Κουκιά

Τα λέγε, κι εμείς δεν την πιστεύαμε!
Κάθε φορά που με τον αδελφό μου ξινίζαμε τα μούτρα μας σε μερικά από τα πιάτα που σερβίριζε η μητέρα μας, αυτή έλεγε όλο νόημα: “ε, καημένοι μου έτσι κι έρθει καμιά Κατοχή”…
Προσπαθούσε με αυτόν τον τρόπο να εξυψώσει τη σημασία των απλών φαγητών: των ρεβιθιών, των κουκιών, της φακής (που έχει και «σίδερο») και ταυτόχρονα να κριτικάρει τη μανία μας για πιο περίοπτα φαγητά.

Και ιδού η προφητεία της μητέρας μου να εκπληρώνεται με τη μορφή μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, τη μείωση των εισοδημάτων και μιάς σειράς άλλων κινδύνων.
Τα οικογενειακά οικονομικά μπαίνουν επί τάπητος και το μενού της παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας φαίνεται να κάνει ένα «εκδικητικό» come back!
Τέρμα η χλιδή στα μεσημεριανά, όπου 2 και 3 φαγητά βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι, και στα ατέλειωτα βραδινά delivery.

Ο προβληματισμός των παιδιών της όταν την επισκέπτονται για να φάνε μαζί και τα όσα παρακολουθεί από τα κανάλια με τις πορείες, τις διαδηλώσεις και τις κομματικές συγκρούσεις, κάνουν τη μητέρα να περάσει από τη θριαμβολογία στις συμβουλές και τα λόγια κουράγιου: «Τέρμα τα κέκ»… (έτσι πάντα πρόφερε τα μυρωδάτα cakes που μας έφτιαχνε, πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη και με ψιλοκομμένο πορτοκάλι σαν γέμιση).

Προφανώς τώρα να υπονοεί τέρμα η καλοπέραση και πως πιά έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στα κουκιά ή στο τίποτα.
«Ο Γιώργος μας δίνει κουκιά και οι Άλλοι άδεια πιάτα»...

Είναι κατηγορηματική στον αφορισμό της… ξέρει αυτή… τα ακούει στον Χατζηνικολάου!
Ξέρει καλά και τους «Άλλους»... Xρόνια πριν, όταν ήταν ένα όμορφο μικρό κορίτσι, φώναζε με το χωνί (στις γειτονιές των Πετραλώνων) συνθήματα για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το Κόμμα, κινδυνεύοντας από τους Γερμανούς και τους Χίτες του Θησείου που την κυνηγάγανε... αυτήν, την κόρη του κυρ-Νίκου του μπογιατζή...

Σαν μάνα που μας νοιάζεται και μας πονάει, φροντίζει να μας πληροφορήσει ότι ένα απλοϊκό γεύμα, ας πούμε τα ταπεινά κουκιά, μπορούμε να τα φάμε με πολλούς τρόπους…
Σήμερα κουκιά άσπρα με αγκινάρες και μάραθο…
Αύριο κουκιά ξερά με κόκκινη σάλτσα…
Την παράλλη κουκιά τριφτά, σαν κουκόφαβα…

Και τελειώνει το solo από συμβουλές με ένα: «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση»... γεμάτο σημασία.
Προφανώς θα εννοεί πενία τέχνας κατεργάζεται και της συγχωρώ το λάθος γιατί "πήγε" μέχρι την 5η δημοτικού...
Τους άλλους δε συγχωρώ που μου χάλασαν τις συνήθειες, χώρια που τώρα με τα κουκιά κινδυνεύω από καμιά κυάμωση...
(γιά τους "Άλλους" δεν γίνεται καν λόγος)

Καλή τριετία Μητέρα!

-----------------------------------------
Υ.Γ. Δεξιά στο sidebar θα βρείτε μια χρηστικότατη συνταγή για την τριετία 2010-13. Αντιγράψτε την! Των φρονήμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν...