ΛΑΡΚΟ-σκάνδαλα της Νου-Δου

Σημασία έχει η επόμενη ημέρα. Καμιά αντίρρηση! Τον λόγο έχει πια η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου η οποία αρχίζει να δέχεται τις πρώτες κριτικές, αν και έχουμε ακόμα 80 περίπου ημέρες για να αποτιμήσουμε το Πρόγραμμα των 100 ημερών στο οποίο είχε δεσμευθεί.

Όμως δεν πρέπει να αφήσουμε να διαλάθει η 5ετία της Νέας Δημοκρατίας. Η Ρηγίλλης δεν έκανε κουβέντα για της ευθύνες της. Στην πραγματικότητα, προσπάθησε να αποκρύψει μεγάλα τμήματα της διακυβέρνησης Καραμανλή. Κατά συνέπεια για πλήθος λόγους πρέπει να ανασυρθεί η αλήθεια, να καταλογιστούν οι ευθύνες και να εκτιμηθεί το "χρέος" που μεταβιβάζει στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Στα πλαίσια αυτά, θέλω να παρουσιάσω ένα μέρος από την έρευνα που πραγματοποίησε η Ντίνα Δασκαλοπούλου γιά το "Έψιλον" της Κυρ. Ελευθεροτυπίας. Η δημοσιογράφος παρουσιάζει με εκτενή τρόπο το σημερινό "πρόβλημα" της ΛΑΡΚΟ, την ζωή που αργοπεθαίνει ένα γύρω, για τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα, κλπ. Εδώ θα παρουσιάσω το μέρος εκείνο που αφορά στο σκάνδαλο κακοδιαχείρισης και της "στημένης" και καταστροφικής προπώλησης της παραγωγής της εταιρίας.
Για το υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος του δημοσιεύματος, χρησιμοποιήστε το link που δίνω στο τέλος του άρθρου.



Το Golden boy

«Οι εργάτες είναι κακομαθημένοι. Δεν εκτιμούν τίποτα από όλα όσα τους προσφέρει η εταιρεία. Δωρεάν σπίτια, δεν πληρώνουν λογαριασμούς, όσα παίρνουν τους μένουν στο χέρι. Κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο μια λίστα με γκόλντεν μπόις και τάχα μου άχρηστους διευθυντές, που τάχα μου αυξήθηκαν από 12 σε 52 τα τελευταία χρόνια. Είναι και το δικό μου όνομα στη λίστα. Γιατί να γράψεις για τους εργάτες και τα ατυχήματα και όλα αυτά και να μη γράψεις για το τεράστιο έργο που προσφέρει η εταιρεία στην περιοχή και την Ελλάδα ολόκληρη;» Το γκόλντεν μπόι που κάθεται απέναντί μου μιλά «για τη φύση του εργάτη, που είναι απείθαρχη και τεμπέλικη κι όλο ζητάει, ζητάει, ζητάει».

Η Εργατιά

«Ε, λοιπόν, τη λίστα με τα γκόλντεν μπόις τη βγάλαμε εμείς. Όπως κι εμείς δώσαμε στη Δικαιοσύνη τα στοιχεία για το σκάνδαλο. Κι αν τολμάνε, ας αμφισβητήσουν πόσο Νεοδημοκράτης είμαι. Είμαι δεξιός από άποψη, αλλά δεν μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια. Βούλιαξαν την εταιρεία και θα σας εξηγήσω πώς». Ο Αντρέας Κορέτζελος είναι ο πρόεδρος αυτού που μετά την απεργία του '77 αποκαλούν όλοι Μεγάλο Σωματείο. «Σήμερα, πάλι, παρέλαβαν καινούργια τζιπ για τα στελέχη. Από την ώρα που ανέλαβε η Ν.Δ., τους 14 διευθυντές τούς έκανε 52 - όλους με μισθό από 5.000 έως και 10.000 ευρώ μηνιαίως, με πολυτελή εταιρικά αυτοκίνητα και πιστωτικές κάρτες για τα ψώνια τους. Τα έξοδα διοικητικής λειτουργίας εκτινάχθηκαν κατά 252% έναντι του 2004. Το μεγάλο φαγοπότι, όμως, έγινε με την προπώληση του νικελίου».

Ο Γιώργος Σουρούνης, παλιός συνδικαλιστής, ήταν ο πρώτος που μου μίλησε επωνύμως για το σκάνδαλο της ΛΑΡΚΟ. «Φαγώθηκαν πολλά λεφτά, περίπου 400 εκατομμύρια ευρώ. Η περίφημη Ομάδα του Λονδίνου, Αλογοσκούφης, Δούκας και ο διορισμένος από αυτούς διευθύνων σύμβουλος Θανάσουλας, έκλεισαν συμφωνίες με τράπεζες του Λονδίνου, οι οποίες ενεπλάκησαν και στα δομημένα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, όπως οι JP Morgan, Goldman Sachs, Barklays, Hypo. Προπώλησαν την παραγωγή για δύο χρόνια, από το 2005 έως το 2007, με τιμή 21.000 δολάρια τον τόνο, κάτω από την τρέχουσα τιμή του LME (Χρηματιστήριο Μετάλλων Λονδίνου) και κάτω από το κόστος παραγωγής της επιχείρησης. Από το 2004 και μετά, όταν οι τιμές του νικελίου διεθνώς εκτινάχθηκαν στα ύψη, η εταιρεία δεν μπόρεσε να αποκομίσει τα έσοδα που αντιστοιχούσαν, γιατί είχε προπωλήσει το 70-80% της ετήσιας παραγωγής της των επόμενων χρόνων σε τιμές σημαντικά κατώτερες από αυτές που διαμορφώθηκαν -όπως αναμενόταν- στις διεθνείς αγορές. Οταν οι τιμές νικελίου εκτινάχθηκαν, η ΛΑΡΚΟ συνέχιζε να πουλάει σε τιμές έως και 60% φθηνότερα!»

«Έχουμε δώσει όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε στον εισαγγελέα» λέει ο Αντρέας, δείχνοντάς μου τη μηνυτήρια αναφορά. Όντως, ο οικονομικός Τύπος αναφέρει πως «η ΛΑΡΚΟ σταμάτησε το hedging το 2008, όταν οι τιμές των μετάλλων κατέρρευσαν και εισέπραξε όλη τη ζημιά! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η εταιρεία να καταγράψει ζημιά άνω των 350 εκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με τον επίσημο ισολογισμό χρήσεως 2006 και 2007. Το 2008 η ζημιά ανήλθε στα 150 εκατομμύρια».

Ο Πολιτικός

Λάθος ή πρόθεση; «Τα σωματεία μας έχουν καταγγείλει το σκάνδαλο από τότε, πήγαμε τα στοιχεία στον εισαγγελέα, έγιναν ερωτήσεις στη Βουλή... Ο πρωθυπουργός δεν απάντησε ποτέ». Και πώς να απαντήσει, όταν ο βουλευτής της Ν.Δ. Σίμος Κεδίκογλου (και ένας από τους μάρτυρες κατηγορίας στη μηνυτήρια αναφορά που έκαναν οι εργαζόμενοι) δήλωνε την επαύριον της ιστορικής ήττας του κόμματός του σε τηλεοπτικό σταθμό: «Προσπαθούσα να δω τον πρωθυπουργό επί δύο χρόνια για τη ΛΑΡΚΟ και δεν μου έκλεισε ποτέ ραντεβού».

Περισσότερα εδώ: Περιοδικό «Ε» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 25/10/09

"Κορίνθιοι" ή "Συρακούσιοι";

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΗΜΥΜΑ ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΒΑΡΔΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΙΡΙΝ.

Δεν θα πω ότι είμαι ειδήμων στο πολιτικό ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας και της διένεξης με την Ελλάδα… Ούτε θα ισχυριστώ ότι διαθέτω επιστημονική γνώση σε εθνολογικά ζητήματα, αλλά ούτε και θα έλεγα ότι γνωρίζω άρτια τις πτυχές του «μακεδονικού», έστω σαν ιστοριοδίφης, μέσα από μια συστηματικότερη μελέτη του προβλήματος.

Ούτε, βέβαια, φανατικός εθνικόφρων είμαι, ώστε να κατηγορηθώ ότι βάζω παρωπίδες. Με λίγα λόγια δεν είμαι «ελληναράς», τουλάχιστον με τον τρόπο που το διατυμπανίζουν οι διάφορες σταχτιές ή γαλάζιες αποχρώσεις της «πατριδο-» και της «έθνο-» καπηλείας! Ας πούμε, ποτέ δε θα τολμούσα να ισχυρισθώ, για παράδειγμα, ότι ο Αριστείδης του Λυσιμάχου από τον δήμο της Αλωπεκής, είναι 44ος εξάδελφός μου!

Ποτέ επίσης δεν θα καμάρωνα ότι μέσα μου ρέει καθαρό ελληνικό αίμα, ώστε εξ αυτού να φέρομαι υπεροπτικά και να μιλώ ως αλαζόνας. Ξέρω ότι μιλάω ελληνικά, έχω ελληνική συνείδηση και παιδεία, όπως ο γεννημένος στην Αθήνα πατέρας μου, όπως ο Ηπειρώτης παππούς μου, όπως ο προπάππος μου… (από κει και πέρα αγνοώ τα των οικογενειακών μου ριζών)… Και γνωρίζοντας, λοιπόν, τι σόι χωνευτήρι υπήρξε η ελληνική γη και γενικά η βαλκανική, θα σιωπήσω!

Αλλά το γελοίο είναι ότι ενώ μπορώ να σωπαίνω εγώ, ο Έλληνας, που ζω στην ελληνική γη, έχω συνείδηση ελληνική και μπορώ και διαβάζω τα χαραγμένα γράμματα πάνω στους τύμβους της Πέλλας, της Αραβησσού ή της Ευρωπού στην Αλμωπία, οι ψευτομακεδόνες τολμούν και μιλούν, ξεπερνώντας την ιστορική αλήθεια και τη λογική. (Αλήθεια δεν γνωρίζω τι απαντούν όταν έστω και με «απλοποιημένη λογική» ή ακόμη -ακόμη και με "απλοϊκότητα" τους τίθενται κάποιες σημαντικές παραδοχές όπως: στην Μακεδονία βρέθηκαν μόνον ελληνικές γραπτές πηγές ή ότι ο Κίρο Γκλιγκόρωφ ευθαρσώς έχει δηλώσει, ότι το έθνος των «ψευτομακεδόνων» δεν είναι παρά σλάβικα φύλα κτηνοτρόφων που εγκαταστάθηκαν σε ορισμένα τμήματα της Μακεδονίας κατά τον 6ο αιώνα…

Αλλά γιατί όλα αυτά που γράφω;
Η αφορμή βρίσκεται σε όσα διάβασα σχετικά με την επίσκεψη Γκρουέφσκι στην Αυστραλία και κυρίως στην αποστροφή: «Εδώ στην Αυστραλία οι Μακεδόνες έχουν τη μοναδική ευκαιρία να ζουν όλοι μαζί. Μακεδόνες του Αιγαίου και Μακεδόνες του Πιρίν, … [Συμπατριώτες] αυτό δεν συμβαίνει στη μητρική σας χώρα. Και θέλω να υπογραμμίσω πως δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός σε Μακεδόνες του Αιγαίου, της Βαρδαρίας και του Πιρίν. Είμαστε όλοι Μακεδόνες...»!

Το να ξαναπούμε ότι τα λόγια αυτά είναι προκλητικά, ότι συνεχίζεται η καπήλευση ενός ονόματος που δεν τους ανήκει ή ότι οι γείτονες βάζουν επικίνδυνα αλυτρωτικά «θέλω», φαντάζει βαρετή επανάληψη. Αφήνω την τετριμμένη αντίδραση να προέλθει από το Υπουργείο Εξωτερικών, κλπ.

Πιστεύω ότι πια δεν φτάνουν οι διπλωματικές «τσιριτσάντζουλες», η συμπτωματολογική αντίδραση στις κάθε φορά εξελίξεις ή το τρέξιμο «σαν τον Βέγγο» πίσω από τα τετελεσμένα. Δεν χρειαζόμαστε, επίσης, και την άχρηστη σημειολογία από την ύπαρξη εξίσου άχρηστων υπουργείων, όπως το Μακεδονίας – Θράκης. (Αλήθεια, τι προσέφερε μέχρι σήμερα αυτό το αστείο υπουργείο στην υπόθεση επίλυσης της διαφοράς ανάμεσα στους Έλληνες και τους Σκοπιανούς;)
Όπως δεν πρέπει να βαυκαλιζόμαστε ότι διαθέτουμε «βαριά χαρτιά» και «ατού» που δήθεν μας παρέχουν οι διεθνείς συνθήκες, τα veto και πάει λέγοντας.

Δεν ξέρω αν είναι αργά πια, αλλά θεωρώ ότι οι θέσεις τις χώρας μας πρέπει να βασιστούν, εκτός από τη διπλωματικής οδού, και σε μια "ειρηνική" επίθεση αλήθειας… την ιστορική αλήθεια που θα προέρχεται από την επιστημονική τεκμηρίωση. Η σωστή στρατηγική πρέπει να αναζητηθεί σε κινήσεις όπως «Η Επιστολή των 233 Καθηγητών Πανεπιστημίων προς τον Ομπάμα». Αυτή η κίνηση, βέβαια, θα έπρεπε να ήταν μια μικρή λεπτομέρεια ενταγμένη σε μια διαρκή και μόνιμη τακτική ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης, των κυβερνήσεων, των διεθνών οργανισμών, κ.ο.κ. για την κατανόηση και την συστράτευση στην δίκαια λύση του προβλήματος.

Χρειαζόμαστε λοιπόν την ύπαρξη ενός είδους Διεθνούς Ιστορικού Ινστιτούτου για τη Μακεδονία κάτω από την αιγίδα του Ελληνικού Κράτους, με παραρτήματα σε ολόκληρο τον κόσμο όπου Έλληνες και ξένοι επιστήμονες από κάθε κλάδο των Κοινωνικών Επιστημών θα εργαστούν υπέρ της επιστημονικής αλήθειας σχετικά με την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Τώρα τι έχουμε; Μάλλον τίποτα… Έγινε μια σημαντικότατη κίνηση πριν 5 μήνες, με την επιστολή των «233»… για να γυρίσουμε πίσω στην απραξία, τις γνωστές διπλωματικές μανούβρες, τη διαμεσολάβηση του κ. Νίμιτς και την Ε.Ε. να φλερτάρει με τα Σκόπια…

Παρα τα όσα είπα παραπάνω ή τις όποιες αντιθέσεις μου, δεν παραγνωρίζω το ζήτημα της εθνικής περηφάνιας των Σκοπιανών, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους, τα πιθανά προβλήματα των συμπατριωτών τους που ζουν στην Ελλάδα, κλπ. Καταλαβαίνω ότι οι νέες γενιές μεγάλωσαν με τη συγκεκριμένη διαστρέβλωση της αλήθειας. Όταν λες σε ένα παιδί, από τα τρυφερά χρόνια, ότι είσαι "Μακεδόνας", αυτό είναι που βιώνει και αποδέχεται σαν αυτονόητο. Μπορώ να καταλάβω ότι ζώντας σε συγκεκριμένο ιστορικό και γεωγραφικό χώρο, έρχεται σαν φυσιολογική εξέλιξη η χρήση ενός γεωγραφικού προσδιορισμού, που από απλή αναφορά του τόπου που ζεις, στη συνέχεια να είναι δυνατόν να μετεξελιχθεί σε εθνικό προσδιορισμό και ταυτότητα. Καταλαβαίνω, τέλος, ότι πρέπει να έχουν στην Ελλάδα τα προνόμια που επιφυλάσσουν οι διεθνείς συνθήκες στις μειονότητες, εάν αριθμητικά συγκροτούν ένα τέτοιο σύνολο.

