Επιχείρηση: "Τρομοκρατήστε τους Έλληνες"

Γιατί σκούζει η Ευρώπη των σκληρών νεοφιλελευθέρων, των light σοσιαλδημακρατών, των τραπεζιτών, των τζογαδόρων του χρήματος και της κάθε σάρας και μάρας;

Γιατί απειλούν την Ελλάδα με έξοδο από το Ευρώ και το Γιούρογκρουπ αν δεν προκύψει θετικό γι αυτούς αποτέλεσμα στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου;

Γιατί τους φοβίζει το εκλογικό αποτέλεσμα και η στάση των Ελλήνων;

Προφανέστατα γνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την ΔΗΜΑΡ δεν μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση.

Ξέρουν ότι η ΔΗΜΑΡ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δηλώνουν έστω και αόριστα ότι δεν θα υπάρξει τρίτη εκλογική αναμέτρηση.

Γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι το κλειδί των μετεκλογικών συνεργασιών για το σχηματισμό κυβέρνησης περνάει από το ΠΑΣΟΚ που το έχουνε ποικιλοτρόπως στο τσεπάκι…

Άρα;

Κατηγορηματικά λοιπόν δεν ανησυχούν για το ποιος θα εγκατασταθεί στο μέγαρο Μαξίμου.

Ξέρουν ότι η κεντροδεξιά, κουτσά – στραβά, θα αναλάβει την φιλομνημονιάκη διαχείριση των Ελληνικών θεμάτων που αφορούν στην υλοποίηση των όσων υπογραφήκανε.

Άρα; (και πάλι)

Λοιπόν ακούστε...
Πιστεύω ότι φοβούνται δύο πράγματα...

Πρώτον, να μην τολμήσει κάποιος (και στην προκείμενη περίπτωση η Ελλάδα) να αμφισβητήσει το Σύστημα, το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα που στήσανε Γερμανοί & Σια και αποτελείται από νόμους, οικονομικούς μηχανισμούς, συμφωνίες, θεσμούς, νόμισμα, αποφάσεις, οργανωτική δομή, και ούτω καθ’ εξής…

Δεύτερον, να μην σηκώσει κεφάλι η Αριστερά και να μην ισχυροποιηθεί η Αντίσταση στον ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό.

Τα «πρόβατα» πρέπει να γυρίσουν στο μαντρί της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Για αυτό πέρα από κάποιες άκομψες αποστασίες (βλέπε Βορίδης, Πλεύρης, κλπ), καταναγκαστικούς γάμους (βλέπε Μπακογιάννη) και συνενώσεις (Μάνος, Τζήμερος - ώστε αυτό το συντηρητικό παπλωματάκι να μπει στη Βουλή και στην συνέχεια να βάλει το χεράκι του στην «συνεργασία»), θα βιώσουμε αγριότητες στην ασκούμενη εκστρατεία κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ίσως ακόμα και για κάποιο «θερμότερο» οικονομικό συμβάν.

Το ζήτημα είναι αν θα αντέξει ή όχι η Ελληνική κοινωνία.

Παίζοντας κόντρα στον "Πράσινο Ήλιο"

Έχει γοητεία και ελκτική δύναμη το παλιό, η παλιά σχέση, η συνήθεια.
Έχει όμως και απρόοπτα πολύ πιό διαφορετικά από το happy end του Γιώργου Κωνσταντίνου και της Μάρω Κοντού την ώρα που έπεφταν τα μπάζα από τον κασμά του καρα-Βάγγου...

Συγκινήθηκα που θα έπαιζα κόντρα στην παλιά μου ομάδα αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο έκανα το καθήκον μου.
Δεν σκίστηκα για να αποδείξω κάτι.
Απλά έπαιξα όπως έπρεπε.
Ούτε πολύ, ούτε λίγο, απέναντι στην παλιά αγαπημένη, που στους κόλπους της ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά, ξεκινώντας από τα τσικό για να φθάσω στους μεγάλους…

Έβαλα στην πάντα λοιπόν την συγκίνηση (από την συνάντηση με 2-3 παλιούς συμπαίκτες και από την ταχυπαλμία που μου προκαλούσε η θερμή ατμόσφαιρα του γηπέδου στο οποίο είχα ιδρώσει, αγαπηθεί και επευφημηθεί), και έκανα αυτό που απαιτούσε τώρα πιά η πραγματικότητα.

Εδώ και καιρό είχα φύγει από τον «Πράσινο Ήλιο», λόγω διαφωνίας μου με αυτούς που κουμαντάριζαν την ομάδα, και είχα φορέσει τη φανέλα του «Αριστερού Αστέρα».

Στις 6 Μαϊου είχε ένα ηλιόλουστο απόγευμα που το δρόσιζε ένα απαλό αεράκι… δηλαδή οι συνθήκες που πάντα με φτιάχνανε ποδοσφαιρικά.
Έπαιξα την μπάλα που ήξερα και πέτυχα ένα οδυνηρό hat-trick σε βάρος του «Πράσινου Ήλιου» και μάλιστα μέσα στην έδρα του.
Δεν πολύπανηγύρισα τα τρία γκολ που πέτυχα, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να ανακουφίσει τον πόνο και την οργή των παλιών μου οπαδών, παραγόντων και συμπαικτών.

Βαδίζοντας πάνω στο φθαρμένο πλαστικό γκαζόν και πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια ένοιωσα ένα πέτρινο χέρι να με γραπώνει από την λαιμόκοψη της ιδρωμένης κόκκινης φανέλας μου και μια σβησμένη από το μίσος φωνή να με ρωτάει:
«Γιατί ρε έχωσες 3 γκολ στην παλιά σου ομάδα; Δεν ντρέπεσαι;»
Ήταν ένας παλιός συμπαίκτης, το τσεκούρι του «Πράσινου Ήλιου» που ακόμα βολοδερνότανε με την ομάδα στην πορεία της προς την παρακμή.
Βαμμένος πράσινος, λέμε!
Οι οπαδοί των αποκαλούσαν «ψυχή της ομάδας» από τα πολλά χρόνια που είχε χαλάσει στο γήπεδο της Ιπποκράτους, ίσως επειδή όντας μέτριων τεχνικών προσόντων και μη ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, δέθηκε παράφορα με την ομάδα.

Πρόφερα το όνομά του, και του έκανα έκπληκτος:
«Γιατί φωνάζεις; Έπαιξα χαλαρά και το ξέρεις, αλλά η νέα σύνθεση της ομάδας δεν έχει σχέση με το τόπι!»
Έκανε μεταβολή και έφυγε θλιμμένος – ίσως και συντετριμμένος γιατί ήξερε ότι είχα δίκιο.

Δεν γλύτωσα όμως από τους υπόλοιπους: παίχτες, προπονητή, παράγοντες και κάποιους φιλάθλους που είχανε πηδήξει στον αγωνιστικό χώρο.
Στην απειλητική στάση των σωμάτων και στην φλόγα των λόγων τους, θυμάμαι να πρόφερα πράγματα που από τους ίδιους είχα μάθει και πιστέψει εκεί μέσα στο γήπεδο της Ιπποκράτους…

«Ακούστε! Κάποτε φόρεσα κι εγώ την πράσινη φανέλα με τον λευκό ήλιο στο στήθος (που ήταν πράσινος όταν βάζαμε άσπρες φανέλες) αλλά τώρα είμαι σε άλλη ομάδα. Η διοίκησή που εξακολουθείτε να έχετε, με τα λάθη της με έσπρωξε στην φυγή. Όπως φύγανε τόσοι και τόσοι καλοί παίκτες. Όμως εδώ μέσα, εκτός από το να παίζω καλή μπάλα, έμαθα το «fair-play» προς τους αντιπάλους και κυρίως να παίζω έναν αγώνα στα ίσια, έντιμα, straight που λένε. Αυτό έκανα σήμερα και λυπάμαι αν πικραθήκατε. Αυτό που με μάθατε, και σας είμαι ευγνώμων! Μήπως τώρα πιστεύετε άλλα;»

Κάποιοι (κυρίως οι φίλαθλοι που πριν ένα χρόνο με αποθέωναν) κάνανε στο πλάϊ…
Μερικοί παράγοντες με τους μπράβους της ομάδας εξακολουθούσαν να μου κλείνουν το δρόμο προς τα αποδυτήρια.

Εκείνη τη στιγμή έφτασε τρέχοντας ο διαιτητής του αγώνα που έσωσε την κατάσταση με τα κοφτά λόγια παρηγοριάς που ξεστόμισε…
«Ήρεμα παιδιά. Αν νοιώθετε αδικημένοι από την μπάλα προσπαθήστε καλύτερα στην μεταξύ σας ρεβάνς στις 17 Ιούνη. Προετοιμαστείτε και προσπαθήστε για το καλύτερο. Η μπάλα είναι στρογγυλή»!!!

Ανοίξανε διάδρομο.
Προχώρησα απευθύνοντας ένα «γειά» και ξέροντας ότι ο «Πράσινος Ήλιος» χρειαζότανε πολύ περισσότερα από ένα μήνα προετοιμασία.
Εγώ πια ήμουν υποχρεωμένος να συνεχίζω να υποστηρίζω τον «Αριστερό Αστέρα» στον δύσκολο δρόμο προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Η ξαφνική τους "αγάπη" για τον Αντώνη Κοτσακά

Θέλω και πρέπει να αναφερθώ για την τακτική κάποιων να λασπολογούν πρώην εν ΠΑΣΟΚ συντρόφους τους.

Πιο συγκεκριμένα θέλω να σταθώ στην περίπτωση του Αντώνη Κοτσακά (πρώην γραμματέα της Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ Μοσχάτου, μέλους των κάθε είδους κεντρικών και πιο κορυφαίων οργάνων του ΠΑΣΟΚ και υπουργού Αιγαίου), ο οποίος μοίρασε και μοιράζει την ζωή του ανάμεσα στην διαδρομή Χίος – Μοσχάτο – Χίος.

