Τσαρδί ρημάδι

Στο καλό blog ΚΑΤΕΡΙΝΑ δια χειρός Κατερίνας πέφτουν οι τελευταίες προεκλογικές διπλοπενιές.

Σωτηρία Μπέλου και Σήκω ψυχή μου... / Δώσε ρεύμα... / Βάλε στα ρούχα σου φωτιά...
Βάλε στα όργανα φωτιά... / Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα / Η τρομερή μας η λαλιά....

(όλο υπονοούμενα, ε…;)

Και αρχίζει η Κατερινούλα, ως εντολοδόχος των φοβερών και τρομερών επαναστατών: Αλαβάνου, Μητρόπουλου, Τσίπρα, κλπ, να μιλάει για «επενδυτές» του φόβου, των διαχωρισμών και του μίσους που επιστρατεύτηκαν κατά του άδολου Αντιμνημονιακού φρονήματος των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων

(κάποιοι κακοί που παλεύουν να σφραγίσουν το στόμα και τη βούληση του λαού, ξέρετε…)

Αναρωτιέμαι αν έχει κάτσει μπροστά από κανένα περίπτερο, τελευταία, ή αν έχει παρακολουθήσει κανένα Alter, ΣΚΑΪ και δε συμμαζεύεται.

Ρε παιδιά (Κατερίνα και λοιποί καλοί μου αναγνώστες και επισκέπτες), εδώ οι ταξιαρχίες του λαϊκισμού και της παραφροσύνης μοιράζουν κώνειο αυτοκτονίας, όπως ο Marshall Applewhite στην ομαδική αυτοκτονία στην Καλιφόρνια το 1997 (αυτός που παραμύθιαζε τους οπαδούς του για μια αιώνια ζωή στα άστρα) κι εσύ ψάχνετε τους κακούς υποστηρικτές του Παπανδρέου!!!

Πας στα περίπτερα και η αντιμνημονιακή αριστεροδεξιά στα γκάζια της.
Αγκαλιά η Αυριανή και η Βραδυνή με την Αυγή και το Ριζοσπάστη.
Πας καναπέ και κάνεις βόλτα στα δελτία ειδήσεων και η αριστεροδεξιά γραμμή σε πλήρη εφαρμογή του σχεδιασμού, αντάμα με τους «γλίτσες», που διαμορφώνουν το πλαίσιο της «οικουμενικής» συνεργασίας και διακυβέρνησης.

Ώστε «…Δώσε ρεύμα... / Βάλε στα ρούχα σου φωτιά... / Βάλε στα όργανα φωτιά...»

Ξέρεις ποιος είχε δώσει ρεύμα και ποιος είχε βάλει στα όργανα φωτιά, σε μια ιστορία που θυμάμαι από τα παλιά;
Ο πατέρας μου (συχωρεμένος), ο θείος Βασίλης (συχωρεμένος) και ο θείος Γιώργος.

Πήραν ένα χοντροκομμένο μαγνητόφωνο Philips, ένα μεγάφωνο και ποιος θεός ξέρει πως τα καλωδίωσαν με ένα παλιό ραδιόφωνο Saba (που ακόμα το φυλάω σαν ενθύμιο).

Δώσανε «ρεύμα» από την κρεβατοκάμαρα των γονιών μου, και ολάκερο το σόι που γλένταγε στη μικρή σάλα, άκουσε ξαφνικά το μουσικό σήμα των Αναζητήσεων μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

(Αν δεν το ξέρετε έτσι γινόταν τότε: Μικρασίες, μετανάστευση, Πόλεμος, Εμφύλιος…. Ο ένας έψαχνε τον άλλο)

Στην δεύτερη ή τρίτη ανακοίνωση (για να μην προλάβει κάποιος από τους χαροκόπους να «αλλάξει» σταθμό) ακούστηκε το αλησμόνητο: “Ο Πέτρος Μ., ηλικίας «τόσο», που ζει στον Άγιο Φραγκίσκο, Καλιφόρνιας στην Αμερική αναζητάει τον μονάκριβο ανιψιό του Ηλία Μ. στην Ελλάδα για άμεση διευθέτηση σοβαρής οικογενειακής υπόθεσης».

Πάντα ο εκ Κυπαρισσίας θείος Ηλίας (συχωρεμένος εδώ και πάρα πολλά χρόνια ονειρευόταν μια τέτοια στιγμή… να κληρονομήσει τα dollars του χαμένου στην Αμερική συγγενή)
Ο φουκαράς θείος Ηλίας!

