Θυσία

Τα πολύ παλιά χρόνια, οι θυσίες σήμαιναν την θανάτωση ανθρώπων προς εξευμενισμό των θεών.
Εκείνες τις σκοτεινές περιόδους της ιστορίας του Ανθρώπου, η ανθρωποθυσία - κάποιες φορές, μάλιστα - σήμαινε πολλά περισσότερα από μια απλή θρησκευτική ή δεισιδαιμονική προσφορά.
Ήταν και ένα φόβητρο στα χέρια του τότε συστήματος εξουσίας: των βασιλιάδων, των φυλάρχων, των μάγων, των ιερέων και των αρχόντων. Προοδευτικά το μενού των θυσιών περιορίστηκε στα φουκαριάρικα τα ζώα έως ότου – με την άνθηση του ελληνικού πολιτισμού και την επικράτηση του χριστιανισμού – εξαφανίστηκε πίσω από προσφορές τροφίμων, αρωμάτων, κλπ.
Η θυσία, από αιματηρή πράξη θανάτου μετασχηματίστηκε σε έννοια συνειδητής στέρησης από ορισμένα αγαθά ή μετατράπηκε σε ενέργεια υπέρ κάποιου σκοπού, κάποιας ιδέας ή κάποιου ανθρώπου.
Κι αν η απώλεια της ζωής εξακολουθούσε να φλερτάρει με την θυσία ως πράξη και αποτέλεσμα, είχε τη μορφή της προσωπικής επιλογής κάποιου ανθρώπου και όχι τον καταναγκασμό.
Όταν ο φοιτητής Κώστας Γεωργάκης, αυτοπυρπολήθηκε δημόσια το 1970 στην Τζένοβα της Ιταλίας, διαμαρτυρόμενος κατά της χούντας, θυσίασε την ζωή του για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην πατρίδα μας.
Σήμερα ο πρωθυπουργός μας μιλάει για την ανάγκη και νέου Μνημονίου, για να μην πάνε χαμένες οι έως τώρα θυσίες του Ελληνικού λαού.
Προσωπικά δεν νοιώθω να έχω κάνει καμία θυσία.
Δεν νοιώθω καθόλου σαν Γεωργάκης!
Ούτε καν σαν Ιφιγένεια, που αφού κατάλαβε το αναπόδραστο τέλος, το γύρισε στο «καλαματιανό» και συμφώνησε στην θυσία της…
Η συρρίκνωση των αποδοχών μου είναι ένα μονομερές πετσόκομμα, ενταγμένο σε μια πολιτική ξένη προς τις επιλογές μου που ψευδεπίγραφα αναφέρεται στην σωτηρία της χώρας.
Βιασμός είναι.
Με το μαχαίρι στο λαιμό…
Ο Παπανδρέου λειτουργεί σαν ένας σύγχρονος Αζτέκος βασιλιάς, που εξοντώνει χιλιάδες στο όνομα του συστήματος και της προστασίας του.
Κι όταν από το χαζοκούτι τον ακούω να με κολακεύει ως παράδειγμα αυτοθυσίας, πραγματικά θέλω να του κάτσω μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα στην όλο και περισσότερο εξαπλούμενη καράφλα του (…τα βάσανα, βλέπεις)
Το πόσο μαϊμού είναι η θυσία μου, επιβεβαιώνεται από την αποστροφή του Βενιζέλου, όταν τελειώνοντας προ 2-3 ημερών την ακατάσχετη πάρλα του (συνέντευξη υποτίθεται) με τον Χατζηνικολάου στο Mega, είπε: «ο Θεός των Ελλήνων να βάλει το χέρι του»!!!
Αλλά ενώ για τις θυσίες έχω σαν επιθυμητή αντίδραση την σφαλιάρα, στην απελπισμένη ευχή του Βενιζέλου, φρικιώ και απλά σταυροκοπιέμαι.

Τα χαμόγελα του σ. Γερουλάνου

Ο ανασχηματισμός μπορεί πια να αποτελεί μπαγιάτικη είδηση, όμως σαν θέμα μετράει.

Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης του ΓΑΠ αποτελεί την επιβεβαίωση στην πράξη του λαϊκού ρητού: «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

Όσο κι αν η «τσαροποίηση» του Βενιζέλου έδωσε κάποιο πρόσκαιρο χρώμα στην κυβέρνηση Παπανδρέου, οι επανα-υπουργοποιήσεις κάποιων «απόλυτων μηδενικών» δείχνει την νοοτροπία και τις προθέσεις του Παπανδρέου και της «αυλής» του.

(φυσικά και του «τι μέλλει γενέσθαι»)

Ειδικά η περίπτωση Γερουλάνου, δίνει λαβή για το απόλυτο ξεφώνημα, εκτός και αν ο Πολιτισμός, ο Τουρισμός και ο …Αθλητισμός άνθησαν επί των ημερών του ή εκτός και αν τα Ελγίνεια κοσμούν πια το νέο Μουσείο Ακροπόλεως, κι εγώ – κι εσείς – κι οι άλλοι – δεν πήραμε χαμπάρι…

Αυτό όμως που πήραμε είδηση είναι η διαγωγή του trendy και κοσμοπολίτη κολλητού του Παπανδρέου στην πρώτη εωθινή συνεδρίαση του νέου Υπουργικού Συμβούλιου.

Ολόγυρα στο οβαλ τραπέζι κάτι υπουργικές μουράκλες «Νάααααααα» με το συμπάθειο, που λες και μετείχαν σε μνημόσυνο ή σε «τραπέζι» μετά από κηδεία..

Ανάμεσα όμως στα βλοσυρά πρόσωπα των υπουργοποιημένων, υπήρχε μια χαμογελαστή εξαίρεση: αυτή του σύντροφου Παύλου Γερουλάνου που χαριεντιζόταν με το παραπλεύρως καθήμενο σύντροφο Σαχινίδη.

Το κέφι του ίσως σηματοδοτούσε την "επί τούτου" προσπάθεια να διαχυθεί κάποια ελπίδα για μια επιτυχημένη νέα εξόρμηση της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Ίσως, πάλι, να αποτελούσε δείγμα αυθόρμητης χαράς για την πολιτική του επιβίωση ή επιτηδευμένης προβολή της ισχύος του μέσα στους κύκλους του Καστριού και του Μαξιμού.

Στα σίγουρα πάντως αποτελούσε μια ευθεία πρόκληση προς τον χειμαζόμενο λαό που με μισή ψυχή παρακολουθούσε το δράμα από τις οθόνες των τηλεοράσεων.

Ώρα για αποφάσεις...

Όταν ο γιαλός, και το καράβι έχουν τα προβλήματά τους, τότε τα πράγματα είναι σκούρα.
Όταν όμως ο καπετάνιος είναι ανεπαρκής τότε ο κίνδυνος καταστροφής είναι ορατός.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ αρχικά και ο ελληνικός λαός στη συνέχεια επέλεξαν τον Γιώργο Παπανδρέου ως πρόεδρο του Κινήματος και ως πρωθυπουργό της χώρας στη βάση συγκεκριμένων δεσμεύσεων.
Καμία από αυτές δεν ίσχυσαν.
Παροπλισμός των κάθε είδους κομματικών οργανώσεων και θεσμών του ΠΑΣΟΚ, και Μνημόνιο αντί Αναδιανομής.
Το σοβαρότερο είναι ότι ουδέποτε προσέφυγε στα Μέλη του ΠΑΣΟΚ και τους Έλληνες ψηφοφόρους ώστε να πάρει την έγκριση τους για έκτακτα μέτρα και συμβάσεις με τους τροϊκάνους, τους τοκογλύφους και τους γαλλογερμανούς τραπεζίτες.
Δεν είδαμε σταγόνα αίμα από το περιβόητο «θα ματώσουμε» και κανέναν ένοχο σε αντιστοίχηση με την υπεσχημένη Κάθαρση.
Σήμερα έχουμε πτωχευμένη χώρα, χωρίς υπεύθυνους για την Καταστροφή.
Αμνησία!
Σιγή!
Είναι ολοφάνερο πιά ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πολιτικά, κοινωνικά, συνταγματικά, ιδεολογικά και πατριωτικά έκθετος.  

ΚΑΤΑΛΗΨΗ (Για ένα πραγματικό ΠΑΣΟΚ)

ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ
των γραφείων της Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ Μοσχάτου
-------------------------------------------------------------------

Η πατρίδα μας βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο μιας νέας Ξενοκρατίας σαν αποτέλεσμα των επαχθών όρων του Μνημονίου-2 που ετοιμάζεται να ψηφίσει η Κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα ο Ελληνικός Λαός είναι στα πρόθυρα της πιο επώδυνης φτώχιας και κοινωνικού ξεπεσμού.
Κι όλα αυτά πρόκειται να συμβούν γιατί η Κυβέρνηση:
- απέτυχε να εφαρμόσει το Μνημόνιο-1,
- κωλυσιέργησε με τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις,
- δεν προχώρησε σε Κάθαρση,
- συμπεριφέρεται σαν όλα να ξεκίνησαν μετά την διαπίστωση της οικονομικής κατάρρευσης και ότι κανείς δεν φταίει,
- αναζήτησε χρήματα και επέβαλε θυσίες μόνον στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους,
- πολιτεύτηκε μακριά από την ιδεολογική και πολιτική του κομματικού φορέα από τον οποίο προήλθε, και
- αγνόησε την μεγάλη κοινωνική βάση του Κινήματος και την λαϊκή ετυμηγορία του Οκτώβρη του 2009.

Σαν Μέλη και Φίλοι του ΠΑΣΟΚ λέμε πως οι χειρισμοί της Κυβέρνησης όχι μόνον δεν έχουν σχέση με την ιδεολογία μας, αλλά πραγματοποιούνται χωρίς καμιά κομματική νομιμοποίηση.
Καμία συζήτηση. Καμία απόφαση που θα βασιζόταν στο καταστατικό και τις λειτουργίες του Κινήματος.
Μετά από αυτά και όντας αταλάντευτα πιστοί στις κοινωνικές και στις πατριωτικές παρακαταθήκες του Κινήματος, δηλώνουμε ότι θα υπερασπιστούμε τις ιδεολογικές αρχές μας και την όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη γιά
- Εθνική Ανεξαρτησία,
- Λαϊκή Κυριαρχία,
- Κοινωνική Απελευθέρωση και Δικαιοσύνη,
- Δημοκρατικές διαδικασίες.

Για το λόγο αυτό προχωράμε στην φάση τούτη, στην
ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ
των γραφείων της Τοπικής Οργάνωσης ΠΑΣΟΚ Μοσχάτου
με σκοπό να δηλώσουμε:
- την αντίθεση μας με τις κυβερνητικές επιλογές
- την απαίτηση για άμεσες ολομέλειες στην κατεύθυνση σύγκλισης έκτακτου συνέδριου με σκοπό τον επανακαθορισμό της ιδεολογικής και πολιτικής γραμμής του Κινήματος.

Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα αριστερό, δημοκρατικό, πατριωτικό και φιλολαϊκό. Επειδή η υπεράσπιση του κόμματος και του πολιτικού χώρου του Κινήματος εναπόκειται πλέον στα Μέλη και τους Φίλους του ΠΑΣΟΚ, καλούμε όλους τους συντρόφους στο Μοσχάτο να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να πυκνώσουν τις γραμμές της πρωτοβουλίας μας.










Η Συντονιστική Επιτροπή
της Πρωτοβουλίας για την Κατάληψη

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Αγανακτισμένοι Κοτζαμάνηδες

Δεν πρόκειται να μακρηγορήσω περί Δημοκρατίας και του αυτονόητου δικαιώματος κάθε πολιτικής ομάδας ή κόμματος εις το συνέρχεσθαι, και τα λοιπά ωραία που ξέρουμε να λέμε εμείς οι μπασταρδοαπόγονοι του Ισοκράτη ή του Περίανδρου.

Αντίθετα θα κατηγορήσω ευθέως τους «Αγανακτισμένους πολίτες" της Αργυρούπολης, του Ζωγράφου, της Χίου, κλπ, που αυθορμήτως αντισυγκεντρώνονται στις κομματικές συνελεύσεις και ομιλίες του ΠΑΣΟΚ, και θα τους αποκαλέσω αλήτες και αποβράσματα που επιδίδονται σε κοινωνικό κανιβαλισμό και πολιτικό χουλιγκανισμό.

