Ανθρώπων Αφροσύνη

Μόλις επέστεψα εκ της μυροβόλου Αργολικής γης και δη εκ Ναυπλίας. Σε αντίθεση με την παντί καιρώ όζουσα Αθήνα, η πέριξ του Ναυπλίου ύπαιθρος ευεργέτησε επί διήμερο την ταλαίπωρη ψυχή μου με τα αρώματα των εσπεριδοειδών τα οποία συνόδευε ανεπαίσθητη δόση μυρωδιάς αγκινάρας! (πέντε μόνον ευρώ η δωδεκάδα, παρακαλώ). Η ψυχική κάθαρσης του υπογράφοντος δεν διήρκεσε παρά ένα και μόνον weekend για να χρησιμοποιήσω την ορολογία που προτιμούν οι πιθηκίζοντες συνέλληνες. Κατευθυνόμενος πίσω προς το Κλεινόν Άστυ, ήκουσα από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου τις αναμενόμενες «λυπητερές», τόσο από τον Γ.Α. Παπανδρέου, όσον και από τον επί του θησαυροφυλακίου Γ. Παπακωνσταντίνου. Όταν πλέον κατόρθωσα να βρεθώ προ της οθόνης του υπολογιστού μου, ασφαλώς και δεν φαντάστηκα κάτι το πρωτότυπα διαφορετικό από τους ρητορικούς μύδρους των οικείων «βλογέρων» (bloggers αγγλιστί), οι οποίοι - μύδροι - καθημερινώς εξαπολύονται από τους μεν εναντίον όλων των άλλων. Όπου οι «μεν» δεν είναι παρά τα αγλαΐσματα, α) της ερασιτεχνικής αθωότητας ήτις αποπειράται την δημοσιογραφική βάσανο και β) της αριστερής καθαρότητας.
Τότε για να μην πάθω ότι η Ηρώ έμπροσθεν του πτώματος του Λεάνδρου, αποφάσισα να προσεγγίσω την βαρβαρική επίθεση των αντικυβερνητικών (μη πραγματιστών θα ήτο η καλύτερη λέξη προς απόδοση της κατάστασης των κραυγαζόντων), αλλά και το κοχλάζον σκηνικό της βλογόσφαιρας με τρόπον απαλό και ανεπαίσθητον... ήτοι δια των συμβουλών, αναλύσεων και διδαχών του Marsilio Ficino. Ιδού πως ομιλεί ο νεοπλατωνιστής φιλόσοφος (αλλά και μάγος) πριν 500 χρόνια για την ελληνική πραγματικότητα του 2010 (!) σε επιστολή του περί ανθρώπων αφροσύνης και ποια είναι η αληθινή γνώση.

«Φίλε, συλλογίσου πόσο διεστραμμένα ζούμε. Όντας κακόγλωσσοι και κακόφημοι, δεν έχουμε διάθεση να ακούσουμε τους άλλους. Εντούτοις, βρωμεροί καθώς είμαστε, ελπίζουμε να μας ακούσει ο Άλλος. Αλίμονο, με πόση παραφροσύνη και αδικία ζούμε! Προσπαθούμε να αλλάξουμε τον Άλλο, και όχι τις συνήθειές μας. Θέλουμε μεν να πείσουμε άλλους ως προς την αγαθοσύνη, αλλά δεν πείθουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Μεταφέρουμε καλοσύνη στο στόμα, αλλά κακία στην καρδιά μας. Όταν μιλούμε για αρετή γινόμαστε μια άψυχη λύρα και δεν ακούμε τον αληθινό μας ήχο. Μοιάζουμε με κακούς γιατρούς, οι οποίοι δεν απολαμβάνουν τις αρχές υγείας που υπόσχονται στους άλλους. Φίλε, σε παρακαλώ, άκουσέ με για λίγο ακόμη. Με λόγια απλά και χωρίς δίδακτρα θα σου διδάξω Πολιτική, Κυβερνητική, Αρχές Οικονομίας, Ψυχολογία των Μαζών, Λογική, Κοινωνιολογία και Τέχνες ακόμη. Ώστε να πείθεις τον εαυτό σου για ότι είναι ορθό. Ώστε να ελέγχεις τις κινήσεις του νου σου. Ώστε να ρυθμίζεις με μέτρο την ενέργεια και τις πράξεις σου. Θα μου πεις ότι είναι δύσκολο. Αλλά δεν θα ήταν δύσκολο, αν, όπως επιθυμείς να ζήσεις, αγαπητέ Φίλε, επιθυμούσες εξίσου έντονα να ζεις ενάρετα»…

Στις δύσκολες ώρες που ζούμε είναι τόσο σημαντικό να μπορούμε να διακρίνουμε το αληθινό και το σωστό. Στον κίνδυνο και στη θέα του θηρίου που πλησιάζει να μπορούμε να προτάξουμε τη λογική και να επιλέξουμε την πράξη που ταιριάζει στην κατάσταση. Αν σήμερα αδυνατούμε να αντιδράσουμε λογικά, ίσως θα μπορούσαμε να το δικαιολογήσουμε εξαιτίας της φυσιολογικής οδύνης που αισθανόμαστε, από το φόβο μήπως και δεν τα καταφέρουμε με τις υποχρεώσεις που έχουμε συμφωνήσει με Τράπεζες, Ασφαλιστικές εταιρείες, κλπ... Μπορούμε όμως να ρυθμίζουμε τη συμπεριφορά μας σύμφωνα με τα παιχνίδια των προβοκατόρων, των φανατικών, των κομματικών ινστρουχτόρων και των λαϊκιστών; Πόσο εύκολο, μα και πόσο τιμητικό είναι να προπηλακίσουμε τον Απόστολο Κακλαμάνη και να σχολιάζουμε το γεγονός με καμάρι στο facebook ή να είμαστε χαρούμενοι, ως άλλοι ποδοσφαιρόφιλοι κάφροι, ότι η Αλέκα Παπαρήγα αποκαλεί ουσιαστικά τον πρωθυπουργό ελεεινό ψεύτη;¨
Τελικά, γιατί διαρκώς στα χείλη μου σιγοσέρνεται μια απαξιωτική φράση για τη ράτσα μας και του υπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου;

----------------
Εικόνα: Η αφροσύνη, από τοιχογραφία του Giotto