Σάλεψε ο άνθρωπος και έγινε το «Βάλε στα ρούχα σου φωτιά... / Βάλε στα όργανα φωτιά...».

Τα έσπασε όλα.

Πιάτο για πιάτο δεν έμεινε.

Ποτήρι ή σουπιέρα δεν επέζησε από τη μανία του μαύρου πνεύματος της πελιδνής οικονομικής του κατάστασης.

Όλα έγιναν κομμάτια λες και ήταν πίστα μπουζουξίδικου.

Μάταια η μάνα μου έσκουζε και του ζήταγε να σταματήσει.

«Στέλλα είμαστε πλούσιοι. Πλούσιοι. Θα σου τα φέρω πίσω στο δεκαπλάσιο»!

(Θείε μου, και "βάλε κάτι παραπάνω", θα έπρεπε να σου ζητήσει η μανούλα μου, αλλά έχε χάρη που ήσουν αρκούντως επιβλητικός και αυστηρός και σε ψιλοέτρεμε όλη οι οικογένεια) .

Και πήρανε τα " όργανα φωτιά»!
Και υψώθηκε «η τρομερή του η λαλιά»!..

(Τέρμα στην περιορισμένη ζωή με τα τότε ανυπόγραφα μνημόνια των fifties, που είχε επιβάλει στον λαουτζίκο η νικήτρια του εμφύλιου, Δεξιά – “Είμαστε πλούσιοι τώρα Στέλλα»)

Ρημαδιό το τσαρδί μας, που δεν του έλειπε τίποτα, αλλά δεν είχε όμως και τις τρομερές οικονομικές ανέσεις.

Βλέπεις ήταν η εποχή ακόμη του «αρνάκι ψητό στο φούρνο» για τις Κυριακές και άντε κατεψυγμένος κιμάς μπιφτέκι κατά την Τετάρτη.

Όταν οι εμπνευστές (και βασικά ο πατέρας μου) κατάλαβαν τι είχαν κάνει με τα φούμαρα που πούλησαν στον θείο Ηλία, ήταν πια αργά.

Οι διαμαρτυρίες της μητρός μου κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα δεν είχαν.
Και να πεις ρε γαμώτο ότι ο ευθυτενής εκ Κυπαρισσίας θείος μου, το είχε κάνει επειδή έτσι γουστάριζε… επειδή έτσι για την μαγκιά του το ήθελε…άιντε να πάει στο διάολο.

Ο άνθρωπος είχε καταρρεύσει.

Είχε γίνει ένα ράκος που πιθανό να είχε ξεφύγει παρά τρίχα το εγκεφαλικό (δεν είχαμε βλέπεις τότε πιεσόμετρο, ούτε τηλέφωνο να πάρουμε το ΕΚΑΒ της εποχής… αλήθεια πως το λέγανε; Άμεση Βοήθεια;)

Αυτά!
(…και πιστεύω να καταλάβατε το νόημα της ιστορίας…)

Καλή ψήφο και να προσέχετε…

Μια ψήφος με βάρος...

Περισσότερα στον alzap
http://alekos.blogspot.com/2010/11/blog-post_06.html

Οι Γλίτσες

Δεν το κρύβω ότι είμαι fan του…

Μόλις πιάσω στα χέρια μου ΤΑ ΝΕΑ, πάω σφαίρα στην Στήλη Άλατος για να τον διαβάσω…

Στο σχόλιο της Τρίτης, 2/11/2010 καταπιάνεται με την είδηση ότι ο Προβόπουλος (διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος) σε έκθεση του συστήνει – ανάμεσα στα άλλα - να ανασταλούν δραστηριότητες των ΚΑΠΗ, όπως εκδρομές και δωρεάν διακοπές, για μια 5ετία.

Αυτονόητα ωρυόμενος και καυστικός ο Δανίκας.

Και τι δεν λέει!

Μέσα σε λίγες γραμμές τα χώνει σε κυβέρνηση, στα κόμματα, στο μνημόνιο, στον εαυτό του, στους άλλους…

Παρόλα αυτά, την τεχνοκρατική κυνικότητα του Προβόπουλου τη θεωρεί «οδοντογλυφίδες» μπροστά σε ανθρώπους χωρίς έλεος, σε μια κοινωνία χωρίς οίκτο και φιλανθρωπία....

Ανθρώπους, συντρόφους, αγωνιστές, κομμουνιστές, απολιτίκ, αναρχικούς και ποιος ξέρει τι άλλο, που κόπτονται για το δίκαιο, όταν το βαθύτερο σύνθημα τους είναι: «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»!

(Ίσως μάλιστα το σύνθημα του φιλοτομαρισμού και του συνθλιμμένου μικροαστισμού τους να το έχουν και σε κορνίζα... πάνω από το κρεβάτι τους, σαν τα παλιά κεντητά "Καλημέρα")

Μας αποκαλεί Αλοιφές.

Κατασκευάσματα ενός κόσμου, ενός συστήματος, που μας θεωρεί άχρηστους και κοτζάμ ζωντανά πράγματα, κάπου 1.80 επί κάπου 0.60, τα κάνει Αλοιφές, και που το «γουστάρουνε» κι από πάνω…

Η απόλυτη οδύνη, αν αναλογιστούμε ότι οργανικά και ανόργανα στοιχεία όταν συνθλιβούν παράγουν τουλάχιστον και Αλοιφές με ιδιότητες… ακόμη και θεραπευτικές!

Και τελειώνει ο Δανίκας με μια παραίνεση και μια προειδοποίηση προς την κάθε ανθρωποαλοιφή: «Όσο δεν αλλάζεις, η κόλαση σε περιμένει πριν καν βρεθείς στον προθάλαμο του ΚΑΠΗ»!

Μην ανησυχείς ρε για τα μέτρα που προτείνει ο τραπεζίτης!

Για τα χάλια σου να ανησυχείς!

Δηλαδή (γιατί δεν τα «πιάνεις» κιόλας) όταν η χώρα πεθαίνει κι εσύ κάθεσαι και τσακώνεσαι για μια «σούδα» στη Λευκίμμη (που-χου)… τι να δεις για τα πάρα περα

Τέλειωσες φίλε Δημήτρη Δανίκα, αλλά εγώ θα πάω λίγο πιο πέρα…

Δεν θα αμφισβητήσω ότι είμαστε Αλοιφές, όμως θα σου επισημάνω και τις Γλίτσες!

Η γλίτσα είναι η επι τα χείρω εξέλιξη της αλοιφής.

Είναι κι αυτή μαλακιά και κρεμώδης, όμως σε αντίθεση με τις Αλοιφές που είναι και δηλώνουν Αλοιφές, αυτή παριστάνει το Καλό, αλλά αν πατήσεις πάνω της θα γλιστρήσεις!

Για να το κάνω λιανά, Γλίτσες είναι αυτοί που πέρα από κάθε επαφή με την πραγματικότητα, εκμαυλίζουν την κοινή γνώμη και μιλάνε στα πλήθη για ανάγκη εξέγερσης, για ριζοσπαστικοποίηση, για αντιμνημόνιο, για την Αριστερά που πρέπει να ενωθεί και να μιλήσει, για την ανάγκη να φύγει ο νεοφιλελεύθερος σοσιαλιστής πρωθυπουργός, κλπ… χωρίς να έχουν ίχνος σχεδίου για την επόμενη ημέρα.
(Χώρια τα προσωπικά τους κουσούρια)

Σε μια χώρα υπό συνθήκες ειδικών αναγκών και ευρισκόμενη στην Εντατική Μονάδα, με ολοφάνερα τα συμπτώματα της κοινωνικά νέκρωσης και της οικονομική πτώχευσης, τι θεωρητικό ή πραγματικό οδόφραγμα μπορεί να στήσει ο μαχητής που είναι της πλάκας;
Αυτός που έχει περισσότερες αδυναμίες και από τις χειρότερες των «Αλοιφών»;

Ποιο Σύστημα και ποια Βουλή μπορούν να γκρεμιστούν ή να καούν από τύπους που στο σπίτι δέρνουν γυναίκα και παιδιά ή κλέβουν την εφορία;

Πως μπορεί να στοχεύεις σε ριζικότερες πολιτικές ανατροπές, όταν δεν στηρίζεις σωστά μέτρα που χτυπάνε τη φοροκλοπή, ενώ με σπουδή στήνεις κινήσεις και επιτροπές κατά των διοδίων;

(Μόνο και μόνο επειδή τα μέτρα είναι του γείτονα)

Αν οι Αλοιφές δεν νοιώσουν την ανάγκη για αλλαγή, είναι ένα ζήτημα.