Όμως μπορεί μια εθνική ομάδα να πορευτεί με ψεύτική ταυτότητα; Θα εμμένουν πεισματικά ή θα καταλάβουν ότι πρέπει έγκαιρα να αναδιπλωθούν; Εαν αύριο η ονοματολογική και ιδιαίτερα η "εθνολογική εμμονή" τους αποδειχθεί εσφαλμένη, δεν θα είναι μια πολύ πιο οδυνηρή κατάσταση απ’ ότι η προ ετών αλλαγή των συμβόλων και της σημαίας της νεότευκτης δημοκρατίας; «Και έτσι» γράφει ο καυστικός Γιάννης Μαρίνος στο ΒΗΜΑ (1997) «μπορεί να ξαναθυμηθούν ότι πριν από κάποιους αιώνες η χώρα τους λεγόταν Παιονία και πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Νοτιοσλαβία ή Βαρντάσκα. Το ότι έτσι θα χρειασθεί να αλλάξουν και πάλι κάποια βιβλία ιστορίας και κάποιους χάρτες και επιγραφές είναι βέβαια δύσκολο, κουραστικό και δαπανηρό. Έχουν σχετική πείρα όμως και έχουν ήδη αποδείξει ότι τα καταφέρνουν μια χαρά».

Όταν οι αρχαίοι Κορίνθιοι ίδρυσαν την αποικία των Συρακουσών, είναι αυτονόητο ότι στην αρχή θεωρούσαν τους εαυτούς τους Κορίνθιους που κατοικούν στις Συρακούσες. Στη συνέχεια ήταν Συρακούσιοι με καταγωγή από την Κόρινθο! Οι αυτοαποκαλούμενοι «μακεδόνες» των Σκοπίων είναι έτοιμοι να αποδεχτούν ότι είναι Σλάβοι και ότι η χρήση του όρου Μακεδονία είναι γεωγραφικός;

Θα πρέπει να κλείσω εδώ, μιας και το ζήτημα είναι σαν ταξίδι στον ωκεανό και θεωρώ ότι ούτε το χρόνο έχω, ούτε την πρόθεση, αλλά ούτε και τον εξοπλισμό… Απλα εκφράζω κάποιες προσωπικές σκέψεις: κρατάτε ότι σας αρέσει και πετάτε ότι δεν σας κάνει…


Στέφανος Μπιζἀνης

Η γενοκτονία της λογικής

Σε πρωτοφανή επίπεδα διπλωματικής και πολιτικής αλαζονείας κινείται τις τελευταίες εβδομάδες η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ. Γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις συνεχείς εκκλήσεις του Λευκού Οίκου να διακόψει την κατασκευή παράνομων οικισμών στη Δυτική Όχθη, ο Βενιαμίν Νετανιάχου έχει θέσει σε εφαρμογή ένα κολοσσιαίο οικοδομικό πρόγραμμα. Οι εργασίες συνεχίζονται σε τουλάχιστον 2.500 κατοικίες ενώ ο ίδιος εξήγγειλε επέκταση των οικισμών ακόμη πιο βαθιά στα παλαιστινιακά εδάφη. Όσο και αν οι εκκλήσεις της Ουάσινγκτον έχουν το σύνηθες θεατρικό χαρακτήρα - μέσω του οποίου κάθε Αμερικανός πρόεδρος θέλει να εμφανίζεται σαν αντικειμενικός κριτής της αραβο-ισραηλινής διένεξης - αυτή τη φορά η αντιπαράθεση φαίνεται να ξεπερνά τα όρια του παρελθόντος.

Η τρομακτική αλαζονεία του Νετανιάχου μετατρέπεται πλέον σε άμεση αμφισβήτηση της ικανότητας του Ομπάμα να παρέμβει στο μεσανατολικό. Δεν είναι λίγοι άλλωστε οι αντίπαλοι του Αμερικανού προέδρου που μιλούν για δεύτερη πολιτική ταπείνωση, ύστερα από το ηχηρό ράπισμα που δέχθηκε από τα λόμπι των φαρμακοβιομηχανιών.

Πρόσφατα δημοσιεύματα στον αμερικανικό Τύπο, υποστηρίζουν ότι η διπλωματική διαμάχη αναπαράγεται σε μικρογραφία και στους διαδρόμους της Ουάσινγκτον καθώς τόσο στελέχη των Δημοκρατικών όσο και τμήματα του Ισραηλινού Λόμπι διαφοροποιούνται από τη σκληρή ακροδεξιά πολιτική του Τελ Αβίβ. Κύριος εκφραστής αυτή της γραμμής παραμένει το πανίσχυρο λόμπι AIPAC το οποίο όμως βρίσκεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με μετριοπαθέστερες ομάδες πίεσης Ισραηλινών.

Την ίδια ώρα ερωτηματικά προκαλεί η άκρως απόρρητη επίσκεψη που πραγματοποίησε ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου στη Μόσχα. Το επιτελείο του ψευδόταν για ώρες στους δημοσιογράφους δηλώνοντας ότι πραγματοποιεί επίσκεψη σε εγκαταστάσεις της Μοσάντ. Ρωσικές πηγές όμως επιβεβαίωσαν την επίσκεψη αποκαλύπτοντας ότι σχετίζεται με το Ιράν. Δημοσιογραφικές πληροφορίες ανέφεραν ότι συζητήθηκε το ενδεχόμενο ισραηλινής επίθεσης σε πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Άλλες πηγές όμως υποστήριζαν ότι στόχος της επίσκεψης ήταν να αποτραπεί η αποστολή ρωσικών πυραύλων S-300 στον ιρανικό στρατό. Είχαν προηγηθεί άλλα δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία το ρωσικό ναυτικό διέκοψε το δρομολόγιο εμπορικού πλοίου που φέρεται να μετέφερε πύραυλους στο Ιράν. Οι ίδιες πληροφορίες, οι οποίες διαψεύδονται από τη Μόσχα, ανέφεραν ότι υπήρχαν πληροφορίες πως το «εμπόρευμα» είχε γίνει αντιληπτό από τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ.

Οι αλαζονικές κινήσεις του Ισραήλ πραγματοποιούνται σε μια περίοδο όπου αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δηλώνουν ενοχλημένες από τη στάση του Τελ Αβίβ. Αν και καμία χώρα δεν φαίνεται διατεθειμένη να διαταράξει τις διπλωματικές τις σχέσεις, πληθαίνουν τα περιστατικά στα οποία οι ευρωπαίοι επιδεικνύουν μια ελάχιστη δόση αξιοπρέπειας όταν συνομιλούν με το κράτος - δολοφόνο της Μέσης Ανατολής. Στην πρώτη γραμμή βρίσκεται η Σουηδία, η οποία ακύρωσε σειρά επίσημων επαφών ύστερα από τη διπλωματική σύγκρουση που ξέσπασε από την αποκάλυψη ότι Ισραηλινοί εμπορεύονταν ανθρώπινα όργανα Παλαιστινίων. Η σουηδική κυβέρνηση, η οποία αρνήθηκε να καταδικάσει το σχετικό ρεπορτάζ σουηδικής εφημερίδας, δέχθηκε ομοβροντία επιθέσεων από ισραηλινά λόμπι σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά αρνήθηκε να υποκύψει στους εκβιασμούς. Από την πλευρά της η Νορβηγία ξεπούλησε εν μια νυκτί όλες τις μετοχές της ισραηλινής εταιρείας Elbit Systems, η οποία κατασκευάζει συστήματα παρακολούθησης για το τείχος της ντροπής στη Δυτική Όχθη. Η αιφνίδια αποχώρηση προκάλεσε την οργή του Ισραήλ το οποίο απάντησε με διπλωματική διακοίνωση.

Και η Βρετανία όμως απαγόρευσε τις εξαγωγές συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων που πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκαν από τον ισραηλινό στρατό εναντίον αμάχων στη Γάζα. Σε επίπεδο κοινότητας έχει παγώσει η κατάπτυστη συμφωνία για την αναβάθμιση των σχέσεων της Ε.Ε με το Ισραήλ (την οποία συνυπέγραψε το Ελληνικό ΥΠΕΞ, την περίοδο που η Ελλάδα λειτουργούσε ως ενδιάμεσος σταθμός για την μεταφορά όπλων στο ισραηλινό κράτος). Η συμφωνία, τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο, προβλέπει την μετατροπή του Ισραήλ σε άτυπο μέλος της Ένωσης γεγονός που θα του προσφέρει φορολογικές διευκολύνσεις και άμεση πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά.

Την ίδια ώρα αρκετές ιδιωτικές εταιρείες, όπως η γαλλική αλυσίδα καταστημάτων Sephora ακύρωσαν εισαγωγές ισραηλινών προϊόντων, τα οποία παρασκευάζονται σε κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη (συγκεκριμένα των καλλυντικών Ahava τα οποία κυκλοφορούν και στην Ελλάδα) ενώ ακαδημαϊκοί και καλλιτέχνες σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες κλιμακώνουν το άτυπο εμπάργκο σε πολιτισμικές ανταλλαγές (εξαίρεση και πάλι αποτελεί η Ελλάδα με τις συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα στο Ισραήλ). Παρόλα αυτά η στάση χωρών όπως η Γερμανία και η Ιταλία, που ενισχύουν σταθερό τον φιλοϊσραηλινό προσανατολισμό τους, φαίνεται να ισοσκελίζει το κλίμα οργής που επικρατεί στην Ευρώπη για την ισραηλινή αδιαλλαξία. O Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει εγκαταλείψει οριστικά τα φιλοαραβικά ανοίγματα που πραγματοποιούσε η Ρώμη στο παρελθόν ενώ και η Αγκελα Μέρκελ ενισχύσει τη συνεργασία της με το ισραηλινό κράτος στους τομείς του εμπορείου και της Άμυνας.

Η αδυναμία του προέδρου Ομπάμα να πετύχει έστω και ένα σύντομο μορατόριουμ του εβραϊκού εποικισμού και οι αποκλίνουσες θέσεις των ευρωπαίων, επιτρέπουν στο ΤελΑβίβ να σκληραίνει τη στάση του εναντίον των παλαιστινίων αλλά και των αράβων που κατοικούν στο Ισραήλ. Οι τελευταίοι, διαμαρτυρόμενοι για τη ρατσιστική συμπεριφορά που υφίστανται οργανώνουν την πρώτη μεγάλη απεργία για την 1η Οκτωβρίου – ημέρα που ξεκίνησε η δεύτερη Ιντιφάντα το έτος 2000. Οι άραβες πολίτες του Ισραήλ διαμαρτύρονται για τις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις που ουσιαστικά στερούν σημαντικά δικαιώματα από όσους δεν έχουν καταταγεί στον ισραηλινό στρατό, δηλαδή το σύνολο του αραβικού πληθυσμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ισραηλινό υπουργείο παιδείας αποφάσισε να συνδέσει τα κονδύλια που διανέμει σε κάθε σχολείο με τον αριθμό των μαθητών που κατατάσσονται στο στρατό. Η σχετική ρύθμιση ισοδυναμεί με πάγωμα της οικονομικής ενίσχυσης προς όλα τα αραβόφωνα σχολεία της χώρας. Παράλληλα απαγορεύτηκε ο εορτασμός της Νάκμπα, δηλαδή του μεγάλου ξεριζωμού του αραβικού πληθυσμού από τους εβραίους εποίκους.

Πρώτη Δημοσίευση: Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 13/09/2009

Ο Δανίκας για το Ψυχή Βαθιά

"Ιστορική άγνοια βαθιά!" Με αυτόν τον τίτλο ξεκινά ο Δημήτρης Δανίκας την κριτική του για την ταινία του Βούλγαρη. Ψυχή Βαθιά, δύο λέξεις που βρίσκονται στα χείλη των κινηματογραφόφιλων και λοιπών "ψαγμένων" τουτες τις ημέρες... Αλλά ας διαβάσουμε τι πιστεύει για το έργο...

"Μέσα στο ίδιο επταήμερο η διπλή όψη του ελληνικού κινηματογράφου. Με το Νέο ο Λάνθιμος. Με το Παλιό ο Παντελής Βούλγαρης. Το λένε «Ψυχή βαθιά», αλλά πάσχει και από ιστορική άγνοια βαθιά!

Σκληρό. Έτσι το είδα. Έτσι το επεξεργάστηκα. Έτσι κατέληξα. Και ο αδελφός μου να ήταν τα ίδια θα έγραφα εδώ. Ο Βούλγαρης, λοιπόν. Ο σκηνοθέτης των προσωπικών, μικρών ιστοριών. Όπου το έκανε αυτό - από το «Προξενιό της Άννας» μέχρι τα «Πέτρινα χρόνια»- έπιανε επιδόσεις με συγκίνηση βαθιά. Όπου καταπιανόταν με την Ιστορία και το πλήθος των μεγάλων παραγωγώναπό τον «Βενιζέλο» μέχρι τις «Νύφες»- κατέληγε να υπογράφει καλλιγραφημένες χαλκομανίες.

Το γκρέμισμα διπλό. Και η μικρή ιστορία δεν είναι άξονας και ολοκληρωμένη δραματουργία. Και η μεγάλη, η αληθινή Ιστορία, είναι επεξεργασμένη με υποκειμενική, επιπόλαιη ερμηνεία και αισθητική μυωπία. Στη θέση του θα έβλεπα και θα αφομοίωνα κάθε καρέ από την κορυφαία στιγμή του Κεν Λόουτς «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι». Πάνωκάτω ίδια περίπου ιστορία. Όμως εκ της συγκρίσεως βυθίζεται του Βούλγαρη η ταινία.

Ενός λάθους μύρια έπονται. Επειδή λοιπόν περιγράφει τις τελευταίες ημέρες του Εμφυλίου στον Γράμμο του 1949. Όχι, δεν είναι αληθινό πως οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν περίπου ισοδύναμες. Ο Εθνικός είχε πάρει φαλάγγι τον Δημοκρατικό Στρατό. Ήταν ζήτημα ημερών. Η θανατίλα των Desperados κομμουνιστών θα έπρεπε να ήταν χαραγμένη στο κούτελο των ανταρτών. Όχι, δεν είναι δυνατόν να είσαι κυκλωμένος μέχρι τ΄ αυτιά κι εσύ να τραγουδάς δυνατά, με άκρατο ενθουσιασμό. Θα σε έκαναν κιμά. Όχι, οι αξιωματικοί του Εθνικού Στρατού δεν έδωσαν δείγματα συναισθηματικά. Αποκεφάλιζαν και περιέφεραν τα κεφάλια στα χωριά. Έλεος. Διαβάστε οποιαδήποτε μαρτυρία. Άγγλων, Αμερικανών και Ελλήνων παρατηρητών. Όχι, δεν είναι αληθινό πως ο Εμφύλιος τελείωσε επειδή οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές έριξαν για πρώτη φορά βόμβες Ναπάλμ. Τις έριξαν στην Μπανανία, αλλά το τέλος του Εμφυλίου ήταν μια προαναγγελθείσα τραγωδία. Όχι, για την παροιμιώδη ελληνική κακοδαιμονία δεν φταίνε οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί. Αγαπητέ δεν φταίει ο διαιτητής, αλλά η δική μας η κεφαλή!

Και τέλος- το χειρότερο και πλέον ανιστόρητο όλων των λαθών- ο εύκολος συναισθηματισμός. Θέλουμε δεν θέλουμε, ο Εμφύλιος είναι δυστυχώς μια αναγκαστική ιστορική διαδικασία που έχει συμβεί και συμβαίνει σε κάθε γωνιά της Γης. Από την επανάσταση στην Αμερική και τη Γαλλία μέχρι Ισπανία. Παντού. Έτσι προς τα μπρος ή προς τα πίσω προχωράει η Ιστορία βουτηγμένη σε ωκεανούς αίματος. Δεν μας αρέσει, αλλά έτσι συμβαίνει. Μία η αιτία.

Μπορεί όλοι να μιλάμε ελληνικά, αλλά τα συμφέροντα εντελώς ξένα και εχθρικά. Στοιχειώδες αγαπητέ Ουάτσον. «Έλληνας τουφεκάει Έλληνα» (εκ βαθέων και συγκινητικά προφέρει ο Θανάσης Βέγγος τα λόγια αυτά). Επειδή δύο οι Ελλάδες, όπως δύο οι κόσμοι που συγκρούονται από την ημέρα που ο Άνθρωπος ήρθε στη Γη.

Τα λάθη προσέγγισης καταλήγουν σε λάθη σκηνοθετικής διαχείρισης. Το πρώτο μέρος μοιάζει με ρεπεράζ (περάσματα) από διαφορετικές ταινίες. Από τη μια, η ιστορία δύο αδελφών σε δύο στρατόπεδα διαφορετικά. Από την άλλη, ατελείωτες περιγραφές με γαλονάδες να συνεδριάζουν σαν από σκηνές του Τζέιμς Πάρις και από μάχες μέσα σ΄ ένα τοπίο θολό, έτσι για να δικαιολογηθεί η μεγάλη παραγωγή. Άφθονος χρόνος, άφθονη φλυαρία, άφθονος χαμένος κόπος χωρίς αισθητική αξία. Όπου ο φακός περιορίζεται στο δράμα το προσωπικό, απογειώνεται το υλικό. Όπου το μαζικό και το ιστορικό, γκρεμίζεται η ταινία ολοσχερώς. Κρίμα. Γιατί ήταν μεγάλη ευκαιρία. Και γιατί οι περισσότερες φάτσες από το καστ των νέων παιδιών είναι χάρμα οφθαλμών. Και γιατί η φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις καλύτερες ξένες παραγωγές. Και γιατί το μουσικό μοτίβο του Γιάννη Αγγελάκα μοιάζει με πειραγμένο μοιρολόι. Με έναν λόγο, μία η απορία. Αφού είναι κάτοχος του μυστικού να σκηνοθετεί χαμηλόφωνα και υπαρξιακά, τι στο καλό το ήθελε και μπερδεύτηκε με όλα αυτά τα γαλόνια, τις μάχες και τις Ναπάλμ;

«Ψυχή βαθιά». Ο Εμφύλιος στον Γράμμο του 1949. Δύο αδέλφια σε στρατόπεδα διαφορετικά! Φλύαρο, επίπεδο και ρηχό
ΒΑΘΜΟΙ= 4 ((μακάρι να πέφτω έξω)"

Αυτά μας λέει ο Δανίκας στα ΝΕΑ

Νεοδημοκρατικό έλλειμμα

Είναι γνωστοί οι θλιβεροί πολιτικοί ακροβατισμοί της Νέας Δημοκρατίας (προεξάρχοντος του κ. Παπαθανασίου) στο να κάνει τη νύχτα μέρα στο ζήτημα του ελλείμματος. Όχι μόνο προσπαθεί να αποφύγει τις ευθύνες, αλλά αντίθετα επιχειρεί να φορτώσει την ευθύνη στο ΠΑΣΟΚ. Μέσα από πρωτοφανή επιχειρήματα, αποδίδουν "απλόχερα" στην κυβέρνηση Παπανδρέου ένα παγκόσμιο ρεκόρ: αυτό της αύξησης του ελλείμματος της χώρας κατά περίπου +6,5 μονάδες μέσα σε 15 ημέρες. Μεταξύ των τελευταίων και κυριότερων ισχυρισμών, είναι και αυτός της σκόπιμης δημιουργία "φούσκας", ώστε την επόμενη χρονιά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να επιδείξει εξασφαλισμένη μείωση του ελλείμματος κατα 2-4 μονάδες! Και όταν τα πράγματα στριμόχνονται κυρίως από την άρνηση των δημοσιογράφων να αποδεχθούν τέτοιο ισχυρισμό, μπαίνει σε εφαρμογή η κατηγορία συνενοχής, δηλαδή ότι η σημερινή κυβέρνηση γνώριζε το πρόβλημα, όπως το ήξερε και η κυβέρνηση Καραμανλή, και ο Διοικητής της ΤτΕ κ. Προβόπουλος. Όλα αυτά καταριπτονται μέσα από ένα άκρως τεκμηριωμένο σχόλιο ενός Ανώνυμου αρθρογράφου, που το βρήκα αναρτημένο στο blog του exastal και θεωρώ υποχρέωσή μου να σας το παρουσιάσω εδώ...

Τρίτη 29-9-2009:
Σε συνέντευξή του στο REUTERS,
ο – ακόμα – πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, τονίζει με έμφαση, πως «…αν όλα πάνε καλά, με την εφαρμογή των πολιτικών, που έχουμε ήδη κάνει, το έλλειμμα δεν θα ξεφύγει από το μέσο όρο της ευρωζώνης, που είναι γύρω στο 6%...».

Τετάρτη 30-9-2009:
Η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος αποστέλλει στην Eurostat τα στοιχεία, τα οποία κάνουν λόγο για έλλειμμα 5% του ΑΕΠ, για το 2008, ενώ για φέτος, (2009), προβλέπουν ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα διαμορφωθεί κοντά στην περιοχή του 6%.

Πέμπτη 1-10-2009 και
Παρασκευή 2-10-2009:
Τα στοιχεία συζητούνται στην άτυπη συνεδρίαση του Συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης (Eurogroup) και της ΕΕ (Ecofin)στη Στοκχόλμη. Την Ελλάδα εκπροσώπησε, ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, Δημήτρης Τζαννίνης.

Πέμπτη 1-10-2009:
Το ΠΑΣΟΚ «…εκφράζει ανησυχία και αμφισβητεί τα δημοσιονομικά στοιχεία που παρουσιάζει η ΝΔ…». Τονίζει, πως αν εκλεγεί κυβέρνηση, θα περιμένει να του δώσει την πλήρη εικόνα για το τι πραγματικά ισχύει, η Τράπεζα της Ελλάδος. «…Δεν θα κάνουμε πάντως απογραφή, όπως η ΝΔ, εκθέτοντας την Ελλάδα στην Κομισιόν…», δηλώνει ο κ. Παπακωνσταντίνου.

Κυριακή 4-10-2009:
Ο ελληνικός λαός ψηφίζει στις εκλογές για την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης του τόπου.







Τρίτη 6-10-2009:
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος μιλάει στη σύνοδο του ΔΝΤ στην Κωνσταντινούπολη και στο περιθώριο της συνόδου ερωτηθείς για το έλλειμμα υπογραμμίζει, ότι αυτό, κινείται σε επίπεδα άνω του 10% !



Πέμπτη 8-10-2009:
Ο κ. Προβόπουλος επισκέπτεται τον πρωθυπουργό – πλέον – Γ. Παπανδρέου στο Μαξίμου και μετά τη συνάντηση δηλώνει : «…αισιοδοξώ πως το έλλειμμα δεν θα ξεπεράσει το 10%...».



Παρασκευή 9-10-2009:
Ο διοικητής της Τ.Ε. πάει στο υπουργείο των Οικονομικών και μετά τη συνάντησή του με το νέο υπουργό κ. Παπακωνσταντίνου δηλώνει στις κάμερες πως περιμένει «…εκτίναξη του ταμειακού ελλείμματος στο 12% του ΑΕΠ, πιθανώς και περισσότερο, μέχρι το τέλος του χρόνου !...».

Δευτέρα 19-10-2009:
Με βάση την ενημέρωση και τα στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδος – όπως είχε δεσμευτεί πριν τις εκλογές – ο υπουργός Οικονομικών πηγαίνει στο Λουξεμβούργο και ενημερώνει την Κομισιόν και το Eurogroup. Διαδραματίζονται τα γνωστά γεγονότα…

Τετάρτη 21-10-2009:
Ο πρώην υπουργός Οικονομίας κ. Παπαθανασίου, βγαίνει στην τηλεόραση και δηλώνει …εξοργισμένος : «…η κυβέρνηση αδιαφορεί για το έλλειμμα, το φουσκώνει για να πει ότι 'φταίει η ΝΔ' και του χρόνου να πει: 'κοίτα πως το έριξα'…».

Ο Ανώνυμος αρθρογράφος κλείνει το ντοκουμέντο του με τα εξής λόγια:

Το ΠΑΣΟΚ έφερε τον χρεοκοπημένο κυβερνητικό θίασο της νεοδημοκρατίας αντιμέτωπο με την πραγματικότητα του θλιβερού έργου του στην Οικονομία, η οποία πραγματικότητα δεν προσδιορίστηκε από τη νέα κυβέρνηση και τους ανθρώπους της, αλλά από την Τράπεζα Ελλάδος και τον διοικητή της, τον νεοδημοκράτη κ. Προβόπουλο.

Το ποιοι είναι οι πολιτικοί απατεώνες και ποιοι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τους έλληνες πολίτες, ως χαχόλους, φαίνεται ξεκάθαρα!

Συγγραφέας: Ανώνυμος, 6:52 (24/10/09)
Πηγή: exastal.blogspot.com

Εμφύλιος για το "Ψυχή Βαθιά"

ΕΞΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΣΕΙ, Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΟΜΩΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ
ΖΩΗΡΗ. Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ «ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ», ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ, ΣΕ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ, ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ...

Το θέμα των δύο αδελφών που σχεδόν από τύχη βρίσκονται να μάχονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, παρόλο που για αρκετούς ιστορικούς είναι είτε τετριμμένο είτε και περιθωριακό, αποτελεί μία στροφή στη μικροϊστορία, η οποία, φαίνεται, είναι της μόδας αυτή την εποχή. Ταυτόχρονα, τα μεγάλα ερωτήματα διχάζουν. Ποιος φταίει για τον Εμφύλιο, αν ο Εμφύλιος ξεκίνησε το 1947, όπως λέει η Αριστερά, ή το 1943, όπως υποστηρίζουν άλλες πλευρές, ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος των ξένων δυνάμεων, ακόμα και το αν οι συνεργάτες των Γερμανών «οφείλουν τη δράση τους στον κομμουνισμό», όπως διατείνονται κάποιοι, ή ποια έκταση έλαβε εντέλει το φαινόμενο του δοσιλογισμού. Επίσης, πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος μεμονωμένων προσώπων, λ.χ. του Νίκου Ζαχαριάδη. Υπάρχουν σχολές σκέψης που αποκαλούνται αναθεωρητικές, άλλες που αυτοαποκαλούνται μετα-αναθεωρητικές, απόψεις «αριστερές», «δεξιές» και ενδιάμεσες. Γεγονός είναι ένα: τα τελευταία είκοσι χρόνια το τοπίο στην ιστοριογραφία του Εμφυλίου έχει αλλάξει ριζικά. Και η συζήτηση, με συχνά αθώες αποχρώσεις που όμως κρύβουν βαθιές ιδεολογικές διαφορές, είναι πιο ζωντανή, ίσως και πιο δημιουργική από ποτέ.

Σύγκρουση δύο κόσμων
«Η ιστορία του Εμφυλίου σήμερα, πράγματι, διαβάζεται διαφορετικά», λέει στο «Βιβλιοδρόμιο» ο καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνης Λιάκος. «Αλλά θα πρέπει να ορίσουμε τι περιλαμβάνουμε στον όρο "Εμφύλιος Πόλεμος". Υπάρχουν δύο αντιλήψεις. Σύμφωνα με την πρώτη, η Κατοχή είναι τριπλό γεγονός: αντίσταση αλλά και εξέγερση κατά των κοινωνικών δομών και εμφύλιος πόλεμος. Οπότε ο Εμφύλιος αρχίζει το 1943 και τελειώνει το 1949 με διάφορες φάσεις. Σύμφωνα με τη δεύτερη, ο Εμφύλιος αρχίζει το 1947 και τελειώνει το 1949. Είναι άποψη μάλλον παρωχημένη. Βλέπει τα πράγματα από την κορυφή, ως μία στρατιωτική σύγκρουση και όχι ως κοινωνικό γεγονός. Η εθνική συμφιλίωση της Μεταπολίτευσης αγιοποίησε την Αντίσταση και δαιμονοποίησε τον Εμφύλιο. Σήμερα βλέπουμε την ιστορία περισσότερο διαφοροποιημένα, μέσα από τις τοπικές συγκρούσεις. Το 1943-44 εμφύλιες συγκρούσεις διεξήχθησαν και στις πόλεις με τη μορφή τρομοκρατίας ή ακήρυκτου πολέμου. Αλλά στην περίοδο 1947-1949 οι πόλεις ήταν απούσες. Οι συγκρούσεις περιορίστηκαν στην ύπαιθρο, κυρίως στον κεντρικό ορεινό όγκο της χώρας και στη Βόρεια Ελλάδα, όπου έγιναν και βίαιες στρατολογήσεις ανάμεσα στον πληθυσμό. Αρκεί όμως να μη χάνουμε από τα μάτια μας ότι υπήρξε ένα κεντρικό διακύβευμα, μια σύγκρουση δύο κόσμων που υπερέβαινε τα όρια της Ελλάδας...».