Σε πολλούς δεν είναι γνωστός, γιατί παρ’ ότι υπήρξε (και είναι) μια ουσιαστική από πολιτική και ιδεολογική άποψη παρουσία, ποτέ δεν επιδίωξε τα φώτα της ράμπας, εξαιτίας του δωρικού ρυθμού του χαρακτήρα του (αυτή είναι η εικόνα που έχω από τον Αντώνη – με τον οποίο είχα την τύχη να συνομιλώ και να είμαστε φίλοι).

Σήμερα, μαζί με κάποια άλλα μεσαίου ή μεγαλύτερου βεληνεκούς στελέχη του Κινήματος που αποβιβαστήκανε από το «σάπιο καράβι» του ΠΑΣΟΚ, δέχεται όχι απλά τις οργανωμένες κατηγορίες σε κεντρικό επίπεδο (πολιτικό και δημοσιογραφικό) αλλά και τις επιθέσεις κάποιων σε τοπικό επίπεδο.

Στο Μοσχάτο, για παράδειγμα, όπου πολλά χρόνια έζησε και είχε σημαντική πολιτική και κοινωνική παρουσία, η επίθεση γίνεται όχι μόνον μέσα από το γνωστό τροπάριο των αχάριστων ευνοημένων, των προδοτών, των υστερόβουλων που πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ για να τα «κονομήσουν» (!) πολιτικά ή «αλλιώς», αλλά και με χτυπήματα κάτω από την ζώνη που στοχεύουν στην ηθική υπονόμευση του …στόχου τους!

Λένε, λοιπόν, ή αναδημοσιεύουν στις προσωπικές σελίδες που έχουν ανοίξει σε κοινωνικά δίκτυα του internet ότι:

«Παλιοί συνεργάτες του Ακη Τσοχατζόπουλου και πρώην πολιτικοί φίλοι του Γιώργου Παπανδρέου φέρεται να έχουν συμβάλει στην οργανωτική ανασύνταξη και την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ»,

«Αντώνης Κοτσακάς. Ο οργανωτικός νους του νέου Σύριζα. Στενός συνεργάτης του Ακη Τσοχατζόπουλου»…

Δικαίωμα στους τοπικούς «αναμεταδότες» (αφού το ΠΑΣΟΚ πια δεν έχει πολιτικά και ιδεολογικά προτάγματα) να κάνουν copy-paste καθετί που είναι αντιαριστερό, αντιΣΥΡΙΖΑϊκο ή εναντίον των πρώην συντρόφων τους.

Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να λασπολογούν και να θέτουν υπονοούμενα που να συνδέουν μια πολιτική σχέση με τα όσα καταλογίζονται στον Άκη Τσοχατζόπουλο.

Δηλαδή λαμόγιο ή έκθετος ο Άκης, το ίδιο ή πιθανόν το ίδιο και ο Κοτσακάς.

Και δεν είναι μόνον αυτό που στοχεύει η γκεμπελίστικη τακτική τους.

Θέλει να ενσπείρει προβληματισμό στις τάξεις των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ.

Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι πρόκειται για την εξειδίκευση κατά τόπους και χώρους μιάς επιχείρησης που ξεκινάει από την Ιπποκράτους ή από κάποιον «κύκλο» του κεντρικού ΠΑΣΟΚ.

Δεν γνωρίζω αν θα σταματήσει όλη αυτή η χυδαιολογία.

Αυτό όμως που ζητάω και εύχομαι είναι να σταματήσουν τέτοια φαινόμενα στην γειτονιά μας.

Κι ένα τελευταίο…

Όταν ο Αντώνης Κοτσακάς αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ (την επιστολή της παραίτησής του από Μέλος του Κινήματος θα την βρείτε αμέσως κάτω από το χρονογράφημα μου), αυτοί που σήμερα τον αποκαλούν «πολιτικά ορφανό» ή φτάνουν να κάνουν τους «πονηρούς» παραλληλισμούς για την παλιά πολιτική σχέση του με τον Άκη Τσοχατζόπουλο, δεν τους άκουσα να λένε κάτι.

Δεκάρα δεν δίνανε για τον Κοτσακά και την πριν ένα χρόνο φυγή του…

Τον θεωρούσανε έναν ξοφλημένο πολιτικό και ένα «τελειωμένο» κομματικό στέλεχος που πια κάνει τον γεωργό και τον ψαρά, κάπου στην Χίο.

Αυτά για την αποκατάσταση, αν όχι της τάξης, τουλάχιστον της ευπρέπειας.

 

………………………………………………………………

 

Η επιστολή παραίτησης του Αντώνη Κοτσακά

Προς: Τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ 
Και τον Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου 
Κοινοποίηση: μέλη Πολιτικού Συμβουλίου 

Με αίσθημα ευθύνης και μετά από περίσκεψη, υποβάλλω την παραίτησή μου, από μέλος του Εθνικού Συμβουλίου, του τέως ΠΑΣΟΚ. Θέλω εξαρχής να διευκρινίσω, ότι δεν φεύγω εγώ από το κίνημα, αλλά το ΠΑΣΟΚ έφυγε από το ΠΑΣΟΚ. Ο Πρωθυπουργός σε κάθε ευκαιρία, τονίζει ότι «θα προχωρήσει με αυτούς, που θέλουν να αλλάξει η Ελλάδα». Ανήκω και εγώ σε αυτούς, που υποστηρίζουν μεγάλες αλλαγές, για να αντιμετωπίσουμε το αύριο. Όμως ο κ. Παπανδρέου δεν διευκρινίζει την κατεύθυνση και τον στόχο και τα συμπεράσματα από τα δείγματα γραφής δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Θέλω λοιπόν να παραμείνω συνεπής σε αρχές και αξίες, που υπηρέτησα στην πολιτική μου διαδρομή. Θεωρώ χρήσιμο να καταθέσω όσο το δυνατόν σύντομα, ορισμένες απόψεις μου. Η συντηρητική μετατόπιση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας που την μετέτρεψε σε συστημική δύναμη και η κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού, επηρέασαν καθοριστικά το Κίνημα, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση...
και η μετάβαση από τον εμπράγματο στον άϋλο καπιταλισμό, αντί για λύσεις δημιούργησε μεγαλύτερα προβλήματα σε πλανητικό επίπεδο. Σήμερα έχουμε τον καπιταλισμό σε κρίση και την παγκόσμια αριστερά σε αμηχανία, χωρίς ουσιαστική εναλλακτική πρόταση. Το διπολικό σύστημα του 20ού αιώνα (ΝΑΤΟ-Σύμφωνο Βαρσοβίας) έγινε μονοπολικό την τελευταία εικοσαετία, αλλά σύντομα θα μετατραπεί σε πολυπολικό με την Κίνα, τις Ινδίες, τη Βραζιλία και την Ρωσία. Το μεγάλο ερωτηματικό αφορά την Ευρώπη. Αν δηλαδή θα μπορέσει στο σύνολό της, να αποτελέσει μία από τις μεγάλες δυνάμεις ή αν θα υποβαθμιστεί. Η αποδυνάμωση των Εθνικών κρατών και η μεταφορά εξουσιών σε υπερεθνικούς οργανισμούς βρίσκεται σε εξέλιξη και θα ενταθεί. Οι οικονομικές δομές με ελάχιστες εξαιρέσεις είναι βαθιά καπιταλιστικές. Έχουμε κατά συνέπεια τάξεις και στρώματα, πλούσιους και φτωχούς, ισχυρούς και αδύναμους και την διαμόρφωση μιας υπερεθνικής οικονομικής ελίτ. Το πολιτικό προσωπικό με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα ΜΜΕ αλλά και η πλειοψηφία της διανόησης, συμπεριφέρονται ως να μην υπάρχουν οι παραπάνω διαχωρισμοί. Η πολιτική, οι έννοιες δεξιά-αριστερά, πρόοδος και συντήρηση, πέρα από την φιλοσοφική διάσταση, απαιτούν και προϋποθέτουν αντιστοίχηση των πολιτικών φορέων με κοινωνικές δυνάμεις. Απαιτούν απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα, με πια στρώματα συμμαχείς και ποιών τάξεων τα συμφέροντα προωθείς, δεδομένου ότι δεν μπορείς να είσαι ταυτόχρονα και με τον βιομήχανο και με τον εργάτη γιατί έτσι καταργείται η πολιτική. Σε αυτό το πλαίσιο, η οικονομία και η αγορά έχουν υπερκεράσει την πολιτική. Οι πολιτικοί ασκούν απλή διαχείριση στο πλαίσιο που καθορίζουν οι Τράπεζες, οι μεγάλες εταιρείες και οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι. Σε πλανητικό επίπεδο δεν υπάρχει πολιτικός οργανισμός ή θεσμός, που θα μπορούσε να θέσει πλαίσιο κανόνων στην αχαλίνωτη αγορά. Την ίδια ώρα όμως η κυριαρχία του λευκού ανθρώπου, φαίνεται να τελειώνει και ο οικονομικός, στρατιωτικός και κυρίως πολιτιστικός ιμπεριαλισμός της Δύσης σε όλο τον πλανήτη έφθασε σε αδιέξοδο, μαζί με την εξάντληση των φυσικών πόρων της γης. Η χώρα μας παράγει το 3% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ και το συνολικό χρέος της είναι μόλις το 1,5% του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και δεν αντιμετωπίζεται με δημοσιονομική διαχείριση, όπως λαθεμένα προσπαθεί η Κυβέρνηση, αλλά με πολιτικές επιλογές γεωπολιτικού χαρακτήρα και στρατηγικής σημασίας. Η υπογραφή του μνημονίου συνοδεύτηκε από την υπογραφή δανειακής σύμβασης. Η σύμβαση αυτή σύμφωνα με το Σύνταγμα έπρεπε να κυρωθεί από την Βουλή και αυτό δεν έγινε για ευνόητους λόγους. Με την υπογραφή της δανειακής σύμβασης, η χώρα παραιτήθηκε από το δικαίωμα κρατικής ασυλίας, ανοίγοντας το δρόμο για υποθήκευση ακινήτων του δημοσίου. Ταυτόχρονα παραιτήθηκε από το δικαίωμα δανεισμού από άλλες χώρες π.χ. Ρωσία, Κίνα κ.λ.π. Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης είναι συνολική και σύντομα θα αφορά άμεσα και άλλες χώρες. Το ενιαίο νόμισμα χωρίς ενιαία δημοσιονομική πολιτική, δημιούργησε αδιέξοδα, που αποδεικνύουν τις δομικές αδυναμίες της Ένωσης. Η υποτιθέμενη βοήθεια προς την χώρα μας, με τοκογλυφικούς όρους και με αποκλειστική χρήση των δανείων, στην αποπληρωμή προηγούμενων χρεών, θα μας βυθίζει όλο και πιο βαθιά στην κρίση χρέους, όπως αποδεικνύεται με το μνημόνιο 2 Όλα αυτά μαζί με τόσα άλλα δεν οδηγούν μόνο σε περιορισμένη Εθνική κυριαρχία, όπως δημόσια δήλωσε ο Πρωθυπουργός, αλλά και αυτό είναι το σημαντικό, αλυσοδένουν τη χώρα για πολλές δεκαετίες στο άρμα του Ατλαντισμού σε μια εποχή, που διεθνείς ανακατατάξεις επιβάλλουν ευελιξία στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Έτσι αντί για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, θα έχουμε μονοσήμαντη εξάρτηση. Η συντηρητική μετατόπιση του τέως σοσιαλιστικού κινήματος ιδεολογικά, πολιτικά, προγραμματικά ακόμα και οργανωτικά, προς μια ασαφή νεοτερικότητα με νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά, δημιουργεί τεράστιο κενό στα αριστερά του. Το κενό αυτό φαίνεται να μην μπορούν να καλύψουν τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς. Όταν όμως κοινωνικές δυνάμεις δεν έχουν πολιτική έκφραση στο εποικοδόμημα, τότε ή την δημιουργούν ή μετατοπίζονται εκλογικά στα άκρα του πολιτικού φάσματος. Είναι νομίζω φανερό ότι η αντίληψή μου για τον κόσμο και την πολιτική δεν συνάδει με εκείνη της ηγετικής ομάδας. Ως Έλληνας πολίτης, αδυνατώ να υποστηρίξω μια τέτοια πολιτική. Υποβάλλω την παραίτησή μου έχοντας επίγνωση και των προσωπικών μου ευθυνών, τουλάχιστον μέχρι το 1996. Από τότε και μετά βρίσκομαι σε διαρκή διαφωνία και αντιπαράθεση, χωρίς αποτέλεσμα, με την ηγετική ομάδα του κόμματος, τόσο επί πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη, όσο και επί ηγεσίας του κ. Γ. Παπανδρέου. Μια τέτοια απόφαση είναι επώδυνη για μένα μετά από 37 χρόνια. Λυπάμαι ειλικρινά , που δεν έχω άλλη επιλογή αλλά η συνείδησή μου, το επιβάλλει. Θα παραμείνω ανένταχτος στον ιδεολογικό μου χώρο αγωνιζόμενος για τις αρχές και τις αξίες, που υπηρέτησα από το 1974. Ζητώ την κατανόηση των χιλιάδων συντρόφων μου που επί δεκαετίες μέσα από τα συνέδρια με εξέλεγαν στην Κ.Ε. Ζητώ επίσης την κατανόηση των συμπατριωτών μου, οι οποίοι επί 12 χρόνια με εξέλεγαν βουλευτή και θέλω να τους διαβεβαιώσω, ότι θα είμαι πάντα δίπλα τους στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Αντώνης Κοτσακάς

Μπεεεεεεεεέεεε…

Κάποτε στην αρχαία Σπάρτη μαζευτήκανε σε συνέλευση στην Απέλλα οι Σπαρτιάτες πολίτες για να πάρουνε απόφαση πάνω σε κάποιο ζήτημα. 

Ένας από αυτούς, ο οποίος δεν έχαιρε ιδιαίτερης συμπάθειας στην Σπάρτη, πήρε το λόγο και ανέπτυξε με σωστό τρόπο την πρότασή του, η οποία ήταν πέρα για πέρα σωστή. 

Όταν ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας όλοι οι άλλοι απορρίψανε την πρότασή του.

Καθώς το ζήτημα που εξετάζανε έμεινε χωρίς λύση, επανήλθαν στην Απέλλα μετά λίγες ημέρες για να ξανασυζητήσουν. 

Τότε ένας από εκείνους που είχαν αρνηθεί την εισήγηση του αντιπαθητικού βγήκε και πρότεινε όσα ο αντιπαθής είχε υποδείξει. 

Η πρόταση του έγινε παμψηφεί δεκτή!

Αυτή η ιστορία μου θυμίζει τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην σύγχρονη Ελλάδα και την μεθοδευμένη άρνηση στις προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα, από τα κόμματα του κατεστημένου, τα ΜΜΕ, κλπ.

