Μύθοι και Αλήθειες

Άλλο ο Μύθος κι άλλο το Ήθος...
Μπορεί Μίκη μου να μην είναι καλό να ταρακουνάμε τα εθνικά μας παραμύθια, όπως αυτό του χορού του Ζαλόγγου, όμως η Αλήθεια είναι αυτό που μετράει...
Και ως γνωστόν Εθνικό είναι το Αληθινό!
Συνεπώς προτιμώ να πάω στη Νιγηρία μαζί με την Μαρία Ρεπούση (κι ας είναι ΔΗΜΑΡ) παρά να μένω με αυτούς που κανιβαλίζουν εναντίον της και που τραντάζονται από την αμφισβήτηση των συμπαντικών δομών και του κοσμοειδώλου τους.
Βέβαια, κι εσείς κυρία Ρεπούση μου, στις διηγήσεις των μύθων και των παραμυθιών μας, ποτέ δεν λέμε φωναχτά ότι όλα αυτά είναι ψέμα...
Αντίθετα κλείνουμε τα μάτια... και νανουριζόμαστε, και ξορκιζουμε τα κακά, και ταξιδεύουμε... και πάμε...
Πλείστες όσες φορές αυτές οι αφηγήσεις μας έβγαλαν από τα σκατά του ιστορικού γίγνεσθαι...

200, συν ένας κόπανος απ το Μοσχάτο

Δεν την είχα πάρει μαζί μου... 
(μ αρέσει να τραβάω συμπλέγματα ανθρώπων που κουβαλάνε αντίσταση και προσδοκίες, μιαν κοινότητα που όπως λέει ο Ζενάκος έχει την «ίδια επαφή», την «ίδια τριβή», την «ίδια ανθρωπιά») 
Αλλά και να την είχα, αυτήν την φορά ούτε που θα τολμούσα να τραβήξω στιγμιότυπα από την ελεεινότητα που έβλεπαν τα μάτια μου. 

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 
Είπα – ξείπα (θα πάω, δεν θα πάω στο συλλαλητήριο για την άρση των Επιστρατεύσεων) …αλλά στις 8:05 ακύρωνα το εισιτήριο μου στα μηχανήματα του σταθμού του Μοσχάτου για να μην χάσω το πικρό ένσημο της επαναστατικότητάς μου και της υποχρέωσης απέναντι σ αυτό που υποτίθεται ότι είμαι (?) και πρεσβεύω! 
Ταξίδεψα μέχρι τον σταθμό του Πανεπιστήμιου έχοντας παρηγοριά μου το καινούργιο τεύχος του UNFOLLOW. 
Κοραή, κι από κει Σταδίου, με ανύπαρκτη ροή κόσμου προς την πλατεία και με τα αυτοκίνητα να με ξεπερνάνε έξω από το Dolce & Cabana και να φεύγουν «σφαίρα» για πλατεία Συντάγματος. 
Κατάλαβα αμέσως για τι όγκο διαδηλωτών θα συναντούσα μπροστά στην Βουλή. 
Η από μέρες πριν εξασφαλισμένη απογοήτευση για το οπερετικό συλλαλητήριο έγινε τέλεια ντροπή όταν μπαίνοντας στην άδεια πλατεία άκουσα τις πενιές από Θεοδωράκη σε κείνες τις φοβερές τουριστικού τύπου εκτελέσεις φτιαγμένες ειδικά για τους εν Αθήναις αλλοδαπούς και για ταινιούλες του ΕΟΤ ή του Δαλιανίδη με πρωταγωνιστή το Φαίδωνα Γεωργίτση. 
Τρεις κι ο κούκος, με καμιά ντουζίνα πανό και με λιγοστές σημαίες να παλεύουν τα απάλευτα, να τονίζουν έτι περαιτέρω τον εκπεσμό… 
Δεν Πληρώνω, Σπίθα, κάτι παράξενες σημαίες με γαλάζιο σταυρό και το σύνθημα «ή ταν ή επί τας», κάνα δύο αυθάδικες πορτοκαλί σημαιούλες με την συντομογραφία ΟΛΜΕ πάνω τους!!!! 
Και στη μέση του δρόμου καμιά δεκαριά ενθουσιασμένοι να χορεύουν κάτι σαν ομαδικό συρτάκι φωτογραφούμενοι από κάτι τουρίστες της κακιάς ώρας, και πίσω από τα κεφάλια των χορευτών ένα πανό με το σύνθημα «No pasarán» και πιο πάνω, στον περίβολο της Βουλής, να στέκουν χαλαροί οι ΜΑΤατζήδες… 

Αποφάσισα να φύγω… 
Στην γωνία της Μεγάλης Βρετάνιας κάμποσοι βαθμοφόροι μπάτσοι μιλάγανε άνετοι και άφοβοι μεταξύ τους και στέλνανε μηνύματα από τις μοτορόλες τους για το μέγεθος της συγκέντρωσης… 
Κουτρουβαλώντας στην άδεια Πανεπιστημίου προσπαθούσα να θυμηθώ αν είπανε στο κέντρο επιχειρήσεων τους, πως «δεν τους διαλύσαμε κύριε υπουργέ, γιατί ενώ ήταν διακόσιοι, έφτασε ένας κόπανος από το Μοσχάτο και τους νομιμοποίησε»… 
Νόμισα ότι πείναγα πολύ (το παθαίνω όταν στεναχωριέμαι) και μπήκα στο Paul (ξέρετε … boulangerie et pâtisserie και τα τοιαύτα) όπου χτύπησα με λύσσα ένα από τα καλούδια του, προσπαθώντας να κρύψω μιαν άλλη λύσσα που σπάραζε στην ψυχή και στο κορμί μου… 
Στις 9:00 ακριβώς πάταγα το χώμα του Μοσχάτου, όπου όλα κυλούσαν ἐν τάξει …

Γιοφύρια π’ αρχίζουν και δεν οδηγούν πουθενά

Μου αρέσει που εξακολουθώ να τηρώ μιαν απόφαση που πήρα κάποια χρόνια πριν, σε ώρες δύσκολες και δίσεκτες.
Ποτέ ψέματα, ποτέ συμβιβασμοί, ποτέ συγκάλυψη της αλήθειας.
Το τήρησα έκτοτε πιστά σε κάθε επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεών μου.
Άλλοτε πικράθηκα, άλλοτε κέρδισα, όμως πάντα ένοιωσα στο τέλος έντιμος συνομιλητής και εταίρος με τον βαθύτερο εαυτό μου (άρα και με τους άλλους).
Μπορώ ακόμα και στα σπαράγματα του ημερολόγιου της σημερινής μέρας να ψιθυρίσω με σιγουριά κείνο το καζαντζακικό «είμαι λέφτερος».
Γι αυτό θα …μου χαρίσω κάποιους στίχους του αγαπημένου μου Μιχάλη Κατσαρού από το «Μεσολόγγι» που μου το διάβαζε και αφιέρωνε τότε στο καφενείο του «Κυρ-Γιάννη» στην πλατείας μας, όπως δίνουν στα καλά Βέλγικα τσομπανόσκυλα κείνα τα μικρά μεζεδάκια σε σχήμα κόκαλου!!!........

Όλα μου γνέφουν να μιλήσω.
Γαϊτοπούλες που γυρνάν περήφανες απ’ το καμάκι
πυρκαγιές
παλιά λησμονημένα σίδερα
τα τελευταία γιοφύρια π’ αρχίζουν και δεν περνάν
πουθενά
η φωνή σου που πέθανε.

Θα βάλω εδώ στο τέλος του σημειώματός μου την απεικόνιση ενός σκίτσου που είχα κάνει στον φίλο μου τον παρεξηγημένο, αλλά ταυτόχρονα μεγάλο ποιητή, τον Μισέλ, τότε στο Λονδίνο, σε ώρες επίσης κομβικές και δύσκολες για μένα και ώρες ήττας …δυστυχώς, σαν ανταπόδοση των παραπάνω στίχων…
Έτσι όπως από μνήμης απέδωσα την εικόνα του και χάραξα με το ΗΒ μολύβι του σχεδίου μερικά στιχάκια από μένα γι αυτόν (ή μήπως για τον πόνο μου;)

Που ‘ναι
οι γαϊτες;
Που ‘ναι
η Λούμπλιοιβα, Μιχάλη;
Που τάχα να ‘ναι ο Στέφανος με τα Σέλινα;

Τραγούδα ξανά
(για μένα μονάχα)
δυσκολονόητε Ποιητή!
Είναι πολλά δύσκολη η Έξοδος,
στα σύγχρονα Μεσολόγγια.

Από υαλί χρωματιστό

Γλυκοπωλείον "το Μοσχάτο μας"...
Ήταν το μόνο ανοιχτό μαγαζί. 
Ήπια δυο campari. 
Κουβεντιάσαμε την επικαιρότητα (βιαστικά – με προσποιητά κέφια (μου φαίνεται)). 
11:20.. πέρασε η ώρα. 
Έκανα ένα τηλεφώνημα για χρόνια πολλά (γιατί άραγε;) 
Ακούγεται χριστός ανέστη από παντού: από την τηλεόραση που αναμεταδίδει, από την γειτονική πλατεία της Μεταμόρφωσης όπου ο θεατράλε παπα-Νικόλας γκαζώνει με τις καμπάνες… 
Κι εγώ διαβάζω Καβάφη και σκέφτομαι τον δήμαρχο (έτσι ξεκάρφωτα) που λίγο πριν τον είδα να κατηφορίζει προς τον Άγιο Κωνσταντίνο (ε, βλέπεις χθες είχε κάνει επιτάφιο στην Μεταμόρφωση, οπότε συμφωνείς ότι όλα έχουν την σειρά τους και την ανειλικρίνεια τους, κι αν όχι αυτήν, έχουν την σκοπιμότητα τους). 
Λειώνει το στήθος καθώς ψελλίζω τις πρώτες γραμμές: 

Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια 
στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Καντακουζηνού 
και της Ειρήνης Aνδρονίκου Aσάν. 

Τα γλέντια μας λείπανε τώρα φουκαρά κυρ Γιάννη Καντακουζηνέ. 
Άδεια τα θησαυροφυλάκια σου, όπως άδειες είναι και οι τσέπες εμάς των "απογόνων" σου που αμφισβητούμε την ελληνικότητα της κληρονομηθείσας (αλήθεια από ποιους) ιστορίας της αυτοκρατορίας σου. 

Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους 
(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ’ η πτώχεια) 
φόρεσαν τεχνητούς. Ένα σωρό κομμάτια από υαλί, 
κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε 
το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές 
δεν έχουν κατ’ εμέ τα κομματάκια αυτά 
από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον 
σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή 
κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων. 

Δεν αντέχω άλλο… 
Ούτε τα «χρόνια πολλά» της ανέλπιδης ελπίδας, ούτε τον έρωτα που χορεύει τις ανοιξιάτικες μουσικές του Αντόνιο Βιβάλντι μέσα στην φτώχεια, ούτε τα faux bijoux με τα οποία ο κυρ Γιάννης Καντακουζηνός στόλισε μια κοτζάμ Ειρήνη Ανδρονίκου Ασάν… 
Διάβασα βιαστικά το τέλος, σχεδόν με λυγμούς: 

Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν, 
του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν 
στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός, 
μια Κυρία Ειρήνη Aνδρονίκου Aσάν. 

Tι ήρμοζε να έχουν..!!!
Έκλεισα βιαστικά τον Καβάφη και πήδηξα στο κρεβάτι μου με εντολή στον "βραδινό εαυτό μου" να μην δω το παραμικρό όνειρο...

Ich liebe Griechenland

Πρωτομαγιά του 13: Δυστυχώς χάνουμε

Πέρασα την Πρωτομαγιά τόσο πολύ ...ηττημένος, κάνοντας μόνον μυστικά όνειρα για μιάν …Επανάσταση (μην γελάτε) που τελικά θα ξέσκιζε τις τρικομματικές μαριονέτες και κυρίως που θα λιάνιζε την αστυνομική τρομοκρατία...

Γιατί προηγούμενα Ένοιωσα σαν εξορισμένος σε άλλον πλανήτη, βλέποντας όλην αυτήν την κοινωνική γελοιογραφία των καταναλωτών και των φοβισμένων συναλλασσομένων που κάνανε ουρές στις τράπεζες ΤΕΤΟΙΑ μέρα.
Γιατί προηγούμενα Ένοιωσα μανία για τους ξευτίλες που θέλοντας να μας κάνουν κι εμάς ξεφτηλες σαν τις μούρες τους μετέτρεψαν την 1η Μάη (με κείνα και με τούτα) σε μιά μέρα πιο καθημερημή κι από τις καθημερινές...
Γιατί προηγούμενα Ένοιωσα άφατο μίσος για των ΜΑΤατζή που καύλωνε κάτω από τη σκιά της νερατζιάς σιμά στον Άγνωστο και που πρόσφατα δια των εκπροσώπων του (Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής) δήλωνε ότι δεν γουστάρει να τον φωτογραφίζουν άνευ αδείας ή ότι οι φωτογράφοι των ΜΜΕ είναι ίσοι με τους άλλους έλληνες και θα τρώνε βρωμόξυλο όπως όλοι οι άλλοι – δημοκρατία έχουμε…

Αυτά…

Ζήτω η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Το μοσχάρι στην πανσέληνο

Όμορφο
αλλά ψυχρό το χθεσινοβραδινό ολόγιομο φεγγάρι.
Σχεδόν άσπρο.
Ίσως γιατί μπορεί να ξέρει
αυτά που λέει το "πολυνομοσχέδιο"
που φέρνουν στην βουλή οι ύαινες.
Γιατί γίνονται όλα αυτά,
αφού σίγουρα δεν είναι για την σωτηρία μας;
Άναψε το πράσινο στο φανάρι της Καστέλας,
έφαγα ένα κορνάρισμα και κατηφόρισα αναγκαστικά την Τζαβέλα
σαν το μοσχάρι
που μπαίνει στην περίφραχτη φάρμα για να το μαρκάρουν,
για άλλη μία φορά,
με πυρωμένη σφραγίδα: τέταρτο μνημόνιο.
Ένα mixed υγρό
από λειωμένη γαρίδα και πιπεράτο Campari
έφτασε ίσαμε τον οισοφάγο μου…

21η Απριλίου 2013 : Από τους "κουμμουνιστές" στα χρέη

Το Δημόσιο Νοσοκομείο Ικαρίας πάντα ήταν εντάξει οικονομικά. 
Όχι τίποτα πλούτη και μεγαλεία, αλλά κατάφερνε να είναι "μία-η-άλλη". 
Τοιουτοτρόπως, πάντα είχε τις γάζες του και τα λοιπά απαραίτητα. 

Αίφνης, με τα νέα κόλπα του Μνημονιου (και καλά μου για εκσυγχρονισμό του κράτους) το συγχωνεύσανε με το Νοσοκομείου Σάμου που είχε χοντρά ελλείμματα. 
Αποτέλεσμα: o νέος φορέας να είναι "μέσα" και πιά να μην μπορει να αγοράσει έστω και βασικά υλικά που χρειάζονται για περίθαλψη των Σαμιωτών και αλλά και των Ικαριωτών, τώρα πιά!

Το Μνημόνιο, τελικά, για να υφίσταται και να εφαρμοστεί χρειάζεται χρέη.
(όταν μάλιστα δεν υπάρχουν, τότε πρέπει να ανακαλυφθούν ή να δημιουργηθούν)
Ζει σαν τον καρκίνο... από τα επιβλαβή... 
Σαν την απριλιανή χούντα του Παπαδόπουλου που χρειαζόταν τον "γύψο".
(που κι αυτή χρειάστηκε να κατασκευάση τον μπαμπούλα των κουμμουνιστών και των σαμποτέρ στον Έβρο)

ΖΗΤΩ Η 21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013, μας φωνάζουν με τον τρόπο τους οι Καμπουράκηδες και οι Τρέμες... 
ΖΗΤΩΣΑΝ ΑΙ ΕΝΟΠΛΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΤΟΜΣΕΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ, μας κραυγάζουν οι Πορτοσάλτηδες και οι Παπαδημητρίου. 

Κι εσύ λαε βασανισμέ, μην..... 
και τα λοιπά, και τα λοιπά...
Πατριώτες "Ψυχή βαθειά".

Από την Οργή στην αγανακτισμένη Αντίδραση

15.000, 25.000, 150.000…

Δεν είναι ευρώ.
Είναι άνθρωποι…
Είναι οι ισόποσες επιθυμίες της Τρόικα, της κυβέρνησης, των μεγαλοδημοσιογράφων και τηλεπαρουσιαστών, για απολύσεις.

Μια κλίμακα φρίκης, που χτίστηκε πάνω σε μύρια κόλπα και λέξεις..
Μεταρρύθμιση.
Αξιολόγηση.
Κινητικότητα.

Ένα κρεσέντο κατασκευασμένων κοινωνικών αυτοματισμών.
Οι φουκαράδες οι ιδιωτικοί και οι αριστοκράτες οι δημόσιοι υπάλληλοι…
Οι επίορκοι και οι κοπανατζήδες…
Ο τεράστιος δημόσιος τομέας…
Μείνε εσύ ΠΕ, πάρε δρόμο εσύ ΔΕ…

Στο τέλος μάλιστα μπήκε και το κερασάκι στην τούρτα, με την αναγγελία πρόσληψης 15.000 νέων εργαζομένων, στη θέση των 15.000 που θα φάνε την κλωτσιά στον κώλο…
Βρωμερή σκέψη.
Κι από πούστικη πιο πούστικη (γιατί και η πουστιά έχει τα όρια της)
Σου λέει:
«χαϊδεύω τα αυτιά των ηλιθίων»… (ενόψει εκλογών)…
«σιγά που θα πάρω τόσους»…
«κι άμα τους πάρω, τους ξεκινάω από τον Βασικό μισθό της πείνας»…

Μα αν πάρετε άλλους, πως θα μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων στον Δημόσιο τομέα;
Καμία απάντηση.

Και αυτές οι 15.000 που φεύγουν κύριοι αποτέτοιοι μου;
Είναι όλοι επίορκοι;
Όχι.
Αν όχι απομένουν 13.000, άντε 12.000 για να σας κάνουμε και σκόντο!
Είναι όλοι αυτοί τόσο ανίκανοι, τόσο άχρηστες και τόσο μπαγλαμάδες;
Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί ρε πολιτικά αναίσχυντοι, ρε κοινωνικά ψεύτες και αληταράδες;
Ψυχούλες του Θεού είναι.
Άνθρωποι που μεγαλώνουν και φροντίζουν παιδιά και ανήμπορους γονείς.
Άντρες και γυναίκες με οικονομικές υποχρεώσεις.

Αλλά ωραία, …να φύγουν!
Κι εσείς που κυβερνάτε και βουλεύεστε, και λέτε εκείνα τα δακρύβρεχτα «περί θυσιών του ελληνικού λαού», …Τι;
Τι περικοπές θα κάνετε στην παρουσία σας, που θα συμβάλει στην υλοποίηση του έρωτά σας για μικρότερο κράτος και στην τακτοποίηση της δειλίας σας απέναντι στην Τρόικα;
Θα μπορούσατε άνετα να κάνετε 200 τους βουλευτές, χωρίς να χρειάζεται συνταγματική ρύθμιση.
Δεν το κάνετε… αν και 100 λιγότεροι στην Βουλή θα σήμαινε, αφ' ενός συμμετοχή στην οδύνη και αφ' ετέρου χρήματα για 1.000 νοσοκομειακούς.

Αντίθετα, όχι μόνον οι πολιτικοί δεν συνεισφέρουν, αλλά αυξάνουν τις θέσεις των αναπληρωτών υπουργών, με την δικαιολογία ότι το ζητάει η …Τρόικα!

Με άλλα λόγια οδηγάνε την κοινωνία στην απόγνωση.
15.000, 25.000, 150.000 και χάνεται το μέτρο…
Όμως η ώρα που η Οργή του άνεργου θα χάσει το μέτρο της και θα δώσει την θέση της στην αγανακτισμένη αντίδραση πλησιάζει…
Προσοχή λοιπόν.

Να γίνουμε Θάλασσες

Είναι τόσο ζωογόνο να νοιώθεις ότι με τα κείμενά σου μπορείς να επηρεάζεις τους άλλους και να τους παρακινείς για αλλαγές προς το καλύτερο. 

Αντίθετα, πόσο θλιβερό είναι να τα γράφεις στον αέρα, λες και πρόκειται για μηνύματα σε ώτα μη ακουόντων, σάμπως μια διαδικασία αυτοθεραπείας ή σαν απομνημονευματικές καταγραφές, σαν εκμυστηρεύσεις σε προσωπικό ημερολόγιο. 

Φαντάζομαι πως αναρωτιέμαι κατ’ αυτόν τον τρόπο (και παραπονιέμαι) βλέποντας το χάλι ένα γύρω: το μαχαίρι να δουλεύει ακατάπαυστα και τα ματωμένα σώματα να μην αντιδρούν. 
Απλά να σπαράζουν και να μην κινούνται να διαφύγουν, να μην προσπαθούν να προστατευθούν. 

Πάλι λέω, μπορεί μια βαθιά διαδικασία που επισυμβαίνει να μην μπορώ να την αφουγκραστώ γιατί φωνάζω δυνατότερα από όσο πρέπει και ίσως γιατί βιάζομαι (κι έτσι παύω να είμαι μεθοδικός και αποτελεσματικός). 
Σαν συνεπακόλουθο, να μην σκέφτομαι με ευκρίνεια τις πραγματικές διαστάσεις των όρων και των λέξεων: κοινωνία, ζωή, επανάσταση, ανθρωπότητα, σοσιαλισμός… και την ρήση του ποιητή "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ"...

Πρέπει να γίνω υπομονετικός σαν την θάλασσα που κατατρώει τον βράχο, κι ας μην δω την πανανθρώπινη δεύτερη παρουσία. 
Απλά πρέπει να σκεφθώ τρυφερά και συντροφικά κάποιους άλλους που θα ακολουθήσουν και θα σκέφτονται το ίδιο με μένα, το ίδιο με κάποιους από σας… 
Που θα χαρούν την ατέλειωτη χαρά που ονειρευτήκαμε 
Κι αφού την ονειρευτήκαμε ε, τότε υπάρχει (συμπεραίνω). 

Θάλασσα θα γίνω λοιπόν!

Ο έρωτας του παλιού τσεκουροφόρου με τη Βία...

Σκοπιμότητες και σκόπιμες ομοιότητες

Ως τώρα 
πιστεύαμε ότι η σύμπραξη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ 
παρά τις "ιδεολογικές" διαφορες τους 
είχε να κάνει με την διάσωση της χώρας...
(και την παραμονή μας στο ευρώ)
 
Σήμερα 
αναρωτιόμαστε πως συμβαίνει σε ποσοστο 100% 
να συμφωνούν συνολικά αλλα KAI εξατομικευμένα
στο γεγονός ότι ο Βενιζέλος δεν έχει ευθύνες 
στο σκάνδαλο της "λίστας Λαγκάρντ";

η εικόνα dark side of the garden είναι από το  http://www.glennz.co.nz/