Ο πολιτικός επιστήμονας (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) Νίκος Μαραντζίδης, που μαζί με τον Στάθη Καλύβα διεκδίκησαν το ρόλο του εκφραστή ενός «νέου κύματος» στην ιστοριογραφία του ΄40 - αλλά και που κατηγορήθηκαν γι’ αυτό -, θεωρεί ότι υπάρχουν θέματα που παραμένουν ταμπού. «Υπάρχει διάχυση της βίας από όλες τις πλευρές σε όλη τη δεκαετία. Η έρευνα δείχνει ότι η σύγκρουση υπήρξε ανελέητη. Η δυσκολία έγκειται στο να αντιληφθούμε την πολυπλοκότητα που έχει διαστάσεις διεθνείς, εσωτερικές και στενά τοπικές», αναφέρει. «Είδα βουλευτή, βγαίνοντας από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, να μιλά για "μάθημα Ιστορίας". Το βρήκα διασκεδαστικό αλλά και προβληματικό. Ο κίνδυνος, σε μια κοινωνία που διατείνεται ότι μαθαίνει Ιστορία από μια ταινία, είναι οι τρομακτικές σχηματοποιήσεις, συνήθως στη λογική τού "να ενώσουμε και να μη διχάσουμε", λες και κινδυνεύει η δημοκρατία αν διχαστείς σε ένα θέμα», λέει. «Ο δοσιλογισμός», συμπληρώνει, «είναι λ.χ. ένα παράδειγμα θέματος που σοκάρει. Ο αριθμός των συνεργατών είναι τόσο μεγάλος που ενδεχομένως υπερβαίνει τον αριθμό των αντιστασιακών. Η ιστορική επιστήμη το αντιλαμβάνεται, η κοινωνία δεν θέλει να το αποδεχθεί».

Η λεγόμενη «εξίσωση μαύρης και κόκκινης βίας», «δεν έχει πια νόημα ούτε ως ερώτημα», κατά τον Αντώνη Λιάκο, ο οποίος ωστόσο διευκρινίζει: «Υπάρχει μια τάση απενοχοποίησης των συνεργατών των Γερμανών. Ο πυρήνας του αναθεωρητισμού διεθνώς απενοχοποιεί τον ναζισμό βλέποντάς τον ως αντίδραση στον κομμουνισμό. Το ελληνικό αντίστοιχο είναι ότι οι συνεργάτες των Γερμανών οφείλουν τη δράση τους στην απειλή των κομμουνιστών. Η αμυντική αριστερή αντίληψη βλέπει προδότες και πατριώτες. Σήμερα δεν έχει νόημα ούτε να καταδικάσουμε ούτε να απολογηθούμε. Ζούμε σε μια άλλη εποχή, με άλλα διακυβεύματα».

Και ταυτόχρονα, δεν διστάζει να μιλήσει για εμφάνιση «μιας αναθεωρητικής τάσης που ενώ διαφημίζει μια νέα ματιά, επιστρέφει στην παλιά ψυχροπολεμική ερμηνεία, και ακόμη διακρίνεται για ατόφιο εμπειρισμό και μια κάποια προχειρότητα, ακόμη και λαθροχειρία, στην έρευνα και στις δημοσιεύσεις της». Ταυτόχρονα όμως ασκεί κριτική και στην «αποστεωμένη», όπως λέει, «αντίδραση μερίδας της Αριστεράς, που βλέπει τον Εμφύλιο με τα γυαλιά μιας ιστορίας που κινείται μόνο με αποφάσεις από τα πάνω, που περιορίζει τον Εμφύλιο στα 1947-1949 ενώ την Κατοχή την βλέπει αποκλειστικά ως αντίσταση, χωρίς χαρακτήρα αμφισβήτησης των κοινωνικών δομών, χωρίς ενδελεχή κοινωνική σύγκρουση».

Υπάρχουν πάντως και σημεία σύγκλισης. «Μία από τις πλέον τραγικές διαστάσεις του Εμφυλίου είναι οι μετακινήσεις παιδιών», λέει ο Νίκος Μαραντζίδης. «Η αμφίπλευρη χρησιμοποίησή τους σε ένα παιχνίδι στρατηγικής. Μόνο στη δεύτερη φάση, στο εξωτερικό και στις παιδουπόλεις, αντιμετωπίζονται τα παιδιά με όρους ανθρωπιστικούς. Αλλά στην πρώτη, προτεραιότητα όλων ήταν να μη δώσουν πάτημα στον αντίπαλο».

«Η έννοια του παιδομαζώματος, είχε στοιχειώσει», λέει ο Αντώνης Λιάκος. «Τώρα μιλάμε για μεταφορές παιδιών και από τους μεν και από τους δε. Περιγράφουμε επίσης μία περισσότερο σωματοποιημένη παρά ιδεολογικοποιημένη ιστορία, εστιάζοντας στην πείνα και τις κακουχίες που πέρασαν ένοπλοι, έγκλειστοι, αλλά και γενικότερα οι πληθυσμοί. Αλλά αν χάσουμε τη ματιά από τη συνολική σύγκρουση δεν καταλαβαίνουμε γιατί έγιναν όλα αυτά. Αν χάσουμε τη μικροϊστορία δεν βλέπουμε την εμπειρία των απλών ανθρώπων».

«Υπάρχει ένα είδος απόστασης ανάμεσα στην επιστημονική έρευνα και αυτό που θα λέγαμε δημόσια ιστορία και συλλογική αντίληψη για τον Εμφύλιο, όπως αποτυπώνεται στα Μedia (τηλεοπτικές παρουσιάσεις, κινηματογράφος κ.λ.π.)», συμπληρώνει ο Νίκος Μαραντζίδης. «Σε επίπεδο επιστήμης, τα τελευταία 20 χρόνια υπάρχει εμβάθυνση και πολυπλοκότερη ανάγνωση της δεκαετίας του ΄40 γιατί και νέα εργαλεία και νέες οπτικές έχουμε: σημειώνω τη μελέτη κοινωνικών υποκειμένων όπως οι γυναίκες και οι μειονότητες».
_________________

Μανώλης Πιμπλής - ΤΑ ΝΕΑ, 24/10/09

Ο Λαπαθιώτης και η Αριστερά

Στις 18 Οκτωβρίου 2009 η κυριακάτικη ΑΥΓΗ δημοσίευσε το άρθρο: “Ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης και το κομμουνιστικό κίνημα: ένα άγνωστο ντοκουμέντο”. Το παραπάνω άρθρο το βρήκα και το πρωτοδιάβασα στο εξαιρετικό blog "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία" του Νίκου Σαραντάκου που ειδικεύεται σε θέματα σχετικά με τη Γλώσα, τη Λογοτεχνία, κλπ. Από εκεί, λοιπόν, το ξεσηκώνω για σας, χωρίς καμία αλλαγή...

....................

Τα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τον “καταραμένο” ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, με επανεκδόσεις του ποιητικού του έργου, δεκάδες μελοποιήσεις ποιημάτων του (ο ερευνητής Β. Ψαραδάκης έχει καταμετρήσει 54 μελοποιήσεις!), με αρκετά βιβλία και μία ταινία αφιερωμένα στη ζωή του, στο “έμψυχο ποίημα” του Λαπαθιώτη. Το αξιοπερίεργο είναι ότι αυτό γίνεται ενώ έχουν φύγει από τη ζωή όσοι γνώρισαν προσωπικά τον ποιητή· δηλαδή, φορείς της ανακάλυψης του Λαπαθιώτη είναι κατά κύριο λόγο νεότεροι μελετητές, που γεννήθηκαν μετά την αυτοκτονία του τον Γενάρη του 1944.

Μια παράμετρος που προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η σχέση του Λαπαθιώτη με το κομμουνιστικό κίνημα. Σύμφωνα με τις περισσότερες βιογραφίες του, ο Λαπαθιώτης, αρχικά ένθερμος βενιζελικός (συμμετείχε, όπως και ο πατέρας του συνταγματάρχης Λεων. Λαπαθιώτης, στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας), βαθμιαία προσέγγισε τους κομμουνιστές στα μέσα της δεκαετίας του 1920· πολλοί αναφέρουν ως πρώτη εκδήλωση αυτής της προσέγγισης την ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύει ο Λαπαθιώτης στον Ριζοσπάστη τον Αύγουστο του 1927, και με την οποία ζητεί από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών να τον διαγράψει από το ορθόδοξο ποίμνιο. Στη συνέχεια, το 1929, ο Λαπαθιώτης ήρθε σε οξύτατη σύγκρουση (μέσα από τις στήλες του λαϊκού Μπουκέτου) με τον φίλο του Χ. Παπαντωνίου, με αφορμή μια περιφρονητική φράση του τελευταίου για τον κομμουνισμό και για τα έργα του κομμουνιστή συγγραφέα Κ. Παρορίτη. Το 1932 ο Λαπαθιώτης δημοσιεύει στο αριστερό περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι το πεζό τραγούδι “Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου“. Τέλος, το 1943, σύμφωνα με πληροφορίες που πρώτος ο Τάσος Βουρνάς κατέθεσε προδικτατορικά στην Αυγή, ο Λαπαθιώτης συνδέθηκε με τους αντάρτες του εφεδρικού ΕΛΑΣ και τους χάρισε τα όπλα του πατέρα του.

Η συμπάθειά του προς τον κομμουνισμό φαίνεται και σε πολλούς στοχασμούς που κατέγραφε κατά καιρούς και που έχουν βρεθεί στα χαρτιά του, όπως: “Η κομμουνιστική κοινωνία είναι το τελευταίο ατού της ταλαιπωρημένης ανθρωπότητας. Αν αποτύχει και σ’ αυτό, δεν της μένει παρά να επιστρέψει στο σκοτάδι και την αποκτήνωση” (γράφτηκε στις 23.11.1932).

Σε πολλές βιογραφίες του Λαπαθιώτη αναφέρεται ως πρώτη χρονολογικά ένδειξη προσέγγισης με την Αριστερά το ότι δημοσίευσε το ποίημά του “Κραυγή” στον Ριζοσπάστη (της Θεσσαλονίκης) το 1916. Το γεγονός αληθεύει, παρουσιάζεται όμως παραπλανητικά. Το 1916 ο Λαπαθιώτης ήταν βενιζελικός και ανταντόφιλος (ακριβέστερα: γαλλόφιλος), ενώ ο Ριζοσπάστης της Θεσσαλονίκης (λεγόταν έτσι διότι εκδιδόταν, επί Διχασμού, στο κράτος της Θεσσαλονίκης) ήταν απλώς μια αριστερή βενιζελική εφημερίδα. Άλλωστε, το ίδιο το ποίημα δεν έχει καμιά σχέση με τον σοσιαλισμό. Ξεκινάει “Γαλλία, Γαλλία — χαρά της Οικουμένης” και είναι μια έκκληση προς τη Γαλλία “να ρθει να μας λυτρώσει” γιατί “μας έπνιξαν οι Πρώσσοι”. Επομένως, η δημοσίευση του 1916 δεν έχει καμιά σχέση με την προσέγγιση του Λαπαθιώτη στις ιδέες του σοσιαλισμού.

Υπάρχει όμως ένα άλλο ντοκουμέντο που δείχνει πως ο Λαπαθιώτης είχε πλησιάσει το κομμουνιστικό κίνημα πολύ νωρίτερα από το 1927. Πρόκειται για μια επιστολή του στον Ριζοσπάστη από το 1921, η οποία περιέργως έχει, μέχρι στιγμής, ξεφύγει από όλους τους μελετητές του ποιητή. Σ’ αυτή την επιστολή, ο Λαπαθιώτης δηλώνει απερίφραστα (”γυμνά, χωρίς προσχήματα”, λέει) ότι ανήκει στις τάξεις των στρατιωτών που παλεύουν για τον Σκοπό.

Συγκεκριμένα, η επιστολή δημοσιεύτηκε την Κυριακή 13 Ιουνίου 1921. Προτάσσεται εισαγωγή από τη σύνταξη του Ριζοσπάστη, που έχει κι αυτή το ενδιαφέρον της:

Ο αγών μας και οι διανοούμενοι

Ελάβαμεν και ευχαρίστως δημοσιεύομεν την κατωτέρω επιστολήν του λογίου και ποιητού κ. Ν. Λαπαθιώτη. Όταν μέσα εις την κρίσιν που διέρχεται το κίνημά μας εις την Ελλάδα, λόγω της αγρίας τρομοκρατίας των κυβερνώντων και ο κάθε κομμουνιστής απειλείται από την φυλακήν και την εξορίαν, άνθρωποι της σκέψεως αισθάνονται την όρεξιν και το σθένος να συναντήσουν τας τύχας των με την ιδικήν μας· όταν μέσα εις τον πατριωτικόν υστερισμόν που παρασύρει και μέσα εις τον κομματικόν βούρκον που λερώνει, άνθρωποι της σκέψεως ημπορούν να εξαρθούν επάνω από το πάθος, επάνω από τον βούρκον, για να ιδούν την αλήθεια και να την διακηρύξουν, οι άνθρωποι αυτοί είναι πάντα ευπρόσδεκτοι εις τον αγώνα μας. Όσοι άνθρωποι του πνεύματος από τα ίδια εμφορούνται αισθήματα και ιδανικά ας τους μιμηθούν. Ο αγών μας έχει ανάγκην από την ενίσχυσίν των.

Καλέ μου “Ριζοσπάστη”,

Σε παρακολουθώ ολοένα, και με πιστήν συμπάθειαν απ’ τον καιρό που παρουσιάσθης κι εγκαινίασες την φλογεράν πολεμικήν σου εναντίον της κοινωνικής αθλιότητος και της βλακείας που μας περικυκλώνει. Σε θεωρούσα πάντα σαν έναν τίμιον φίλον κι ένα εντευκτήριον μαζί κοινόν όλων εκείνων των ανθρώπων που ζουν πνευματικά και θέλουν την διάνοιάν των υπεράνω των καθημερινοτήτων, λυπημένος που δε μπόρεσα ως τα τώρα ν’ αναμιχθώ ενεργότερα στην δράσιν σου.

Κάθε μέρα όμως που περνά βλέπω πως τα πράγματα βαδίζουν ραγδαιότερα και πλέον επιτακτικά. Εκείνο που προχθές ήταν μια ευγενική διάθεσις και χθες μια ωραία προσπάθεια σήμερα πλέον αποβαίνει μια ανάγκη σιδηρά· όπως κι αν κάμωμε, προς οποιοδήποτε δρόμο και αν στραφούμε, το ίδιο πρόβλημα προβάλλει απ’ όλες τις μεριές και μας ζητεί μίαν λύσιν.

