Αγανακτισμένοι Κοτζαμάνηδες

Δεν πρόκειται να μακρηγορήσω περί Δημοκρατίας και του αυτονόητου δικαιώματος κάθε πολιτικής ομάδας ή κόμματος εις το συνέρχεσθαι, και τα λοιπά ωραία που ξέρουμε να λέμε εμείς οι μπασταρδοαπόγονοι του Ισοκράτη ή του Περίανδρου.

Αντίθετα θα κατηγορήσω ευθέως τους «Αγανακτισμένους πολίτες" της Αργυρούπολης, του Ζωγράφου, της Χίου, κλπ, που αυθορμήτως αντισυγκεντρώνονται στις κομματικές συνελεύσεις και ομιλίες του ΠΑΣΟΚ, και θα τους αποκαλέσω αλήτες και αποβράσματα που επιδίδονται σε κοινωνικό κανιβαλισμό και πολιτικό χουλιγκανισμό.

Επειδή αυτές οι συνιστώσες των οχλοκρατών και των τραμπούκων δεν αξίζουν και πολλών ηθικοπλαστικών αναλύσεων και διδαχών, τους θυμίζω μόνον τούτο…

Τα καμώματα τους δεν απέχουν και πολύ από αυτά των αντισυγκεντρωμένων στην Θεσσαλονίκη το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963.

Τότε, που το δεξιό παρακράτος δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη, γιατί τόλμησε να μιλήσει σε συγκέντρωση για την Ειρήνη.

Τότε ήταν το τρίκυκλο και το λοστάρι των Εμμανουηλίδη - Κοτζαμάνη που συνέτριψε το κεφάλι του ιδεολόγου αγωνιστή και πρωταθλητή.

Αν τώρα εκείνη η πέτρα που εξακόντισε στου Ζωγράφου, ο αγανακτισμένος τύπος με το μούσι και την αλογοουρά, εύρισκε το μηλίγγι της κυρίας Νταλάρα και την ξάπλωνε νεκρή;

Αν; (λέω)

ΥΓ (Προς Μαξίμου και Ιπποκράτους)

Ε, εσείς εκεί πέρα... υπάρχετε;

Έχετε καθόλου τσίπα επάνω σας ώστε να κάνετε αυτό που πρέπει ή θα ξανακούσουμε πάλι κανένα θλιβερό: «ποιος κυβερνάει αυτήν την χώρα»;