φαντάζει βγαλμένη απευθείας από το ιερό Ευαγγέλιο της Κυριακής!
Ολόκληρο το θησαύρισμα του "πρέπει να τα πω γιατί θα σκάσω" θα το απολαύσετε αν κάνετε κλικ παραπάνω... ή πεταχτείτε μέχρι το Youtube.com για αντίστοιχα, αλλά με εικόνα και ήχο...

Καταλαβαίνω πολύ καλά τα μπινελικια σου αγαπητέ "bloggέρε" και κατανοώ με κάθε συμπάθεια την αντίδρασή σου...
Τα έχω ρίξει κι εγώ σε τέτοια ένταση, λες και έφευγε τσουνάμι ανάμεσα σε Μακρόνησο και Τζιά...
Τέτοια η αδυναμία σου! Τέτοια η απελπισία μου (ή και το ανάποδο για να είμαστε πάτσι)
Το ζήτημα είναι η αντιστοιχία της στιγμής της έκρηξης με την υπόλοιπη διαγωγή και πρακτική μας...
Κριτές, επαναστάτες και έτοιμοι "να του γαμήσουμε τη μάνα"...
Τούτη τη στιγμή, αύριο στην διαδήλωση, μεθαύριο στην έφοδο για την κατάληψη του "μπουρδέλου" (μέγαρο της βουλής), κλπ...
Κότες λειράτες όμως σε 4-5 ώρες όταν δηλαδή το απόγευμα της ίδιας μέρας πάμε τη μαμά στον καριόλη τον ορθοπεδικό (χειρούργο παρακαλώ) και του χώνουμε το φακελάκι (φυσικά ούτε λόγος για απόδειξη: «μα τι λέτε γιατρέ μου, ελάτεεε…)
Ψοφοδεείς την επόμενη μπροστά στο αφεντικό ή την προϊσταμένη... που μας την λένε για κάποιο υπηρεσιακό λάθος ή καθυστέρηση στην προσέλευση… Μόκο, μιλάμε!
Σεμνοί πολίτες στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς για την επανέκδοση ταυτότητας.. (εκείνης της γαμημένης που χάσαμε στα επεισόδια, την ώρα που πλακωνόμασταν με τους ένστολους φωνάζοντας "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι")...

Δίδαγμα:
Αυτό για το οποίο πρώτα πρέπει να τρέμουμε (και ίσως να οργιζόμαστε και να μπινελικώνουμε τους εαυτούς μας – όχι τους άλλους) είναι η έλλειψη κοινωνικού ήθους...

Οι Τζέφρηδες, οι Καταλληλότεροι, οι Μητσοτακέοι, κλπ, είναι απλά οι προφάσεις μας...