Οποθενδήποτε και αν ορμώμεθα –οι μεν από την φυσικήν πνευματικήν ευγένειάν τους, οι δε από την άμεσον ανάγκην της λυτρώσεως– σήμερα συναντώμεθα όλοι επί ταυτόν· ο Σκοπός επείγει.

Μ’ αυτό το γράμμα θέλω να σου διαπιστώσω, ότι ανήκω ολόψυχα στας τάξεις των θερμών στρατιωτών σου, πρώτη φορά γυμνά χωρίς προσχήματα σ’ εκείνους που παλαίουν για τον σκοπόν.

Με την ελπίδα πως θα ‘ρθεί μια μέρα καθώς όλοι να χρησιμοποιηθώ επίσης στον Αγώνα.

Σε χαιρετώ με το μέτωπο ψηλά

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ

Η εισαγωγή είναι ανυπόγραφη, από το ύφος όμως στοιχηματίζω πως είναι γραμμένη από τον Θεόδωρο Λασκαρίδη, αρχισυντάκτη του Ριζοσπάστη. Ο Λασκαρίδης συμμετείχε, όπως και ο Λαπαθιώτης, στις δραστηριότητες της “Καλλιτεχνικής Συντροφιάς”, μιας κίνησης νεωτεριστών και προοδευτικών λογοτεχνών με αξιόλογη δραστηριότητα εκείνην ακριβώς την περίοδο, ενώ σύμφωνα με τη μαρτυρία του Π. Γλέζου (στη Νέα Εστία) συνδεόταν φιλικά με τον Λαπαθιώτη.

Ο Λασκαρίδης είναι μια άλλη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αλλά εντελώς άγνωστη περίπτωση. Έλληνας της Βουλγαρίας, από πλούσια οικογένεια, επιστρατεύθηκε από τους Βούλγαρους στο μακεδονικό μέτωπο το 1916, αλλά στη μάχη του Καϊμακτσαλάν αυτομόλησε στους Σέρβους, οι οποίοι τον έκλεισαν σε στρατόπεδο αιχμαλώτων. Με χίλια βάσανα δραπέτευσε και ήρθε στην Αθήνα, όπου έγινε συντάκτης (το 1918) και αργότερα αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη. Είχε όμως βαθιά ψυχικά τραύματα από τον πόλεμο και, ύστερα από δυο αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, έβαλε τελικά τέρμα στη ζωή του τον Δεκέμβριο του 1921 με μια σφαίρα στον κρόταφο.

Το 1920 ο Λασκαρίδης δημοσίευσε στον Ριζοσπάστη μια σειρά αντιπολεμικά διηγήματα τα οποία απέδιδε στον Βούλγαρο συγγραφέα Σλαβέικοφ, τέχνασμα που αποκάλυψε λίγο αργότερα από τις στήλες του Νουμά. Τα διηγήματα αυτά, που η έκδοσή τους σε βιβλίο είχε αναγγελθεί από τότε αλλά τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, πρόκειται να εκδοθούν στο άμεσο μέλλον, σε δική μου επιμέλεια, από τις εκδόσεις Διάπυρον.

Έτσι θα εξοφληθεί ένα χρέος στον πρώτο αντιπολεμικό συγγραφέα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Όσο για τον Λαπαθιώτη, το διάσπαρτο σε κάθε λογής περιοδικά έργο του θα μπορούσε να γεμίσει πολλούς τόμους. Καιρός είναι να αρχίσουμε να εξοφλούμε και αυτό το χρέος.

Πρώτη Δημοσίευση: ΑΥΓΗ, 18/10/2009
Πηγή Αναδημοσίευσης: Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Τέρμα με τα stage

Άλλοι τα προφέρουν «στέητζ» και άλλοι αρέσκονται με την δέουσα προφορά να τα ονομάζουν «στάζ». Σύντομα η διχογνωμία δεν θα έχει κανένα νόημα γιατί η κυβέρνηση λέει: Τέρμα τα προγράμματα Stage… Η απόφαση είναι «πράξη δικαιοσύνης» απέναντι στα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη: είτε επί της Ιπποκράτους, είτε επί της οδού Ρηγίλλης… Δεν θα έχουν ανάγκη να προσκυνάνε κανένα βουλευτή και δεν θα ξεφτιλίζονται με κομματικές υποταγές και υποθήκευση της ψήφου τους.

Κάθε φορά που το Δημόσιο θα έχει ανάγκη σε προσωπικό, οι προσλήψεις θα γίνονται από το ΑΣΕΠ, που σαν ανεξάρτητη αρχή διασφαλίζει καθαρές διαδικασίες και δίκαιες επιλογές. Τώρα, αν θα υπάρξουν προβλήματα και δυσλειτουργίες μετά την αποχώρηση των εργαζομένων με Stage (επειδή καλύπτουν πραγματικές ανάγκες), αυτό είναι ζήτημα που θα το λύσει η κυβέρνηση και πιστεύω ότι θα το κάνει με τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο. Αν πάλι δημιουργηθούν τίποτα στερητικά σύνδρομα σχετικά με την μέτρηση της…Ανεργίας (γνωστής ούσης της νεοδημοκρατικής μεθόδου), ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για το ΠΑΣΟΚ για να σταματήσει τα καραγκιοζιλίκια…

Αυτό όμως που προκαλεί εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι η συμπεριφορά της ΝΔ, ή πιο καλύτερα των διαφόρων υποψηφίων και των διαφόρων ομάδων της… Οι 3 υποψήφιοι αρχηγοί διαγκωνίζονται σε δηλώσεις γύρω από τα Stage και γίνεται φανερό ότι όσο θα διαρκεί ο αγώνας για την πολυθρόνα του αρχηγού, Ντόρα, Σαμαράς και Αβραμόπουλος θα μας προσφέρουν θέαμα και ανθολόγιο δηλώσεων για την έλλειψη ευαισθησίας του ΠΑΣΟΚ και για την αδικία σε βάρος των νέων…

Σε αυτούς προστέθηκε και ο Παυλόπουλος ο οποίος κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ για «αναλγησία». Πάντα τεχνίτης στα κροκοδείλια δάκρυα και καλός στα λόγια ο κύριος Πάκης, αλλά εξίσου καλός και σε περίεργες ιδέες και επιλογές (που πλήρωσε βαρύτατα ο Καραμανλής), όπως αυτή των προεκλογικών προσλήψεων μέσω προγραμμάτων Stage. Σε 10 με 12 χιλιάδες υπολογίζεται ο αριθμός των «προσληφθέντων», τους οποίους αποκαλεί θύματα αφού το κάκό ΠΑΣΟΚ ήρθε για να τους διώξει. Όχι ότι δεν είχαν ανάγκη για δουλειά... Ψυχούλες είναι κι αυτές όπως και οι δεκάδες χιλιάδες νέοι που έμειναν απ' έξω μιας και δεν ήταν εκλεκτοί της Ρηγίλλης. Γι' αυτούς ούτε κουβέντα απο τον κύριο Πάκη μας...

Όσο για τη νομιμότητα δεν είναι ανάγκη να την καταρρίψει κανένας ακροδεξιός, εφόσον υπάρχει ο κ. Βερναρδάκης, τέως Διοικητής του ΟΑΕΔ που δηλώνει ότι ήταν πράξη καταχρηστική και με υπεύθυνη την υπουργό κ. Φάνη Πετραλιά! Στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων απάντησε ότι ο ίδιος εκτελούσε εντολές, για να καταλήξει: ««Καλύτερα να ρωτήσετε την ίδια, η οποία έχει «εξαφανιστεί» κιόλας! Καλό είναι να την ανασύρετε από την αφάνεια»!…
Ομορφιές, ε;

Την χαριστική βολή, όμως, στα κροκοδείλια δάκρυα των νεοδημοκρατικών στελεχών για τα Stage και κυρίως στις υποκριτικές δηλώσεις της Ντόρας, δίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που ευθαρσώς, υποστηρίζει την κατάργηση των Stage και θεωρεί την πρακτική των προεκλογικών προσλήψεων με τέτοια προγράμματα σαν πράξη ανέντιμη…

Προτάσεις και όχι ρητορεία

Η Ελλάδα από μερικές μέρες κυβερνάται. Από μια κυβέρνηση που κάνει φιλότιμες προσπάθειες να δείξει πως πήρε το μήνυμα των εκλογών και προχωρά με προσεχτικά βήματα εφαρμόζοντας σταδιακά το προεκλογικό της πρόγραμμα.
Ο πειρασμός είναι μεγάλος να ισχυριστούμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη καμπή της πολιτικής πορείας του τόπου. Όμως τα δείγματα υπάρχουν. Πρώτα απ΄ όλα η σύνθεση της κυβέρνησης και το ύφος της.
Προδίδουν αποφασιστικότητα και σύνεση. Παντού νέα πρόσωπα καθαρά και αψεγάδιαστα. Η προηγούμενη γενιά έμεινε στο πλάι χωρίς γκρίνιες. Και πιστώθηκε γι΄ αυτό. Αποτελεί μια χρήσιμη εφεδρεία αν χρειαστεί.
Μερικοί βιάζονται να δείξουν πως δεν είναι ικανοποιημένοι. Και πραγματικά τα προβλήματα πιέζουν από παντού. Χρόνων παραμέληση και η συσσώρευση φτάνει σε οριακό σημείο. Είναι σαν τα σκουπίδια στις μεγαλουπόλεις.
Με κατάρες όμως δεν διορθώνονται οι γενεσιουργές αιτίες. Χρειάζεται υπευθυνότητα, μακροχρόνιος σχεδιασμός και ψυχραιμία. Ό,τι λείπει από το ρωμαίικο ταμπεραμέντο. Θα τ΄ αποκτήσουμε. Αλλιώς τα προβλήματα θα τα επιτείνει η επιπολαιότητα, η βιασύνη, ο εκνευρισμός. Οι προγραμματικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού και τα πρώτα του βήματα δημιουργούν ένα θετικό κλίμα.
Η φίλη μας η Αλέκα περιτρέχει την Ελλάδα και προσκαλεί σε αντεπίθεση με όρους στρατιωτικής αναμέτρησης. Θυμίζει περισσότερο τον Ισπανό ιππότη της ελεεινής μορφής παρά ήρωες της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Την κενολόγα της ρητορεία μπορεί να τη συντρίψει μια ελληνική λέξη.
Προτάσεις! Σ΄ αυτό το πεδίο, της συμβολής με θετικές λύσεις, μπορεί να αναδειχτεί ο κρίσιμος ρόλος της Ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ο κόσμος ξέρει πως ζούμε σ΄ ένα βάρβαρο, ανελέητο σύστημα. Θα το πολεμήσουμε με κάθε πρόσφορο μέσο. Ας προσέξομε μόνο μην οδηγήσουμε σε καινούργια βαριά ήττα την πρωτοπορία του λαού μας, την ηρωική εργατική τάξη.

Ένα μικρό άρθρο του Λεωνίδα Κύρκου
ΤΑ ΝΕΑ, 19/10/2009

Η μεραρχία ΟΛΠ σε ανακωχή

Η Ομοσπονδία Μόνιμων Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδος (ΟΜΥΛΕ) και η Ένωση Λιμενεργατών, αποφάσισαν 15νθήμερη αναστολή της απεργίας του στον σταθμό εμπορευματοκιβωτίων του Πειραιά (ΣΕΜΠΟ). Η κυβέρνηση συμφώνησε με την Cosco για την μη εγκατάστασή της κινέζικης εταιρείας στους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ, έως ότου να υπάρξει αναδιαπραγμάτευση των όρων της Σύμβασης και νέα οριστική συμφωνία. Όπως κι αν έχει, οι εξελίξεις στο λιμάνι μας οδηγούν στην εξαγωγή των ακόλουθων συμπερασμάτων:

Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση του, κερδίζουν τις πρώτες εντυπώσεις, κόντρα στα κροκοδείλια δάκρυα της Δεξιάς: Αυτό αποδεικνύει η αναστολή των κινητοποιήσεων, αφενός, και η έναρξη διαπραγματεύσεων με τους Κινέζους, αφετέρου! Στον επιχειρηματικό κόσμο και την κοινωνία περνάει το μήνυμα ότι ισχύουν όσα εννοούσε και όσα δήλωνε προεκλογικά. Προσωπικά πιστεύω ότι η απεργία των λιμενεργατών, που βρισκόταν σε εξέλιξη όταν αναλάμβανε τη διακυβέρνηση, εν τέλει ευνόησε τις προθέσεις του ΠΑΣΟΚ, παρά τις δυσκόλεψε! Υπήρξε βέβαια ένα έντονο πρεσάρισμα από τις δεξιές πατσαβουρο-εφημερίδες ή τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών σταθμών, όμως η κυβέρνηση επέδειξε ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση απέναντι στις «φωνές» που καλούσαν σε «επέμβαση» κατά των απεργών ή με την κήρυξη της κινητοποίησης στον προβλήτα, ως παράνομης και καταχρηστικής!

Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, αποκαλύπτεται στα μάτια των Ελλήνων ως φοβερά εκτεθειμένη, όταν οι ίδιοι οι κινέζοι της Cosco αποδέχονται την επαναδιαπραγμάτευση και τη βελτίωση όρων της συμφωνίας! Αυτό δείχνει εύγλωττα την ανάπηρη διαπραγμάτευση που έκανε… Σήμερα οι φωνές των νεοδημοκρατικών στελεχών (όσων έχουν καιρό να αφήσουν τα της διαδοχής και να πουν 2-3 κουβέντες για το πρόβλημα) δεν είναι παρά προσπάθειες να βγάλουν τη ΝΔ από το κάδρο και δεν είναι παρά λόγια μικροκομματικής εκμετάλλευσης: δηλαδή να μεταθέσουν την ευθύνη στο ΠΑΣΟΚ, που πριν από λίγο δεν είχε προφθάσει να αναλάβει καλά-καλά τα κυβερνητικά καθήκοντα ή ο κ. Παπανδρέου να «αναγνώσει» τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης.

Η Αριστερά, πάλι, πρέπει να κατανοήσει ότι οι εκλογές τέλειωσαν και ο λαός εμπιστεύθηκε το ΠΑΣΟΚ. Πρέπει επίσης να αντιληφθεί ότι δεν περνάει η μέθοδος «αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση». Άλλωστε, την συμφωνία για τους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ δεν τις υπέγραψε το ΠΑΣΟΚ.

