Η φιλόμουση Κοινωνια του πεζοδρομίου

Τα νεύρα μου, ο άνθρωπος.

Πήξαμε από τον λαϊκισμό των τηλεοπτικών παραθυριών και των ταμπλόϊντς.
Τα έχεις - δεν τα έχεις με το μπουλούκι που αυτοαποκαλείται «ελληνική κυβέρνηση» ή συφιλιάζεσαι με όσα ακούς και βλέπεις, φτάνεις στο σημείο να ανακράξεις:
Αρκετά πια με τον αιρετικό λόγο του πεζοδρομίου…
Ρε μάγκες, ακόμα και ο πιο ακραίος αντιπασοκισμός πρέπει να έχει κάποιο μέτρο, γιατί θα καταντήσετε χειρότεροι από τον Κουϊκ, τον Τράγκα και τον Παπαγιάννη.

Κοντά σε αυτά, «τσουπ» σου βγαίνουν η δήθεν χαζοσυναισθηματική κόρη του μακαρίτη του Λοΐζου και κάποιος Ανδριόπουλος για να μας πούνε ότι δεν δίνουν πλέον το ιδεολογικοπολιτικό δικαίωμα στο ΠΑΣΟΚ, κλπ... να νταβαντουριάζεται με τους «ήλιους» και τους «μπαξέδες»…

Ε, και? ...
Σάμπως στο εξής επρόκειτο να «παίξει» τέτοια πράματα το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Π.?
(εδώ μέχρι ο Άκης την πήρε χαμπάρι την δουλειά)

Μ’ αυτά και μ’ αυτά τσιμπάνε και κάποιοι εξυπνάκηδες (από τους «αγανακτισμένους») κι αρχίζουν τις μαλακίες του τύπου: αφού οι ημεδαποί αφαιρούν τα παραδοσιακά μουσικά σήματα του ΠΑΣΟΚ, η Μέρκελ ας εκχωρήσει στον Γιώργο Π. το δικαίωμα να παίζει το Ντόϋτσλαντ ούμπερ άλες στις κομματικές του εκδηλώσεις…

Μαλακία ή πουστιά;

(έως ότου ξεκαθαριστεί το ερώτημα, ξεκαθαρίζω ότι από την πλευρά μου ότι το έθεσα πούστικά, δοθέντος ότι τα πνευματικά δικαιώματα του Deutschland über alles, έχουν ήδη αγοραστεί από άλλους).

(από το ΜοσχατουΠολις)