Αν όμως οι Γλίτσες συνεχίσουν ανεμπόδιστες τη δουλειά τους, τότε ο γιαραμπής να βάλει το χέρι του!

-------------------------------------------

ΝΕΑ - Στήλη Άλατος

Δημήτρης Δανίκας : Αλοιφές

IT Slavery!

Διαβάστε μιά πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση περί γλίτσας

Άνθρωποι και πραγματικότητα

Φύγε, φύγε, φύγε... είπε το πουλί..
Το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί
ν’ αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα

-------------------------------




T. S. Eliot
The Four Quartets

I

Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden. My words echo
Thus, in your mind. But to what purpose
Disturbing the dust on a bowl of rose-leaves
I do not know. Other echoes
Inhabit the garden. Shall we follow?
Quick, said the bird, find them, find them,
Round the corner. Through the first gate,
Into our first world, shall we follow
The deception of the thrush? Into our first world.
There they were, dignified, invisible,
Moving without pressure, over the dead leaves,
In the autumn heat, through the vibrant air,
And the bird called, in response to
The unheard music hidden in the shrubbery,
And the unseen eyebeam crossed, for the roses
Had the look of flowers that are looked at.
There they were as our guests, accepted and accepting.
So we moved, and they, in a formal pattern,
Along the empty alley, into the box circle,
To look down into the drained pool.
Dry the pool, dry concrete, brown edged,
And the pool was filled with water out of sunlight,
And the lotos rose, quietly, quietly,
The surface glittered out of heart of light,
And they were behind us, reflected in the pool.
Then a cloud passed, and the pool was empty.
Go, said the bird, for the leaves were full of children,
Hidden excitedly, containing laughter.
Go, go, go, said the bird: human kind
Cannot bear very much reality.
Time past and time future
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.



II

Garlic and sapphires in the mud
Clot the bedded axle-tree.
The trilling wire in the blood
Sings below inveterate scars
Appeasing long forgotten wars.
The dance along the artery
The circulation of the lymph
Are figured in the drift of stars
Ascend to summer in the tree
We move above the moving tree
In light upon the figured leaf
And hear upon the sodden floor
Below, the boarhound and the boar
Pursue their pattern as before
But reconciled among the stars.

At the still point of the turning world. Neither flesh nor fleshless;
Neither from nor towards; at the still point, there the dance is,
But neither arrest nor movement. And do not call it fixity,
Where past and future are gathered. Neither movement from nor towards,
Neither ascent nor decline. Except for the point, the still point,
There would be no dance, and there is only the dance.
I can only say, there we have been: but I cannot say where.
And I cannot say, how long, for that is to place it in time.
The inner freedom from the practical desire,
The release from action and suffering, release from the inner
And the outer compulsion, yet surrounded
By a grace of sense, a white light still and moving,
Erhebung without motion, concentration
Without elimination, both a new world
And the old made explicit, understood
In the completion of its partial ecstasy,
The resolution of its partial horror.
Yet the enchainment of past and future
Woven in the weakness of the changing body,
Protects mankind from heaven and damnation
Which flesh cannot endure. Time past and time future
Allow but a little consciousness.
To be conscious is not to be in time
But only in time can the moment in the rose-garden,
The moment in the arbour where the rain beat,
The moment in the draughty church at smokefall
Be remembered; involved with past and future.
Only through time time is conquered.

Ο Παπανδρέου πάνω από την Άβυσσο!

Τα λέω του γείτονα για να τα ακούσει ο νοικοκύρης.

Σφαδάζει από πόνο και είναι έμπλεος πίκρας ο γνωστός μας Πέτρος Παπακωνσταντίνου για τον …Ομπάμα και το άσχημο αποτέλεσμα που τον αναμένει στις εκλογές για το Κογκρέσο. Όμως σαφέστατα εννοεί και υπονοεί τον Γιώργο Παπανδρέου.

Υποτίθεται ότι και οι δυό έταξαν Ελπίδα και τώρα μετεωρίζονται πάνω από την Άβυσσο μιας χαράδρας που καιροφυλακτούν πλήθος από επώδυνα οικονομικά προβλήματα...

Πάντα πλουσιοπάροχος ο κ. Πέτρος σε ιστορικά παραδείγματα και σε ερανισμούς από ατάκες φιλοσόφων και δημοσιεύματα εφημερίδων (Paul Krugman, New York Times, Gary Younge, Guardian, Martin Luther King, κλπ), μας λέει, πως η ιστορία ίσως φανεί πιο επιεικής στον Ομπάμα απ’ ότι οι αμερικανοί ψηφοφόροι, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σήμερα ο Μπάρακ Ομπάμα τσαλακώνεται πολιτικά επειδή μπορεί να έχει «διασώσει … την οικονομία από την κατάρρευση», αλλά αφήνει να διαιωνίζεται η μαζική ανεργία και η φτώχια.

Σαν την Ελλάδα, ας πούμε.

Το άλμα Ομπάμα που δεν συνεχίζεται και σταματάει ακριβώς πάνω από την Άβυσσο του γκρεμού, έρχεται σε ευθεία σύνδεση με τα όσα είπε στη διακαναλική ο Πρωθυπουργός.

Μπορεί να είμαστε στο μέσον μιας τεράστιας προσπάθειας οικονομικής ανάκαμψης, αλλά δεν θα διστάσω να πάω σε εθνικές εκλογές, μας είπε άκομψα αλλά straight ο Γιώργος, αν το αποτέλεσμα είναι τόσο αρνητικό που θα φέρει την κυβέρνηση όχι μόνο σε δυσαρμονία με τη λαϊκή θέληση, αλλά και σε έτι περαιτέρω υπονόμευση των προσπαθειών της.

Είναι σίγουρο βέβαια, πως αν ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωνε ότι ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος θα συνεχίσει την προσπάθεια μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, τότε ο κ. Π. Παπακωνσταντίνου και οι συν αυτώ δεν θα καθυστερούσαν να αλλάξουν τακτική.

Θα έβαζαν μπροστά την κλασσική Αντιμνημονιακή καραμέλα και από την άλλη, μέσα από την παραμονή Παπανδρέου στη διακυβέρνηση της χώρας θα εξακολουθούσαν να δουλεύουν πάνω στη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.

Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος!

Γιατί ο στόχος του κ. Παπακωνσταντίνου, του κ. Αλαβάνου και των ομοίων τους, είναι να σπρώξουν τον κόσμο σε αναζητήσεις πιο ριζοσπαστικές, πιο πολύ προς τα «άκρα» και Γαία πυρί μιχθείτο.

Αυτό που προέχει δεν είναι να ασπαστεί ο κόσμος κατά φυσιολογικό τρόπο τις θέσεις του ΝΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Ανταρσίας, του Μετώπου, του ΚΚΕ μ-λ, αλλά να πάει προς τα εκεί έστω μέσα από την «αγανάκτηση», πράγμα που και το αντισυνταγματικό και σταλινικό ΚΚΕ ενστερνίζεται και μάλιστα το κάνει και σλόγκαν του!

Όλοι αυτοί, μαζί με τον παράλληλα βαδίζοντα εταίρο τους κ. Σαμαρά προφανώς ονειρεύονται ιδανικούς αυτόχειρες στο πρόσωπό του κ. Παπανδρέου!

Πως μπορεί να εξηγηθεί η χτεσινή παρέμβαση του εκπροσωπου της ΝΔ κ. Πάνου Παναγιωτόπουλου, που ούτε λίγο, ούτε πολύ κλαψούριζε και παρακαλούσε τον Παπανδρέου να παραμείνει στη διακυβέρνηση της χώρας, αφού αυτό επιτάσσουν οι Θεσμοί και το Σύνταγμα της χώρας.

"Δεν έχω καταλάβει τι πραγματικά ζητάμε από τον Παπανδρέου”, αναρωτιέται στο protagon.gr, ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης.

“Να κάνει ή να μην κάνει εκλογές”;

Και συνεχίζει… : “Ο Σαμαράς λέει ότι ο Παπανδρέου καταστρέφει τη χώρα παραμένοντας στην εξουσία.

Το ΚΚΕ λέει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι τόσο κακή όσο και η κυβέρνηση Καραμανλή.

Ο Καρατζαφέρης βλέπει παντού προδοσίες και εθνικές μειοδοσίες.

Ο Αλαβάνος καλεί τον Παπανδρέου να μην πατάει το πόδι του στην «ελεύθερη Αττική» (!).

Ο Τσίπρας λέει ότι πρέπει να εξαφανιστεί το νωρίτερο δυνατόν (ο Παπανδρέου – όχι ο Αλαβάνος).

