Ο Γιώργος Πάντζας και η βόλτα στο Κολωνάκι με λιμουζίνα

Αποσώσαμε το μεσημεριανό και βαλθήκαμε να συζητάμε την άθλια επικαιρότητα που γεμάτη ελεεινά γεγονότα (γεννήματα ελεεινότερων ανθρώπων) βασανίζει τις σκέψεις μας και τους υπολογισμούς για το πώς θα είναι το αύριο...

«Πάντως περάσαμε καλά αυτά τα 30 χρόνια», μου κάνει, με ένα παγωμένο όσο και λογικό συμπέρασμά της.
«Ναι», της απαντάω, «σαν τον Πάντζα σε κείνη την ελληνική ταινία, όπου όντας υπάλληλος στο πλυντήριο κάποιου βενζινάδικου, "δανείζεται" το αυτοκίνητο του πλούσιου πελάτη και κόβει βόλτες στο Κολωνάκι, ...για να το γυρίσει πίσω το βράδυ, άρον – άρον και με την ψυχή στο στόμα ...μπας και τον πάρουνε χαμπάρι»

Τότε, η ψευδαίσθηση του νεαρού φτωχόπαιδου βασιζότανε σε ένα κινηματογραφικό σενάριο, και αυτό το γνώριζε ο συμπαθέστατος Γιώργος Πάντζας.
Ένα σενάριο από τα 100άδες της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, που ήταν περιχυμένα με το όνειρο της κοινωνικής ανέλιξης και τα αισιόδοξα τραγουδάκια και τις μουσικές του Χατζηδάκη.
Κάτι σαν ένας νέος ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός, που δεν στόχευε την "κόκκινη μηλιά", αλλά την οικονομική και κοινωνική άνοδο της φτωχολογιάς: το Greek Dream για την δημιουργία της Μεσαίας αστικής τάξης...

Το ζήτημα είναι αν σήμερα εγώ, εσύ, κι εσείς, γνωρίζαμε που θα κατέληγε η "φούσκα" της ευμάρειας, όταν ξεκινήσαμε για το 30χρονο ταξίδι...
Είναι προφανές ότι δεν γνωρίζαμε το σενάριο που μας έγραφε καθημερινά η πολιτική αλητεία της χώρας.
Και γράφανε (οι πολιτικοί αλήτες) κάθε μέρα ένα σενάριο για ένα αντίστοιχο επεισόδιο (σάμπως ο Νίκος Φώσκολος), γιατί δεν έπρεπε να τους πάρουνε χαμπάρι, αλλά και γιατί ούτε οι ίδιοι γνώριζαν πώς να γράψουν ολοκληρωμένα, εξαιτίας της ανικανότητας και της φαυλότητάς τους.

Ακόμα και σήμερα που ως άλλοι Πάντζες γυρίζουμε την λιμουζίνα πίσω στο πλυντήριο πιασμένοι από το αυτί, δεν γνωρίζουμε αν στα πρώτα 100 χαστούκια που ήδη μας έριξε το αφεντικό, θα προστεθούν 1.000 ή και 1.000.000 νέα οδυνηρά χαστούκια φερμένα από ένα απύθμενο βαρέλι βρωμιάς…