Πρότεινε ο Τσίπρας, να γίνει ένα 3ετές μορατόριουμ αναστολής των πληρωμών που προκύπτουν από το Μνημόνιο ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να ανακάμψει μέσα από επενδύσεις υπέρ της Ανάπτυξης.

Πέσανε σαν τα κακά σκυλιά να τον φάνε!

Αυτά είναι άσχετα, 

δεν γίνονται, 

θα μας διώξουν από το Eurogroup και το ευρώ, 

και πάει λέγοντας.

Ακούστε τώρα και κρατηθείτε.

(Το άκουσα στην εκπομπή Λαβύρινθος του Τριανταφυλλίδη, όπου έσπευσα μετά από έκκληση σχολιαστή του ΜοσχατουΠολις, όπου έφαγε την γλώσσα του ο Μυταράκης της ΝΔ που λοιδορούσε τον Τσίπρα και τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ)

Βγήκε λοιπόν χθες ο Μάριο Μόντι - πρωθυπουργός της Ιταλίας και τραπεζίτης παρακαλώ - και ζήτησε ο άνθρωπος 3ετή εξαίρεση των δημόσιων δαπανών της χώρας του από το μνημόνιο.

Ξέρετε πως χαρακτηρίστηκε η πρότασή του, ανάμεσα στα άλλα καλά λόγια;

"Λυτρωτική πράξη υπέρβασης της κρίσης".

Αμέ…

Ψττττ...

Ελληναραδες, ψευταράδες, θύματα, μόγγολα, fashion victims, πρόθυμοι και φοβιτσιάρηδες...

Μπεεεεεεεεέεεε…

Ρε, Μπεεεεεεεεέεεε…

Γιατρέ τρέξε! H Ελλάδα έπαιξε "Εκλογές" και πεθαίνει

Μέχρι και τις εκλογές της 6ης Μαΐου 

κανείς δεν κραύγαζε και καμιά δεν ολοφυρόταν. 

Σε κακιά, μεν, κατάσταση η ασθενής Ελλάδα, 

αλλά σταθεροποιημένη, όπως μας δήλωναν οι στενοί συγγενείς 

που παραστέκονταν στο προσκεφάλι της: 

ο Παπαδήμος, ο Βενιζέλος κι ο μοιραίος Σαμαράς. 

Μάλιστα ο τελευταίος εξ αυτών, 

έπεισε τον γιατρό που κουράριζε την Ελλαδίτσα 

ότι θα μπορούσε να πάει σπίτι του 

γιατί η ασθενής ήταν τόσο πολύ καλύτερα 

που θα την έβαζαν να παίξει μαζί τους 

το επιτραπέζιο παιχνίδι των Εκλογών. 

Έφυγε ο γιατρός, 

παίχτηκε το επιτραπέζιο των Εκλογών 

(που τόσο γουστάριζε να παίξει ο παιχνιδιάρης Αντωνάκης Σαμαράς) 

και τώρα οι συγγενείς τρέχουν στους διαδρόμους της κλινικής, 

ουρλιάζοντας να τρέξει κάποιος γιατρός 

γιατί η Ελλαδίτσα εκπνέει. 

Το συρτάρι με τις βασικές λειτουργίες της 

χάσκει άδειο από αίμα, οξυγόνο και ευρώ… 

Και αναρωτιέμαι: 

Πότε ρε παιδιά πρόλαβε να κακοφορμίσει η μεγάλη ασθενής; 

Αλλά και γιατί αφού βλέπατε 

ότι δεν θα αντέξει τις συγκινήσεις του παιχνιδιού των Εκλογών, 

εσείς αμέτι - μουχαμέτι 

την βάλατε να ρίχνει τις ζαριές των ψήφων 

και να εκτίθεται στην ένταση 

της παρακολούθησης της κατάρρευσης των ποσοστών σας; 

Ερωτώ, 

όσους θέλουν ακόμη να το παίζουνε έκπληκτοι μαλάκες: 

Πως μπορεί αμέσως μετά το πρώτο δευτερόλεπτο 

που διαμορφωθήκανε τα επίσημα αποτελέσματα των Εκλογών, 

να είναι λογικό να πιστέψουμε 

ότι καταρρεύσανε τα οικονομικά της χώρας, 

αλλά και να αδειάσει το ταμείο της ασθενούς; 

Πως μπορεί ως αντίλαλος του συστήματος 

 να κάνει αφορισμούς ο πρόεδρος Παπούλιας 

και αναρωτιέται αν μέχρι να τελειώσουν οι διεργασίες 

για την πολυπόθητη συμφωνία των κομμάτων 

ή τον διορισμό τεχνοκρατών αλά Μόντι 

(επππ, φτάσαμε στο ζουμί) 

θα υπάρχει το ελληνικό κράτος; 

Όταν αποφασίστηκε να πάμε σε εκλογές 

μέσα από την αντικειμενική πίεση των γεγονότων, 

από την ογκούμενη κοινωνική αγανάκτηση, 

από τα αδιέξοδα αποτελέσματα εφαρμογής του μνημονίου 

και την ανικανότητα του συστήματος, 

τότε ως υπεύθυνος πολιτειακός θεματοφύλακας 

δεν τα έβλεπε αυτά; 

Από ότι ακούω, 

αμέσως μετά τις Εκλογές, και εξαιτίας τους, 

οι «νοικοκυραίοι» φυγαδεύσανε στην Ελβετία και αλλαχού 

μόνο 1 δις … 

Ε, αυτό δεν είναι ικανό από την χαλαρότητα της 5ης Μαϊου

να κατρακυλήσουμε στα ζόρια της 7ης του ίδιου μήνα.

Κάνω λάθος;

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι η φασαρία ξέσπασε 

όταν ο κ. Τσίπρας αρνήθηκε να μπει συνεταιράκι 

στην κυβέρνηση σωτηρίας που σερβίρισε ο δικομματισμός 

ως κρύο πιάτο συγκάλυψης και συνενοχής. 

Όπως και να χει, 

και όποια ιστορία και αν διηγούνται οι «συγγενείς» 

(συγγενείς πολιτικά και σε συνευθύνη στην καταστροφή) 

και όποια επιτραπέζια κι αν παίζουν, 

σημασία έχει η πορεία προς την απελευθέρωση. 

Η κοινωνική και πολιτική χειραφέτηση των Ελλήνων έχει αρχίσει… 

και είναι η μόνη μας Ελπίδα.

Ο θυμωμένος Homo Pasokus

Κάποιοι φίλοι και φίλες που με συνάντησαν στην χθεσινή βόλτα μου στην αγορά της γειτονιάς, ζήτησαν να γράψω κάτι για το αποτέλεσμα των εκλογών ή και για την Αριστερά, που βρίσκεται στο προσκήνιο και μάλιστα στο σημείο να της ανατεθεί εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

Θεματολογία απέραντου μήκους, πλάτους και βάθους - θα έλεγα - για να επιχειρήσω κάτι τέτοιο, για να μην προσθέσω σ’ αυτά την περισυλλογή στην οποία έχω περιπέσει.

Βέβαια σπεύδω να δηλώσω ότι ουδόλως έχω μετανιώσει για την ψήφο μου, αν κάποιος καλοθελητής θελήσει να την συνδυάσει (εκ του πονηρού) με τον τραγέλαφο του εκλογικού αποτελέσματος.

Απλά η διάθεσή μου κατατείνει σε μια προσπάθεια να αναλύσω αυτό το αποτέλεσμα, μα κυρίως αφού αυτοσυγκεντρωθώ να κατανοήσω το νέο πολιτικό τοπίο.

Στο παρόν σημείωμα θα προτιμήσω να ασχοληθώ με ένα ενδιαφέρον μετεκλογικό φαινόμενο που έχει να κάνει με ορισμένου είδους αντιδράσεις που προκύπτουν εκ του αποτελέσματος των εκλογών.

Δεν πρόκειται όμως για τις πανελληνίως ορατές προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να φθείρουν τον ΣΥΡΙΖΑ που μπήκε δυναμικά ανάμεσα τους και ανάμεσα σε αυτούς και το κόκκαλο της εξουσίας που ροκανίζανε δεκαετίες τώρα, αλλά για τις αντιδράσεις οργής, μοχθηρίας και κακίας των ντόπιων Πασόκων κατά όσων εγκαταλείψανε το «πράσινο στρατόπεδο» και ψήφισαν Αριστερά.

Οι ντόπιοι λοιπόν Πασόκοι (γιατί δεν έχω ακόμα πληροφορίες από άλλες γειτονιές) προχωράνε πολύ πέρα από τις επίσημες αντιδράσεις του κόμματος τους, το οποίο αρκείται στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές να ρίχνει δια των εκπροσώπων του μπανανόφλουδες και «καυτές πατάτες» στους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ μπας και κλονίσει τους ψηφοφόρους ενόψει των Επαναληπτικών του Ιουνίου.

Όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, είτε με οργίλο τρόπο επιτίθενται φραστικά κατά των πρώην συντρόφων και ομοϊδεατών τους που στράφηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ (γιατί ουδόλως τους απασχολούν όσοι Πασόκοι πήγαν στον Σαμαρά, τον Κουβέλη, τον Καμμένο ή τον ναζιστή Μιχαλολιάκο), είτε με ένα πεμπτοφαλαγγίτικο τρόπο προσπαθούν να ενσπείρουν έναν αποτρόπαιο κοινωνικό φόβο για το μέλλον, εξ αφορμής της αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης.

«Τώρα να πάτε στον Τσίπρα να σας πληρώσει μισθούς και συντάξεις»,

«Κοιτάχτε αλαζονία ο ΣΥΡΙΖΑίοι ακόμα δεν βγήκαν από το αυγό»,

«Ο Τσίπρας θα δεσμεύσει τις τραπεζικές καταθέσεις του κοσμάκη», κλπ, κλπ, κλπ.

Κι όλα αυτά, μη χαρίζοντας ούτε δευτερόλεπτο στο υποψήφιο θύμα των προσχεδιασμένων τακτικών τους.