Επειδή αυτές οι συνιστώσες των οχλοκρατών και των τραμπούκων δεν αξίζουν και πολλών ηθικοπλαστικών αναλύσεων και διδαχών, τους θυμίζω μόνον τούτο…

Τα καμώματα τους δεν απέχουν και πολύ από αυτά των αντισυγκεντρωμένων στην Θεσσαλονίκη το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963.

Τότε, που το δεξιό παρακράτος δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη, γιατί τόλμησε να μιλήσει σε συγκέντρωση για την Ειρήνη.

Τότε ήταν το τρίκυκλο και το λοστάρι των Εμμανουηλίδη - Κοτζαμάνη που συνέτριψε το κεφάλι του ιδεολόγου αγωνιστή και πρωταθλητή.

Αν τώρα εκείνη η πέτρα που εξακόντισε στου Ζωγράφου, ο αγανακτισμένος τύπος με το μούσι και την αλογοουρά, εύρισκε το μηλίγγι της κυρίας Νταλάρα και την ξάπλωνε νεκρή;

Αν; (λέω)

ΥΓ (Προς Μαξίμου και Ιπποκράτους)

Ε, εσείς εκεί πέρα... υπάρχετε;

Έχετε καθόλου τσίπα επάνω σας ώστε να κάνετε αυτό που πρέπει ή θα ξανακούσουμε πάλι κανένα θλιβερό: «ποιος κυβερνάει αυτήν την χώρα»;

Κυβέρνηση εκτος ΠΑΣΟΚ και Κινήματος

Όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο

προαναγγέλει στα πλαίσια του Μνημονίου-2 απολύσεις εργαζομένων,

τότε η κυβέρνηση του δεν έχει καμιά σχέση με το ΠΑΣΟΚ.

Η τήρηση της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974,

για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία,

Κοινωνική Απελευθέρωση και Δικαιοσύνη,

καθώς και η υπεράσπιση του κόμματος και του πολιτικού χώρου του Κινήματος

εναπόκειται πλέον στα Μέλη και τους Φίλους του ΠΑΣΟΚ.

Χαρακίρι

Η εικόνα του Κοινοβουλίου, με τους 300 μέσα (που δεν φαίνονται) και η εικόνα της πλατείας Συντάγματος με κάμποσες χιλιάδες διαδηλωτές (που φαίνονται), δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φωτογραφικό πανόραμα της κατάντιας μας.

Η επιτομή του απόλυτου τέλματος που έχει βυθιστεί μέσα του η Ελλάδα.

Μέσα στο κτήριο της Βουλής πέντε κόμματα, που εξαιτίας της ανυπαρξίας, του μικροκομματισμού και της παθογένειας τους, αντί για τα πολιτικοποιημένα μέλη και φίλους τους, κουβάλησαν έξω από τη Βουλή, στο κέντρο της Αθήνας, τους απολύτως απολίτικους.

Αυτούς που ελλείψει ιδεολογικοπολιτικού έρματος, αυτοαποκαλέστηκαν «Αγανακτισμένοι».

Ψώνια και αργόσχολοι του facebook, η κυρία Λουκά, δεξιοί νοικοκυραίοι με τις κατσαρόλες, κλπ, κλπ.

(και κάμποσοι πονηροί και προβοκάτορες να περιφέρονται ανάμεσα τους για την δημιουργία κλίματος και «κύματος» εφόσον παραστεί ανάγκη)

Έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τους 300 βουλευτάδες;

Έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τους χιλιάδες Αγανακτισμένους;

Η απάντηση είναι ένα απερίφραστο ΟΧΙ…

(με ότι αυτό σημαίνει)

Και το κακό είναι πως δεν έχω να σας προτείνω τίποτα.

Απλά μια ευπρέπεια την ώρα του «χαρακίρι»... δεν θα ήταν άσχημα! (ίσως μάλιστα να εκτιμηθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος)