Ποτέ ψέματα, ποτέ συμβιβασμοί, ποτέ συγκάλυψη της αλήθειας.
Το τήρησα έκτοτε πιστά σε κάθε επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεών μου.
Άλλοτε πικράθηκα, άλλοτε κέρδισα, όμως πάντα ένοιωσα στο τέλος έντιμος συνομιλητής και εταίρος με τον βαθύτερο εαυτό μου (άρα και με τους άλλους).
Μπορώ ακόμα και στα σπαράγματα του ημερολόγιου της σημερινής μέρας να ψιθυρίσω με σιγουριά κείνο το καζαντζακικό «είμαι λέφτερος».
Γι αυτό θα …μου χαρίσω κάποιους στίχους του αγαπημένου μου Μιχάλη Κατσαρού από το «Μεσολόγγι» που μου το διάβαζε και αφιέρωνε τότε στο καφενείο του «Κυρ-Γιάννη» στην πλατείας μας, όπως δίνουν στα καλά Βέλγικα τσομπανόσκυλα κείνα τα μικρά μεζεδάκια σε σχήμα κόκαλου!!!........
Όλα μου γνέφουν να μιλήσω.
Γαϊτοπούλες που γυρνάν περήφανες απ’ το καμάκι
πυρκαγιές
παλιά λησμονημένα σίδερα
τα τελευταία γιοφύρια π’ αρχίζουν και δεν περνάν
πουθενά
η φωνή σου που πέθανε.
Θα βάλω εδώ στο τέλος του σημειώματός μου την απεικόνιση ενός σκίτσου που είχα κάνει στον φίλο μου τον παρεξηγημένο, αλλά ταυτόχρονα μεγάλο ποιητή, τον Μισέλ, τότε στο Λονδίνο, σε ώρες επίσης κομβικές και δύσκολες για μένα και ώρες ήττας …δυστυχώς, σαν ανταπόδοση των παραπάνω στίχων…
Έτσι όπως από μνήμης απέδωσα την εικόνα του και χάραξα με το ΗΒ μολύβι του σχεδίου μερικά στιχάκια από μένα γι αυτόν (ή μήπως για τον πόνο μου;)
Που ‘ναι
οι γαϊτες;
Που ‘ναι
η Λούμπλιοιβα, Μιχάλη;
Που τάχα να ‘ναι ο Στέφανος με τα Σέλινα;
Τραγούδα ξανά
(για μένα μονάχα)
δυσκολονόητε Ποιητή!
Είναι πολλά δύσκολη η Έξοδος,
στα σύγχρονα Μεσολόγγια.