Δεν προλαβαίνει κάποιος να καθίσει σε ένα τραπεζάκι του όποιου cafe και στο δευτερόλεπτο του επιτίθενται μέσα από «καμπανιές» ή απευθείας προσωπικές επιθέσεις.

Από όλα τα ευτράπελα μα και θλιβερά που εκτυλίσσονται από το πρωϊ της Δευτέρας, προκύπτει ότι κάποια τοπικά στελέχη και μέλη του ΠΑΣΟΚ δεν χάρισαν στον εαυτό τους ούτε δευτερόλεπτο από την σοφία της σιωπής, ούτε εκατοστό του δευτερολέπτου στην ανάγκη για περισυλλογή και πολιτική σοβαρότητα ώστε να αναλύσουν το γιατί 2.000.000 ψηφοφόροι του 2009 γύρισαν την πλάτη τους στο κόμμα που ακόμη υποστηρίζουν.

Γι αυτούς η διαπλοκή, η διαφθορά, η κακοδιοίκηση, η μαρτυρική πορεία του λαού που καθημερινά επί δύο χρόνια βίωσε το μαρτύριο του φόβου δια των τηλεοράσεων, η βήμα - βήμα συνεχής μείωση μισθών, συντάξεων και παροχών, οι απολύσεις, η υποθήκευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, η πολιτική υποδούλωση και ο εξευτελισμός, η εξασφάλιση χρημάτων πρώτα για τους δανειστές και μετά για τον λαό, είναι ασημαντότητες.

Αλλά και για το κόμμα, το Κίνημα: η εν λευκώ διαχείριση του πολιτικού και κοινωνικού χώρου του ΠΑΣΟΚ από 160 κοπρίτες, η έλλειψη δομής και οργάνωσης, η παραβίαση της διακήρυξης και της ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας του, ο άνευ προηγουμένου παραγκωνισμός της βάσης, πρέπει να είναι ασήμαντες λεπτομέρειες για τους πληγωμένους Πασόκους...

Αν και το αστείο είναι ότι προ μηνών κάποιοι εξ αυτών πραγματοποίησαν συμβολική κατάληψη των γραφείων του τοπικού ΠΑΣΟΚ γιατί κατά την άποψή τους το ΠΑΣΟΚ είχε πάψει να είναι Δημοκρατικό στην λειτουργία του, Πατριωτικό, Αριστερό και Κοινωνικό!!!!!!

Μόνον πρωτόγονες μορφές σκέψης και συμπεριφοράς μπορούν να δουν και να χειριστούν την εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ σαν κάτι που μπορεί να μοιάζει με τον πόνο του φανατικού χούλιγκαν μετά έναν αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.

Η πολιτική και η ζωή του ανθρώπου είναι μια πολύ σοβαρότερη υπόθεση από τις ιδεοληψίες και τους πρωτογονισμούς.

Άσε που πέρα από αυτά μετράει η κοινωνική σχέση και η φιλία.

Δεν ξέρω αν το δέντρο του ΠΑΣΟΚ θα ξανανθίσει.

Ίσως, …αν και κατόρθωσαν οι κάθε Γιωργάκηδες, Ευάγγελοι, Αννούλες, Παπουτσήδες, Ρέππες και Παπακωνσταντίνου να το εξομοιώσουν (έστω και κατά την ονομασία) με τις χειρότερες πολιτικές, κοινωνικές και ηθικές έννοιες.

Αυτό που ξέρω είναι ότι προς το παρόν ο κορμός ταρακουνήθηκε από σεισμό έντασης δεκάδων ποσοστιαίων ρίχτερ.

Η φυλλωσιά έπεσε καταγής σαν ένας τεράστιος όγκος από ξερά φύλλα και στα κλαδιά του δέντρου απόμειναν κάποια ακόμη ελάχιστα φύλλα (κι αυτά αβέβαιης πρόσφυσης) και κάποιοι κρεμασμένοι Homo Pasokus που παριστάνουν τους ακραιφνείς Πασόκους.

Όμως η απόσταση ανάμεσα στις δύο έννοιες κρύβει την αγωνία της εξέλιξης και την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον Homo Sapiens της περιόδου της ανθρωποφαγίας και της περιόδου της ανάδυσης της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας, του Πνεύματος και των Τεχνών.

Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω ή Πρόσω Ολοταχώς;

Την Κυριακή ψηφίζουμε.  

Περισσότερο κι από την επιλογή κάποιου κόμματος ικανού για να κυβερνήσει, η κάλπη θα δείξει αν ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να στηρίζει τα όσα ντροπιαστικά και οδυνηρά αντιπροσωπεύει το σημερινό πολιτικό σύστημα. 

Αν δηλαδή από ανοησία, φόβο, συντηρητισμό ή παθολογικό πατριωτισμό θα επιβραβευτεί η  αποδεδειγμένη πλέον Διαπλοκή, η ξεφωνισμένη Διαφθορά, η έμπρακτη Κοινωνική Διάλυση και η de jure Εθνική Υποδούλωση.

Το τι πραγματικά πρέπει να γίνει, το γνωρίζουν όλοι.
Ε, ας το πράξουν!