Οι απεργοί, τέλος, είναι προσωρινά από την πλευρά αυτών που θα αποκαλούσαμε «νικητές». Στη φάση αυτή, η Μεραρχία της κυρ-Αλέκας απέφυγε λάθη τακτικής και αποδείχτηκε ευέλικτη με την προσωρινή υποχώρηση της. Καταλαβαίνω ότι σύντομα στη συνέχεια θα τεθούν διλλήματα: από τη μια η γενικότερη πολιτική θεώρηση του ζητήματος και από την άλλη η αντιπολιτευτική τακτική έναντι του ΠΑΣΟΚ, που επιβάλει το Κόμμα στα πλαίσια του... δικομματισμού. Θα πρέπει, όμως, να υπάρχει στο μυαλό όλων, ότι πρώτον το παιχνίδι δεν μπορεί να παίζεται επ’ άπειρον και δεύτερον, ότι υπάρχουν πραγματικότητες που δεν αλλάζουν έτσι εύκολα… Όπως χαρακτηριστικά γράφουν τα ΝΕΑ (κεντρικό άρθρο), στις 15 Οκτωβρίου: «…Υπάρχει … το ζήτημα των διεθνών συμφωνιών που δεν μπορεί να ανατρέπονται τουλάχιστον χωρίς σοβαρό κόστος στην αξιοπιστία της χώρας - επειδή άλλαξε η κυβέρνηση». Μετά την ελεεινή επιλογή της κυβέρνησης Καραμανλή στο ζήτημα του ΣΕΜΠΟ, η σημερινή κυβέρνηση, η αντιπολίτευση (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) και οι εργαζόμενοι, πρέπει να πάρουν τα εντιμότερα ανταλλάγματα…

Ελευθεροσκοπευτών αδημονία

Χθες επισκέφθηκα το blog του exastal ("σεσημασμένου" δεξιού και νεοφιλελεύθερου). Συνηθίζω να πηγαίνω εκεί και να ανοίγω κόντρες με τον ίδιο και τους αναγνώστες του που επιπίπτουν κατά του ΠΑΣΟΚ με βαλκυριακό μένος…
Έμεινα κατάπληκτος όταν το μάτι μου έπεσε πάνω σε κείμενο που αναφέρετε στο θανατηφόρο δυστύχημα που συνέβη στο Στρατώνι της Χαλκιδικής (και το οποίο από κάπου «ξεσήκωσε», αλλά δεν αναφέρει την πηγή)… Διαβάζω:
“Ο Λοβέρδος, η Μπιρμπίλη και ιδίως ο λαλίστατος και «εργατοπροστάτης» Κουτρουμάνης, αντί να τρέξουν επιτόπου στο χώρο του συμβάντος, τουλάχιστον τώρα που είναι αρχή και επιδεικνύουν υποτίθεται μεγαλύτερη «επικοινωνιακή» ευαισθησία, …… «εξαφανίστηκαν» και έδωσαν εκ του ασφαλούς, εντολή να πραγματοποιηθεί «άμεσα» αυτοψία, προκειμένου να διερευνηθούν οι συνθήκες και τα αίτια του δυστυχήματος”.

Κυριολεκτικά έμεινα κάγκελο, αλλά ακολούθησε ένα ακόμα χειρότερο συναίσθημα όταν αποτελείωσα το άρθρο: «Εντολή» και «διερεύνηση» το λέμε τώρα! Τίποτε άλλο! Τόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή στα μυαλά του "σοσιαλισμού"!

Παρόλο που δεν ήθελα να χάσω το χρόνο μου με τέτοιες βρωμιές που αγγίζουν τα όρια της ιδιωτίας, αποτόλμησα έναν σχολιασμό με τη μορφή μιας «παράλληλης» ιστοριούλας… Έγραψα, λοιπόν:
«Οδηγός που κινείτο με το αμάξι του στη λεωφόρο Θησέως στην Καλλιθέα, έπεσε πάνω σε κολώνα φωτισμού της κεντρικής [διαχωριστικής] νησίδας και τραυματίστηκε στο πόδι. Κανένας εκ των αρμοδίων υπουργών της νέας κυβέρνησης δεν πήγε στο σημείο του ατυχήματος ή δεν έκανε τον κόπο να τον επισκεφθεί στο Γενικό Κρατικό όπου και νοσηλεύεται. Δηλαδή, άνθρακες το σύνθημα [του ΠΑΣΟΚ] "Πρώτα ο Πολίτης"!
Τόσο αξίζει ο άτυχος οδηγός κατά τα μυαλά του Σοσιαλισμού»...

Για να τελειώσω με το διδακτικό και διαπιστωτικό μέρος της παρέμβασής μου:
“Φίλοι μου, όταν μια φοβερή τραγωδία, σαν και αυτή του Στρατωνίου, καταντάει μέρος της βλακώδους και φτηνιάρικης προσπάθειας εκμετάλλευσης για μικροκομματικούς λόγους, εγώ ή θα πρέπει να σιωπήσω ή θα χρειαστεί να το γυρίσω στην ιλαροτραγωδία... Επέλεξα τη δεύτερη περίπτωση και έγραψα την παραπάνω "ιστορία"μπας και κατά “συγκριτικό τρόπο” (sic) καταλάβετε το ολίσθημά σας… Αυτά!

Σήμερα σκέφτομαι ότι οι «άνθρωποι» είναι αμετανόητοι. Ενεργούν με φανατισμό σαν τους νεαρούς SS κατά τις τελευταίες ώρες της πτώσης (downfall) του Βερολίνου... Παρότι γνώριζαν ότι οι επικεφαλής αξιωματούχοι τους είχαν εγκαταλείψει (είτε ως νεκροί, είτε ως φυγάδες, είτε ως παραδοθέντες)εξακολουθούσαν να δρουν κατά των σοβιετικών. Σήμερα οι βαρόνοι της ΝΔ απουσιάζουν από την πολιτική ζωή και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επικράτηση στην κούρσα διαδοχής του αρχηγού. Οι φανατικοί ΟΝΝΕΔίτες, όμως, μη μπορώντας να αντιληφθούν το πολιτικό τοπίο (το εκλογικό αποτέλεσμα, τη θέληση του ελληνικού λαού, τα λάθη της διακυβέρνησης 2004-09, το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά κυβέρνηση 7 ημερών, κλπ) εξακολουθούν τον αγώνα! Το κάνουν ως Ελεύθεροι Σκοπευτές... Όμως, αν θυμάμαι καλά, κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε έτσι! Αυτό κάποιος πρέπει να τους το πει…

Animation στην άμμο

Μια επίσκεψη στο alitis press μου έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω ένα video που δείχνει τη νεαρή ουκρανή Kseniya Simonova να δημιουργεί ένα πραγματικά όμορφο sand animation...

Στα χνάρια του Ferenc Cako, του πολύ γνωστού Ούγγρου sand animator, η Simonova με καθήλωσε… Κινείται από σκηνή σε σκηνή με συναισθηματισμό, γρήγορα και χωρίς συνεκτικές «ραφές» ή άλλου είδους πλατειασμούς. Ζωγραφίζει με τα δάχτυλα, σχεδόν «λαξεύει» και περιοδικά ψεκάζει απαλά με άμμο ένα φωτεινό τραπέζι (πάνω στο οποίο εκτελεί την performance, στέλνοντας το εικαστικό της ερέθισμα στο κοινό μέσω ενός projector. Μήνυμα καθαρό, παρά τη δυσκολία (;) να καταλάβω κάποιους τοπικού χαρακτήρα (ουκρανικούς, προφανώς) συμβολισμούς.

Ξεκινά με την ηρεμία της προπολεμικής περιόδου και καταλήγει στη βίαιη σύγκρουση όταν η Ουκρανία υφίσταται τη ναζιστική επίθεση, τον πόλεμο και την υποταγή. Ένα ζευγάρι που κάθεται σε έναν παγκάκι γίνεται …το πρόσωπο μιας γυναίκας που θρηνεί… Το γαλήνιο μονοπάτι στον δημόσιο κήπο γίνεται …μια πυρκαγιά (από τα αεροπλάνα που βομβαρδίζουν)… Μια χήρα γυναίκα μεταμορφώνεται σε έναν οβελίσκο «άγνωστου στρατιώτη»... κ.ο.κ. Η ταχύτητα με την οποία αλλάζει τα πράγματα κάνουν τη Simonova να μοιάζει με θεϊκή δύναμη της Παλαιάς Διαθήκης: καταστρέφει και κατόπιν αναδημιουργεί τις σκηνές της - με επιδέξιες «πινελιές» των δακτύλων της, ψεκάζοντας και σκουπίζοντας, κατορθώνει να κρατά σε ένταση την αφήγησή της. Όταν στο τέλος γράφει τη διαπίστωση "Είσαστε πάντα κοντά", θα είσαι, είτε γοητευμένοι, είτε και δακρυσμένοι (όπως κι εγώ)...

Το έργο της Simonova όντας μια live performance δημιουργεί άμεσες αντιδράσεις από τους θεατές, αλλά και σε όσους παρακολούθησαν την αφήγηση της ιστορίας της μέσα από το YouTube. Κάποιος Jgoo24 σημειώνει ότι "η άμμος είναι ο δαίμονας της». Κάποιος DevinsDad90 λέει με υπερβολή: « Ίσως το πιο θαυμάσιο έργο τέχνης όλων των εποχών». Τέλος, κάποιος deaddevil6 μας πληροφορεί κατουρήθηκε πάνω του (!)…

Αφήνοντας όμως κατά μέρος τα λίγο–πολύ ενοχλητικά σχόλια των θαμώνων του YouTube, είναι σαφές ότι η Simonova έδωσε μια performance σαν πραγματική καλλιτέχνης. Εάν παραδεχτούμε ότι σκοπός της τέχνης (ανάμεσα στα άλλα) είναι να φωτίσει τον κόσμο με έναν νέο τρόπο, να προκαλέσει αντιδράσεις, και να επηρεάσει τη συνείδηση του θεατή, τότε η δουλειά της στέφεται με απόλυτη επιτυχία.



Για την Ξένια Σιμόνοβα (KseniyaSimonova / КсенияСимонова). Γεννήθηκε το 1985 στην Ουκρανία και είναι μια sand animator, δηλαδή μια καλλιτέχνης που ζωγραφίζει και δημιουργεί, κατά τη διάρκεια ζωντανών παραστάσεων, εξελισσόμενα έργα (animation) με άμμο. Φέτος πήρε μέρος στον διαγωνισμού Ukraine's Got Talent 2009 όπου κατέλαβε την πρώτη θέση και η οποία της απέφερε 125.000 δολάρια και μια τεράστια δημοσιότητα, κυρίως μέσα από το YouTube, όπου το video που κατέγραψε την live performance της γράφει πάνω από 4 εκατ. επισκέψεις!

Για το Sand animation
Είναι όρος που έχει περισσότερες από μία έννοιες, αλλά στην περίπτωση της Simonova μιλάμε για ένα στυλ της ζωντανής Performance Art. Ένας καλλιτέχνης δημιουργεί μια σειρά από εικόνες χρησιμοποιώντας άμμο, την οποία τοποθετεί πάνω σε μια επιφάνεια και - στη συνέχεια – χρησιμοποιώντας τα δάχτυλα, σχηματίζει γραμμές, φιγούρες και παραστάσεις. Για να γίνει καλύτερη η παρακολούθηση κατά τη διάρκεια της performance, για να πολλαπλασιαστεί ο αριθμός των θεατών και να δοθεί ένα σωστό αισθητικά αποτέλεσμα, ο καλλιτέχνης (sand animator) συχνά χρησιμοποιεί ένα φωτεινό τραπέζι, έναν projector και μία οθόνη…

Πηγές:
1. Wikipedia, Kseniya_Simonova
2. The Guardian, James Donaghy: (Aug. 13, 2009) “Ukrainian sand artist proves…”
3. San Francisco Examiner, Jamie Freedman: (Aug. 11, 2009) "Kseniya Simonova: sand animator..”
4. Daily Telegraph, Ian Johnston: (Sept. 19, 2009) "Sand artist Kseniya Simonova..”

Να μη "βολευτούμε"

Είμαι γενικά συννεφιασμένος (έτσι είναι όταν τα πράγματα κοιλοπονάνε... δηλαδή υπάρχει αναμονή εξελίξεων)... και κάνω βόλτες στο διαδίκτυο. Επισκέπτομαι το καλό blog ALANI-FREE BLOG και με στέλνει 3 κλικ αριστερά και βουρ στην αγκαλιά του θηλυκού Μαγιακόφσκυ των Εξαρχείων! (έτσι την αποκάλεσε η Λεονάρδου)... Παρακολουθήστε το φιλμάκι του Θεοδωράκη για την Κατερίνα Γώγου... (κάνει καλό!)... και μετά αν θέλεις πιο πολλά τράβα στα ράφια της βιβλιοθήκης σου και βρες κανένα από τα βιβλιαράκια της... Κι αν δεν έχεις Γώγου, αλλά το γουστάρεις να ταξιδέψεις με την αναρχική και "αβόλευτη" σκέψη της, μπες στο ψαχτήρι του google... κάτι καλό θα βρεις... Καλημέρα (προς το παρόν)...

Fun Theory

Υπάρχει στο YouTube αλλά το ξέκλεψα από το blog του άσπονδου φίλου exastal (σε μερικά πράγματα έχει γούστο, αλλά η ροπή του προς τα δεξιά με "σπάει")...

Διαβάζουμε στο σουηδικο http://www.rolighetsteorin.se/en/

Πιστεύουμε ότι ο πιο ανώδυνος τρόπος για να αλλάξεις την ανθρώπινη συμπεριφορά προς το καλύτερο, είναι μέσα από τη διασκέδαση. Το αποκαλούμε η Θεωρία της τέρψης (The fun theory).

"Χρησιμοποίησε τα σκαλοπάτια αντί της κυλιόμενης σκάλας ή του ασανσέρ και νοιώσε καλύτερα!» είναι κάτι που συχνά διαβάζουμε σαν παρότρυνση στις Κυριακάτικες εφημερίδες. Λίγοι άνθρωποι, όμως, ακολουθούν τη συμβουλή. Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, όταν μετατρέπουμε το ανέβασμα των σκαλιών σε μια ευχάριστη περιπέτεια; Ας δούμε τα αποτελέσματα…

Ο επίλογος μιας Συμφωνίας

(Η γελοιογραφία από ΤΑ ΝΕΑ, είναι του Τάσου Αναστασίου)

Ότι και να γίνει φεύγει στις 8 Νοεμβρίου! Αυτό δηλώνει και ξαναδηλώνει ο κ. Κ.Κ. Τον παρακαλάνε οι δελφίνοι για «να στηθούν κάλπες σε ολόκληρη την Ελλάδα, ώστε τα μέλη και οι φίλοι να αναδείξουν την ηγεσίας της παράταξης», τον προειδοποιεί ο Μεϊμαράκης να μην βάζει ασφυκτικά όρια ώστε να γίνει ένα ευπρεπές συνέδριο, αλλά αυτός το χαβά του! Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009: η σελήνη θα είναι 21-22 ημερών, ο ήλιος θα ανατείλει από τον Υμηττό στις 6:57 και θα δύσει, πέρα κατά τη Σαλαμίνα, στις 17:19 (πήρε και νυχτώνει νωρίς, όπως έλεγε και ο Μενέλαος Λουντέμης). Αυτήν την ημέρα η εκκλησία μας θα γιορτάζει τη Σύναξη των Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ και η ΝεοΔημοκρατική σύναξη θα εκλέγει αρχηγό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας! Γιατί όμως επιμένει ο Καραμανλής; Χωρίς αμφιβολία έχει σοβαρό λόγο να βγει έξω από το «κάδρο» ώστε να περιοριστούν οι σε βάρος του κριτικές και κατηγορίες (Τσιτουρίδης, Μανώλης, Δούκας, κλπ). Είναι σημαντικό να διαφυλάξει αλώβητο το «προφίλ» του για τις μελλοντικές εξελίξεις. Είναι όμως αυτή η πραγματική αιτία της εμμονής του για τις 8 Νοεμβρίου; Η απάντηση είναι όχι: η αληθινή αιτία βρίσκεται στην ανάγκη υλοποίησης μιας συμφωνίας που σύναψε κάμποσα χρόνια πριν με την «άγια οικογένεια» και η οποία τον οδήγησε στην αρχηγία της ΝΔ και στον πρωθυπουργικό θώκο. Τώρα είναι η ώρα να εισακουστεί η φωνούλα που ψελλίζει ότι ««το καταστατικό δεν είναι κουρελόχαρτο». Με πρόσχημα την τήρηση του καταστατικού, ο Καραμανλής θα εξοφλήσει τα όσα του χορηγήθηκαν μέσα από τη συμφωνία του με τον επίτιμο. Όλη η οικογένεια συμπεριφέρθηκε άψογα τόσα χρόνια και πια περιμένει τα ανάλογα… Αυτά δηλαδή που προκύπτουν από τον επίλογο του συμφωνητικού… Τώρα είναι η ώρα της Ντόρας (!) εκτός και η Ιστορία παίξει ένα από τα απρόοπτα παιχνίδια της…
Οψόμεθα…

Ανοιχτή διακυβέρνηση

Καθώς ήδη βρίσκεται σε στάδιο υλοποίησης το ζήτημα της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, δηλαδή του νέου τρόπου λειτουργίας του Κράτους, με αποτελεσματικότητα και διαφάνεια, θα ήθελα να καταγράψω ορισμένες σκέψεις και προβληματισμούς πάνω στο ζήτημα.
Στο primeminsister.gr και στο opengov.gr προσκαλούνται να δηλώσουν συμμετοχή όσοι επιθυμούν να καταλάβουν θέσεις Γενικών και Ειδικών Γραμματέων της Κυβέρνησης, αλλά και των Γενικών Γραμματέων Περιφερειών.

Εντυπωσιακό (δεν λέω), αλλά ακόμη πιο εντυπωσιακή η σε χρόνο dt (δηλαδή σε «απειροστό διάστημα χρόνου») υλοποίηση της εξαγγελίας Παπανδρέου. Η περίπτωση, μάλιστα, φτάνει μέχρις σημείου να κινδυνέψει να δεχτεί υποβολιμαίες κριτικές (ξέρετε από "ποιούς)... για δήθεν όχι επαρκή διαφάνεια στις επιλογές.
Η στόχευση του νέου Πρωθυπουργού της χώρας κ. Γιώργος Παπανδρέου και του "Νέου" ΠΑΣΟΚ στρέφεται κατά της αδιαφάνειας, της σπατάλης, της αναξιοκρατίας και του κομματισμού. Προσωπικά χαίρομαι για την έναρξη της καμπάνιας για μια νέα και Ανοιχτή Διακυβέρνηση, που ταιριάζει στην μοντέρνα Αριστερά και που επιτέλους δικαιούται η χώρα μας!

Όμως δεν σας κρύβω ότι ανησυχώ, ελαφρώς... Ξέρω ότι για να ξεφύγουμε από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, πρέπει να χτυπηθεί ο κομματισμός. Πρέπει να σαρωθούν οι δύο ακρογωνιαίοι λίθοι της Ελληνικής Ντροπής:
- Τα ρουσφέτια στις προσλήψεις για μια θέση στο δημόσιο, και
- οι κομματικές εκκαθαρίσεις μετά από την έλευση μιας νέας κυβέρνησης.

Αν όμως η εμπνευσμένη πρωτοβουλία Παπανδρέου δεν τύχει στην πράξη της αποδοχής από τους Γενικούς που θα επιλεχτούν; Οι πολιτικές και η δεδομένη κοινωνική ευαισθησία του ΠΑΣΟΚ θα συνδυαστεί με την επιστημονική και διοικητική επάρκεια του κάθε Γραμματέα Περιφέρειας ή Υπουργείου; Κι αν ο έλεγχος των σχεδόν 100 «Γενικών» μπορεί να είναι εύκολος από τους επικεφαλείς Υπουργούς ή τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, θα είναι το ίδιο επαρκής στους διάφορους Φορείς και Οργανισμούς του Δημόσιου και ευρύτερου Δημόσιου Τομέα;

Είναι προφανές, όπως κι αν έχει, ότι στη δημοκρατική πρόταση του ΠΑΣΟΚ κρίνεται σημαντικό μέρος της τύχης αυτού του Κράτους και της κοινωνικής εξέλιξης.
Είτε συλλογικά, είτε προσωπικά πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση...

Ψαλμοί τιμωρίας

Για Παράβαση Καθήκοντος κρίθηκε ένοχη η Μαρία Ψάλτη (Δικαστής) και ένοχοι για Ηθική Αυτουργία οι Εφραίμ και Αρσένιος (Μοναχοί)

Μπορεί η υπόθεση των ανταλλαγών των εκτάσεων της Μονής Βατοπεδίου να βρίσκεται σε εκκρεμότητα στο πολιτικό επίπεδο και να μην έχουν ολοκληρωθεί οι δικαστικές έρευνες που θα αποδίδουν ή μη ευθύνες, εντούτοις χθες, παίχτηκε η πρώτη «πράξη» του δράματος, με την καταδίκη, σε πρώτο βαθμό, της Δικαστού Μαρίας Ψάλτη για παράβαση καθήκοντος και των Μοναχών της μονής Βατοπεδίου Εφραίμ και Αρσένιου για ηθική αυτουργία.

Η ποινή αφορά την περίπτωση και μόνο της απόκρυψης και μη έκδοσης της Δικαστικής Αποφάσεως που δικαίωνε το Ελληνικό Δημόσιο στις διεκδικήσεις των επίμαχων εκτάσεων στη Λίμνη Βιστωνίδα.

Τόσο καθ’ έδρας όσο και στο περιθώριο των καταθέσεων από μάρτυρες έγινε σαφές ότι υπήρξε τελικώς δόλος στη μη έκδοση και δημοσίευση της απόφασης, γεγονός που είχε αφήσει το πεδίο δράσης ελεύθερο για όλους αυτούς που είχαν εμπλοκή στο συγκεκριμένο θέμα με τις ανταλλαγές και την ζημία που υπέστη το Ελληνικό Δημόσιο.

Από το blog του Γιώργου Κρόγια

Τομές! αχ, άτιμες...

Καθώς ταξιδεύω με τον "ηλεκτρικό" προς την Ομόνοια ανοίγω ΤΑ ΝΕΑ (9/10/09) και πηγαίνω στη σελίδα Νο.3, όπου στο κεντρικό καθημερινό άρθρο (μονόστηλο Ριπές) διαβάζω:

"Στην υιοθέτηση του μοντέλου Γιώργου Παπανδρέου, με την εκλογή του αρχηγού του κόμματος από τη βάση και μάλιστα με διαδικασίες ανοικτές όχι μόνο στα μέλη αλλά και στους φίλους, οδηγούνται πια κορυφαία στελέχη στη Νέα Δημοκρατία".

Χαμογελάω και ίσα-ίσα που συγκρατώ με τα δόντια μου τον καγχασμό “ε, ρε πρόοδοι”! Θυμάμαι και θυμόσαστε βέβαια τις ειρωνείες του φραγκοδίφραγκου και τις γεμάτες απαξία κριτικές της Νέας Δημοκρατίας και των στελεχών της... όταν ο ΓΑΠ εφάρμοζε την ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία εκλογής προέδρου στο ΠΑΣΟΚ...

Συνεχίζω να διαβάζω το κεντρικό άρθρο

"...Είναι ωστόσο φανερό πως μετά την ήττα και μετά τον αέρα ανανέωσης που έφερε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τίποτα δεν μπορεί να μείνει ίδιο στη Νέα Δημοκρατία".

Αυτο, πιά! Θες δε θες σε κάνει διαφορετικό μια διαφορά που πάει και κάθεται στο Μαύρο, 10,5% (διαφορά, που ειρήσθω εν παρόδω, δεν φαίνεται να καλοκαταλαβαίνουν μέχρις στιγμής οι νεοδημοκράτες, όπως χαρακτηριστικά σχολιάζει ο κ. Στέφανος Μάνος). Τα πράγματα δεν είναι τα ίδια γιατί ο σκύμνος που λοιδορούσαν εκτός της συντριπτικής ήττας στην οποία ανάγκασε τη ΝΔ, στέλνει σπίτι τους τον Καραμανλή, τον Σουφλιά και τον Αλογοσκούφη.

Βέβαια ο Καραμανλής μας λέει ότι θα παραμείνει στην πρώτη γραμμή, αλλά πως αυτό συμβιβάζεται με την αδιαφορία του στο ζήτημα της διαδοχής; Πως θέλει να είναι παρών πολιτικά και στην «πρώτη γραμμή» όταν στις 8 Νοεμβρίου «την κάνει αλα γαλλικά»; Τέλος πάντων ας αφήσω τον καημό και τη σκοτούρα σε αυτούς που καίγονται κι ας συνεχίσω την ανάγνωση του άρθρου…

«…Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας κακόγουστης φάρσας όπου όλοι όσοι κατά καιρούς- δικαίως ή αδίκως- βρέθηκαν μπλεγμένοι στα σκάνδαλα της πενταετίας αντιμετωπίζουν περίπου ως προσωπική τους δικαίωση το εκλογικό αποτέλεσμα».

(Ήδη ο Δούκας ξεκίνησε ως νέος Ντρέϋφους τον αγώνα αποκατάστασης του ονόματός του και την απόδοση των ευθυνών σε Καραμανλή και κύκλωμα Μαξίμου)

«Είναι προφανές ότι ο πειρασμός για τους υποψηφίους που αναζητούν υποστηρικτές θα είναι μεγάλος. Αν όμως η εκλογή του νέου αρχηγού εκληφθεί ως παλινόρθωση όσων έχουν απομακρυνθεί, τότε είναι βέβαιο ότι θα αποξενώσει ακόμα πιο πολύ τους ψηφοφόρους του κόμματος».

Καλά ποιος γράφει αυτό το άρθρο; Good Lord, που λένε! Αν είναι ο κ. Παντελής Καψής, άνθρωπος αρκούντως έξυπνος, πως μπορεί να εκπέμπει τέτοιες νουθεσίες προς την κυρία… Ντόρα, όντας πασίγνωστη η μεθοδολογία της «άγιας οικογένειας»;

Καθώς η ζέστη (παράδοξη για Οκτώβρη μήνα) με έχει νανουρίσει, κλείνω τα μάτια μου και αφήνω την κυρία που κάθεται δίπλα μου και κρυφοκοιτάζει να σας διαβάσει τον επίλογο του κεντρικού άρθρου που ξέχασα να σας πω ότι έχει/είχε τίτλο: Τομές!...

«Αντιθέτως τώρα είναι η στιγμή να προωθηθούν σε θέσεις ευθύνης καινούργια στελέχη απαλλαγμένα από τα βαρίδια του παρελθόντος και να επιχειρηθεί μια ριζική ανανέωση.
Ακόμα περισσότερο όμως είναι ανάγκη για τη Νέα Δημοκρατία να επανεξετάσει την πολιτική της ταυτότητα και να προβάλει ένα νέο πρόσωπο με προτάσεις που να συμβαδίζουν με τις ανάγκες του σήμερα.
Η Δεξιά των κουμπάρων και των ρουσφετιών για τα δικά μας παιδιά είχε εξαρχής ημερομηνία λήξης. Θα ήταν έγκλημα να επιχειρηθεί η νεκρανάστασή της».

(εδώ μισάνοιξα το δεξί μου μάτι…)

«Ενώ όμως αυτά είναι τα σημαντικά, δυστυχώς παρακολουθούμε μια εσωκομματική αναμέτρηση που αρχίζει και τελειώνει στα εσωκομματικά μαχαιρώματα και τα διαδικαστικά τερτίπια των υποψηφίων. Είναι κρίμα. Γιατί η ποιότητα της Δημοκρατίας συναρτάται και με την ποιότητα της αντιπολίτευσης»!

(Οι τροχοί στριγκλίζουν πάνω στις ράγες…
Σταματάμε…
Πιάσαμε Ομόνοια!
Γειά χαρά)…

Ink

Ένα υπέροχο εμπορικό φιλμάκι του Έλληνα Niko Tziopanos με πελάτη την Central China Television...



Credits

Agency: MMIA, Beijing
Client: Central China Television
Creative Director: Zhou Jiahong
Art Director: Wu Hao
Copywriter: Zhou Jiahong, Sophia Xu
Director: Niko Tziopanos
Production Company: Troublemakers.tv / Weareflink
Producer: James Hagger / Andreas Lampe
CG/compositing artist: Alexander Heyer
Compositing Artist: Martin Hess
CG Artist: Philipp Von Preuschen / Timo Schaedel
Ink & Footage: Thore Bornemann
Ink & Making Of: Felix Martens
Production Coordinator: Catharina Foelling
Production Assistant: Aurelie Da Silva
Music & Sound Design: Supreme Music / Florian Lakenmacher
MoCap: MoCap Lab / Remi Brun / Frank Vayssettes / Thomas Oger
Taiji Performer: Alexandre Thorlet
Joker: Willi Wutz

Category: TVC
Genre: VFX/Animation, Visual
Tags: media

Συνίσταμαι, -σαι, -ται, ...

Είσαι στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και φωνάζεις “Πρόεδρε”...
Πάμε στοίχημα ότι οι μισοί θα γυρίσουν το κεφάλι να δούνε ποιός τους φωνάζει;
Λες αυτο το άκρως ρεαλιστικό ανέκδοτο να δίνει και την απάντηση στον περι συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ προβληματισμό που κλωθογυρίζει στο κεφάλι μου; ουμμμμ...

Έφυγε η φωνή της Αργεντινής

«Cancion con todos», «Alfonsina y el mar», «Gracias a la vida», «Solo le pido a Dios», «Al jardin de la republica» και «Duerme negrito» είναι μερικά από τα πολύ γνωστά τραγούδια που έχει ερμηνεύσει κατά ανεπανάληπτο τρόπο. Όσοι ήταν τυχεροί την απόλαυσαν σε live εμφανίσεις στην Αθήνα. Οι «άτυχοι» θα αρκεστούν στους δίσκους της.

Μιλάω για τη Mercedes Sosa που έφυγε στα 74 της, αφήνοντας πίσω, σαν παρακαταθήκη, κάπου 40 μουσικά άλμπουμ. Τραγούδια στους ήχους της samba, chacareras, tango και milonga που έκαναν την αργεντίνικη παραδοσιακή μουσική γνωστή σε όλη τη Γη.

Η «Negra» - γιατί έτσι την αποκαλούσαν οι συμπατριώτες της - πρωτοστάτησε μαζί με άλλους καλλιτέχνες το '60 και '70 για τη δημιουργία του «Νueva Cancion», ενός κινήματος μουσικού, λογοτεχνικού και πολιτικού, διανθισμένου με στοιχεία της λαϊκής αργεντίνικης παράδοσης.

Συνεργάστηκε με μια μεγάλη γκάμα καλλιτεχνών, από τον Luciano Pavarotti, τον Sting και την Joan Baez, μέχρι τη Shakira, τον Caetano Veloso, αλλά και τους δικούς μας Γιώργο Νταλάρα και Apurimac! Είναι μία από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν στην Cappella Sistina του Βατικανού, ενώ είχε γεμίσει μεγάλα θέατρα και στάδια, όπως το Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη και το Κολοσσαίο της Ρώμης.

Στο τελευταίο της διπλό άλμπουμ με τίτλο «Cantora», συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως: η Shakira, ο Fito Paez, ο διάσημος στην Αργεντινή Charlie Garcia, ο Jorge Dextler, ο Ισπανός Joaquin Savina, κ.α.

Πέρα από το τραγούδι, συνέδεσε τη ζωή της και το έργο της με τον αγώνα του λαού της Αργεντινής και των άλλων λαών της περιοχής ενάντια σε δικτατορικά καθεστώτα και την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Ενεργή αριστερή αγωνίστρια έμεινε γνωστή και σαν ή "φωνή της σιωπηλής πλειοψηφίας"… Εξαιτίας των πολιτικών της πεποιθήσεων και τη δράση της, κυνηγήθηκε από τη χούντα του Βιντέλα (1976), την συνέλαβαν το 1979 στη διάρκεια μιας συναυλίας και στη συνέχεια κατέφυγε στο Παρίσι και τη Μαδρίτη, όπου έμεινε αυτοεξόριστη μέχρι το 1982.

Για το λαό της Αργεντινής υπήρξε ένα είδωλο! Η τραγουδίστρια που συχνά με το τραγούδι της μιλούσε για τα προβλήματα εκείνων που δεν μπορούσαν να ακουστούν κοινωνικά. Πριν αφήσουν το κορμί της να πετάξει προς την αθανασία, οι συμπατριώτες της την αποχαιρέτησαν (σκεπασμένη με τη σημαία της Αργεντινής στο μέγαρο του Κοινοβούλιο) με ένα πάνδημο προσκύνημα και λυγμό…

Γι αυτούς που ξέρουν τα τραγούδια της, αλλά και σε όσους δεν την γνώρισαν ίσαμε σήμερα, να ένα όμορφο κομμάτι γνωριμίας και αποχαιρετισμου: Solo le Pido a Dios

Γιανναράς "0" στο πηλίκον

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο κ. Χρήστος Γιανναράς είναι ένας αρκούντως ενδιαφέρων σχολιαστής της κοινωνικοπολιτικής ζωής του τόπου κι ας φλερτάρει με τον ορισμό του «Εθνικιστή».
Δυνατή πένα στις γραπτές επιφυλλίδες της «Καθημερινής» και εντυπωσιακός λόγος στις εμφανίσεις του στην τηλεόραση…

Στις 27-09-09 δημοσίευσε στην Καθημερινή ένα άρθρο με τίτλο «Μηδέν στο πηλήκιο», όπου επιτέθηκε με μοναδική σφοδρότητα στον κ. Παπανδρέου κατηγορώντας τον ως ανελλήνιστο!
Αφορμή έδωσε η φράση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ: «και τι κατάφεραν οι αντίπαλοί μας; Μηδέν στο πηλήκιο» που φαίνεται να είπε σε προεκλογική ομιλία του στην Κοζάνη, στις 10 Σεπτεμβρίου.
Και απορεί, πως είναι δυνατόν να μην μπορεί ο κ. Παπανδρέου να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο»…
Και εκτινάσσει εναντίον του το δηλητήριο (με λύσσα): «Πώς να εμπιστευθούμε ότι καταλαβαίνει πού βρίσκονται τα γλωσσικά σύνορα της ελληνικής ετερότητας: ποια η διαφορά (βιωματικού φορτίου αιώνων) ανάμεσα στην Κοινωνία και στη Societas, στη Δημοκρατία και στη Respublica, στον Λόγο και στη Ratio, στην Αλήθεια και στη Veritas, στο Πρόσωπο και στην Persona, στον Νόμο και στη Lex”.
Η συνέχεια είναι ένα μνημείο ύβρεων και προσβολών, ενάντια στον ανελλήνιστο που γεννήθηκε στις Ενωμένες Πολιτείες και «δεν έχει ριζωμένα παιδικά βιώματα πατρίδας»!
Ο εθνολογικός ακροβατισμός του κ. καθηγητή και η φασίζουσα αριστοκρατική σκέψη του, μου έφερε ξαφνικά στο νου τους Έλληνες σλαβόφωνους Μακεδονομάχους της λίμνης των Γιαννιτσών (που ενώ ομιλούσαν σλάβικά, διατυμπάνιζαν την ελληνικότητά τους) ...και ένοιωσα θλίψη μεγάλη για το ολίσθημα του κ. Γιανναρά, που δεν παραλείπει να αναρωτηθεί κιόλας «τι θα υπερασπίσει σαν πρωθυπουργός» ο κ. Παπανδρέου;
Κι όσο κατηφορίζουμε τις τυπωμένες αράδες της επιφυλλίδας, η μανία του συγγραφέα και κριτή της ελληνικότητας του Πρωθυπουργού (πλέον) εκτινάσσεται στο υπερπέραν…
«Μια παράδοση στόχων αλήθειας και ποιότητας ζωής τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων παραδίνεται (από αμηχανία, αγανάκτηση ή απερισκεψία) στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν ξέρει να ξεχωρίσει το πηλίκον από το πηλήκιο»…
“Δεν είχε παιδικά βιώματα πατρίδας στην Ελλάδα ούτε γλώσσα μητρική τα ελληνικά”.
Και επειδή δεν μιλάει ελληνικά, δεν μπορεί και να σκέφτεται ελληνικά. Αυτό μας λέει ο Έλληνας πνευματικός ταγός. Άρα θα δούμε να εκχωρεί την Κύπρο, το όνομα της Μακεδονίας, το Φαρμακονήσι, τη Θράκη, την ελληνικότητα του Αιγαίου, και πάει λέγοντας…

Η απάντηση στον περί «πηλίκου και πηλήκιου» λίβελο του κ Γιανναρά κατά του κ. Γιώργου Παπανδρέου, έρχεται από τον ελληνικό λαό!
Στις 4 Οκτωβρίου 2009, τρία εκατομμύρια Έλληνες προτίμησαν τον πολιτικό που έχει την τάση να πέφτει στο αμάρτημα του αναγραμματισμού, από εκείνον που παραπλανά με ωραία λόγια και ρητορική δεινότητα…
Μαζί με την εντολή για να κυβερνήσει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ο Ελληνικός Λαός έδωσε ηχηρό χαστούκι στον κ. Γιανναρά και στην εκ του πονηρού καυστική πένα του...

Ασφαλώς είναι καθυστερημένη πια μια προτροπή στον Φιλόσοφο και Θεολόγο να πολιτευτεί με το ΛάΟΣ του κ. Καρατζαφέρη ή να ενταχθεί στη Χρυσή Αυγή…
Όμως δεν είναι καθόλου αργά να συνεργαστεί με τον κ. Λαζόπουλο στην εκπομπή "Αλ Τσαντήρι", όπου θριαμβεύει το Διαρκές Φεστιβάλ Σαρδάμ του ΓΑΠ…
Ας βιαστεί!

Ανατομία μιάς Αποτυχίας

Αυτό το άρθρο γράφτηκε στα ΝΕΑ (3/10/09) από τον Παύλο Τσίμα λίγες ώρες πριν το "τέλος" του κ. Καραμανλή. Τίποτα από όσα γράφει δεν αναιρείται για τον τεως (πιά) πρωθυπουργό. Αξίζει να το διαβάσετε...



Τώρα που ο κύκλος κλείνει κι έφθασε η ώρα των αποχαιρετισμών, πρέπει να ξεδιαλύνουμε κι αυτό το μυστήριο που αφήνει πίσω φεύγοντας ο Καραμανλής: Τι λάθος έκανε; Πώς έφθασε τόσο γρήγορα σε τόσο κακό τέλος η πανίσχυρη, ώς πρόσφατα, κυριαρχία του; Γιατί σφραγίστηκε με το στίγμα της αποτυχίας μια πολιτική θητεία που ευλογήθηκε με τόση καλή τύχη στην έναρξή της κι ένας άνθρωπος που ήρθε στην εξουσία με τους καλύτερους οιωνούς και τις καλύτερες υποθέτω- προθέσεις;
Αναρωτιέμαι μήπως η αποτυχία είχε προαναγγελθεί. Μήπως υπήρχαν σημάδια που προμήνυαν πως το έργο θα έχει κακό φινάλε από την αρχή, από τότε που η αυλαία άνοιγε μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων; Είχα ρωτήσει, θυμάμαι, παραμονές των εκλογών τού 2004 έναν στενό, τότε, συνεργάτη του Καραμανλή με ποια φιλοδοξία, με ποιο σχέδιο προσέρχονται στην εξουσία. «Ο άλλος Καραμανλής φιλοδοξούσε την ένταξη στην Ευρώπη ως εθνική ασφάλεια ζωής, ο Ανδρέας έναν πολιτικό και κοινωνικό αναδασμό, ο Σημίτης την ΟΝΕ. Εσείς; Τι θέλετε να πετύχετε;». Η απάντηση ήταν η εξής: «Δυστυχώς, εμείς δεν έχουμε έναν τέτοιο κεντρικό στόχο». Ούτε είχαν, ούτε προσπάθησαν να επινοήσουν. Για πρώτη φορά, από το 1974, ένα πολιτικό κόμμα ερχόταν στην εξουσία με μόνη φιλοδοξία την εξουσία την ίδια! Και αυτό ήταν το πρώτο κακό σημάδι. Η πρώτη και σοβαρότερη αιτία της αποτυχίας που θα ερχόταν.
Θυμάμαι επίσης όταν ο Γ. Αλογοσκούφης προχωρούσε στη διαβόητη «απογραφή»- άλλαζε δηλαδή τον τρόπο υπολογισμού των αμυντικών δαπανών, ώστε να εμφανίσει αναδρομικά παραφουσκωμένα τα ελλείμματα των παλαιών χρήσεων- έναν σημαντικό κοινοτικό αξιωματούχο να απορεί: «Πρώτη φορά βλέπω μια χώρα να διαπράττει μια τέτοια απάτη εις βάρος του εαυτού της. Γιατί το κάνετε;». Και τον θυμάμαι αργότερα να εξομολογείται ότι η μόνη απάντηση που του φάνηκε πειστική ήταν πως η «απογραφή» γίνεται για λόγους πολιτικούς, για να αμαυρωθεί και να εξουθενωθεί ο ηττημένος πολιτικός αντίπαλος. Ήταν η εποχή που στους κύκλους των «διαφωτιστών» του Καραμανλισμού κυκλοφορούσε η τρελή ιδέα πως η ηγεμονία Καραμανλή θα αλλάξει τη διπολική αρχιτεκτονική του πολιτικού συστήματος και ότι οι τετραετίες Καραμανλή θα διαδέχονται η μία την άλλη ώς τα βάθη του χρόνου. Η ιδέα ήταν ανόητη, αλλά ακίνδυνη. Το επικίνδυνο ήταν ότι ένα «σύστημα», που είχε ανέβει στην εξουσία με μόνη φιλοδοξία την εξουσία την ίδια, έδειχνε πρόθυμο να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, κάθε κόλπο- η «απογραφή» ήταν το πρώτο- αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ώστε να εξασφαλίσει τη διαιώνισή του στην εξουσία. Ήταν ένα δεύτερο κακό σημάδι. Η ηθική απο-νομιμοποίηση ήταν ζήτημα χρόνου να επισυμβεί. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν ο Εφραίμ και το Βατοπέδι.
Κι έπειτα ήρθαν τα σημάδια πως την ώρα που ο Καραμανλής διακήρυττε την ενάρετη διακυβέρνηση, «σεμνά και ταπεινά», εκείνοι που υποβάσταζαν τον θρόνο του, έκλειναν στην κομματική πελατεία το μάτι: «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Καπετάνιος σ΄ ένα πλοίο δίχως ρότα, δίχως προορισμό, που έπλεε με μόνη φιλοδοξία να συνεχίσει να πλέει, ο Καραμανλής έβαλε τον αυτόματο πιλότο και παραδόθηκε σιγά σιγά, ανεπαισθήτως, στο τσούρμο του. Το αποτέλεσμα: Μέσα σε πέντε χρόνια, οι καταναλωτικές, μη παραγωγικές δαπάνες του Δημοσίου διπλασιάστηκαν! Η εξυπηρέτηση των πελατών έφερε αύξηση στο κόστος της γραφειοκρατίας κατά 8,5 δισ. τον χρόνο! Και μόνον επί θητείας Αβραμόπουλου στο Υγείας- παράδειγμα χαρακτηριστικό- η δαπάνη για φάρμακα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυξήθηκε με ρυθμό 37% τον χρόνο. Ούτε επιδημία πανώλης να αντιμετωπίζαμε!
Κάπως έτσι, σε καιρούς φτηνού χρήματος και εύκολου δανεισμού, η δική μας "φούσκα" δεν αναπτύχθηκε στις μετοχές ή τα ακίνητα, όπως αλλού, αλλά- κατά παγκόσμια πρωτοτυπία- στις δαπάνες του Δημοσίου. Η φούσκα έσκασε. Και αποκάλυψε ότι το κράτος δανειζόταν και ξόδευε για να διευρύνει την πολιτική πελατεία των διαχειριστών του κράτους. Η πολιτική ατίμωση συνοδεύει την αποτυχία στην οικονομική διαχείριση.
Είχαμε λοιπόν εγκαίρως τα σημάδια. Ούτε απροσδόκητη, ούτε ανεξήγητη ήταν η αποτυχία. Μα είναι ασφαλώς διδακτική. Για τους επόμενους...