Ενώ το «μισό» ΠΑΣΟΚ λέει ότι ο Γιώργος πρόδωσε τον Ανδρέα...

Όλα αυτά λοιπόν πού καταλήγουν;

Ότι δεν είναι ώρα για εκλογές;»

Και ερωτώ κι εγώ...

Δηλαδή αγαπητοί μου οι παραπάνω μικροκομματικές ίαινες (ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, κοκ) δικαιούνται για να λασπολογούν, να ελεεινολογούν και να κινδυνολογούν και ο ΓΑΠ να εναι ο μαλάκας καρπαζοεισπράκτορας μέχρι το 2013;

Δηλαδή να έχουμε μια κυβέρνηση, που ενώ, α) επιχειρεί την οικονομική σωτηρία της χώρας και β) κάνει παράλληλα δυνατές μεταρρυθμίσεις, να υφίσταται ταυτόχρονα σοβαρή ήττα στις Περιφερειακές εκλογές (εκεί δηλαδή που είναι το ζουμί) και αυτή να πρέπει συνεχίσει να κυβερνάει υβριζόμενη και υπονομευόμενη!

Κάτσε ΓΑΠ να βγάλεις τη «λέζα» και οι άλλοι να σε ροκανίζουνε…

Ε, δεν γίνονται αυτά.

Η διακαναλική ήταν πολιτική πράξη και οι ομιλούντες περί εκβιασμού ή άκομψης παρέμβασης το κάνουν εκ του πονηρού.

Aν ο ΓΑΠ είχε πάει καπάκι τη χώρα στις εκλογές μετά τις 4 Οκτώβρη, δηλαδή κάπου το Γενάρη του 2010 τώρα δεν θα ετίθετο κανένα πρόβλημα.

Απλά θα είχε την έγκριση του Ελληνικού λαού και παράλληλα θα είχε πάρει και τα σώβρακα της «Αριστεροδεξιάς συμμαχίας».

Όπως περιγράφουμε εκτενώς στο "Χρειάζεται ένα: Συγνώμη ρε Σύντροφοι", ο Παπανδρέου την ώρα των μεγάλων αποφάσεων έπρεπε να απευθυνθεί στην κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, και όχι στις τότε δημοσκοπήσεις που με ποσοστά 60-80% του έλεγαν προχώρα...

Παρότι προσωπικά προτιμώ να συνεχίσει ο κ. Παπανδρέου το «άλμα» του (στρεφόμενος παράλληλα στην άμεση ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ), δεν βγάζω από το νου μου και την εκδοχή να αποφασίσει η φωνασκούσα κοινωνία, ώστε να πάρουμε τη συλλογική μας ευθύνη, μέσα από τους θεσμούς της Δημοκρατίας…

--------------------------------------

Παράρτημα στο κείμενό μου.

Απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστήμιου, κ. Γιάννη Βούλγαρη.

"Στην παρούσα φάση, ακούγεται συχνά ότι το βασικό δίλημμα είναι «Μνημόνιο ή όχι».
Υποτίθεται ότι αυτή η αντιπαράθεση, αυτό το δίλημμα, αυτή η σύγκρουση, θα αναδιατάξει το πολιτικό - κομματικό τοπίο τα επόμενα χρόνια (θα χαράξει τη νέα «διαιρετική τομή» θα λέγαμε με όρους πολιτικής επιστήμης).
Η μάχη της ορολογίας, που εν προκειμένω διεξάγεται είναι προφανής και συνίσταται στη μετατόπιση του ερωτήματος με επίσης προφανή καιροσκοπική πρόθεση.
Είναι σαν να λες σε έναν που πάσχει από ελονοσία «κινίνο ή όχι» αντί του πολύ πιο πραγματικού διλήμματος «κινίνο ή θανατηφόρος πυρετός».
Γιατί το πραγματικό ερώτημα ήταν «μνημόνιο ή χρεοκοπία».
Ουσιαστικά μόνο ένα μικρό μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς θα διάλεγε τη χρεοκοπία (τη «στάση πληρωμών στις ξένες τράπεζες» όπως λένε) πιστεύοντας ότι θα ήταν απαρχή ριζικότερων πολιτικών ανατροπών.
Ελάχιστοι μεταξύ του κοινοβουλευτικού προσωπικού θα αποδέχονταν αυτήν την επιλογή»