Παίζοντας κόντρα στον "Πράσινο Ήλιο"

Έχει γοητεία και ελκτική δύναμη το παλιό, η παλιά σχέση, η συνήθεια.
Έχει όμως και απρόοπτα πολύ πιό διαφορετικά από το happy end του Γιώργου Κωνσταντίνου και της Μάρω Κοντού την ώρα που έπεφταν τα μπάζα από τον κασμά του καρα-Βάγγου...

Συγκινήθηκα που θα έπαιζα κόντρα στην παλιά μου ομάδα αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο έκανα το καθήκον μου.
Δεν σκίστηκα για να αποδείξω κάτι.
Απλά έπαιξα όπως έπρεπε.
Ούτε πολύ, ούτε λίγο, απέναντι στην παλιά αγαπημένη, που στους κόλπους της ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά, ξεκινώντας από τα τσικό για να φθάσω στους μεγάλους…

Έβαλα στην πάντα λοιπόν την συγκίνηση (από την συνάντηση με 2-3 παλιούς συμπαίκτες και από την ταχυπαλμία που μου προκαλούσε η θερμή ατμόσφαιρα του γηπέδου στο οποίο είχα ιδρώσει, αγαπηθεί και επευφημηθεί), και έκανα αυτό που απαιτούσε τώρα πιά η πραγματικότητα.

Εδώ και καιρό είχα φύγει από τον «Πράσινο Ήλιο», λόγω διαφωνίας μου με αυτούς που κουμαντάριζαν την ομάδα, και είχα φορέσει τη φανέλα του «Αριστερού Αστέρα».

Στις 6 Μαϊου είχε ένα ηλιόλουστο απόγευμα που το δρόσιζε ένα απαλό αεράκι… δηλαδή οι συνθήκες που πάντα με φτιάχνανε ποδοσφαιρικά.
Έπαιξα την μπάλα που ήξερα και πέτυχα ένα οδυνηρό hat-trick σε βάρος του «Πράσινου Ήλιου» και μάλιστα μέσα στην έδρα του.
Δεν πολύπανηγύρισα τα τρία γκολ που πέτυχα, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να ανακουφίσει τον πόνο και την οργή των παλιών μου οπαδών, παραγόντων και συμπαικτών.

Βαδίζοντας πάνω στο φθαρμένο πλαστικό γκαζόν και πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια ένοιωσα ένα πέτρινο χέρι να με γραπώνει από την λαιμόκοψη της ιδρωμένης κόκκινης φανέλας μου και μια σβησμένη από το μίσος φωνή να με ρωτάει:
«Γιατί ρε έχωσες 3 γκολ στην παλιά σου ομάδα; Δεν ντρέπεσαι;»
Ήταν ένας παλιός συμπαίκτης, το τσεκούρι του «Πράσινου Ήλιου» που ακόμα βολοδερνότανε με την ομάδα στην πορεία της προς την παρακμή.
Βαμμένος πράσινος, λέμε!
Οι οπαδοί των αποκαλούσαν «ψυχή της ομάδας» από τα πολλά χρόνια που είχε χαλάσει στο γήπεδο της Ιπποκράτους, ίσως επειδή όντας μέτριων τεχνικών προσόντων και μη ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, δέθηκε παράφορα με την ομάδα.

Πρόφερα το όνομά του, και του έκανα έκπληκτος:
«Γιατί φωνάζεις; Έπαιξα χαλαρά και το ξέρεις, αλλά η νέα σύνθεση της ομάδας δεν έχει σχέση με το τόπι!»
Έκανε μεταβολή και έφυγε θλιμμένος – ίσως και συντετριμμένος γιατί ήξερε ότι είχα δίκιο.

Δεν γλύτωσα όμως από τους υπόλοιπους: παίχτες, προπονητή, παράγοντες και κάποιους φιλάθλους που είχανε πηδήξει στον αγωνιστικό χώρο.
Στην απειλητική στάση των σωμάτων και στην φλόγα των λόγων τους, θυμάμαι να πρόφερα πράγματα που από τους ίδιους είχα μάθει και πιστέψει εκεί μέσα στο γήπεδο της Ιπποκράτους…

«Ακούστε! Κάποτε φόρεσα κι εγώ την πράσινη φανέλα με τον λευκό ήλιο στο στήθος (που ήταν πράσινος όταν βάζαμε άσπρες φανέλες) αλλά τώρα είμαι σε άλλη ομάδα. Η διοίκησή που εξακολουθείτε να έχετε, με τα λάθη της με έσπρωξε στην φυγή. Όπως φύγανε τόσοι και τόσοι καλοί παίκτες. Όμως εδώ μέσα, εκτός από το να παίζω καλή μπάλα, έμαθα το «fair-play» προς τους αντιπάλους και κυρίως να παίζω έναν αγώνα στα ίσια, έντιμα, straight που λένε. Αυτό έκανα σήμερα και λυπάμαι αν πικραθήκατε. Αυτό που με μάθατε, και σας είμαι ευγνώμων! Μήπως τώρα πιστεύετε άλλα;»

Κάποιοι (κυρίως οι φίλαθλοι που πριν ένα χρόνο με αποθέωναν) κάνανε στο πλάϊ…
Μερικοί παράγοντες με τους μπράβους της ομάδας εξακολουθούσαν να μου κλείνουν το δρόμο προς τα αποδυτήρια.

Εκείνη τη στιγμή έφτασε τρέχοντας ο διαιτητής του αγώνα που έσωσε την κατάσταση με τα κοφτά λόγια παρηγοριάς που ξεστόμισε…
«Ήρεμα παιδιά. Αν νοιώθετε αδικημένοι από την μπάλα προσπαθήστε καλύτερα στην μεταξύ σας ρεβάνς στις 17 Ιούνη. Προετοιμαστείτε και προσπαθήστε για το καλύτερο. Η μπάλα είναι στρογγυλή»!!!

Ανοίξανε διάδρομο.
Προχώρησα απευθύνοντας ένα «γειά» και ξέροντας ότι ο «Πράσινος Ήλιος» χρειαζότανε πολύ περισσότερα από ένα μήνα προετοιμασία.
Εγώ πια ήμουν υποχρεωμένος να συνεχίζω να υποστηρίζω τον «Αριστερό Αστέρα» στον δύσκολο δρόμο προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος.