E N A - Κ Λ Ι Κ - Α Ρ Ι Σ Τ Ε Ρ Α ή ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΑΝ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΑΝΑΓΚΗ...

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Μύθοι και Αλήθειες

Άλλο ο Μύθος κι άλλο το Ήθος...
Μπορεί Μίκη μου να μην είναι καλό να ταρακουνάμε τα εθνικά μας παραμύθια, όπως αυτό του χορού του Ζαλόγγου, όμως η Αλήθεια είναι αυτό που μετράει...
Και ως γνωστόν Εθνικό είναι το Αληθινό!
Συνεπώς προτιμώ να πάω στη Νιγηρία μαζί με την Μαρία Ρεπούση (κι ας είναι ΔΗΜΑΡ) παρά να μένω με αυτούς που κανιβαλίζουν εναντίον της και που τραντάζονται από την αμφισβήτηση των συμπαντικών δομών και του κοσμοειδώλου τους.
Βέβαια, κι εσείς κυρία Ρεπούση μου, στις διηγήσεις των μύθων και των παραμυθιών μας, ποτέ δεν λέμε φωναχτά ότι όλα αυτά είναι ψέμα...
Αντίθετα κλείνουμε τα μάτια... και νανουριζόμαστε, και ξορκιζουμε τα κακά, και ταξιδεύουμε... και πάμε...
Πλείστες όσες φορές αυτές οι αφηγήσεις μας έβγαλαν από τα σκατά του ιστορικού γίγνεσθαι...

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

200, συν ένας κόπανος απ το Μοσχάτο

Δεν την είχα πάρει μαζί μου... 
(μ αρέσει να τραβάω συμπλέγματα ανθρώπων που κουβαλάνε αντίσταση και προσδοκίες, μιαν κοινότητα που όπως λέει ο Ζενάκος έχει την «ίδια επαφή», την «ίδια τριβή», την «ίδια ανθρωπιά») 
Αλλά και να την είχα, αυτήν την φορά ούτε που θα τολμούσα να τραβήξω στιγμιότυπα από την ελεεινότητα που έβλεπαν τα μάτια μου. 

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 
Είπα – ξείπα (θα πάω, δεν θα πάω στο συλλαλητήριο για την άρση των Επιστρατεύσεων) …αλλά στις 8:05 ακύρωνα το εισιτήριο μου στα μηχανήματα του σταθμού του Μοσχάτου για να μην χάσω το πικρό ένσημο της επαναστατικότητάς μου και της υποχρέωσης απέναντι σ αυτό που υποτίθεται ότι είμαι (?) και πρεσβεύω! 
Ταξίδεψα μέχρι τον σταθμό του Πανεπιστήμιου έχοντας παρηγοριά μου το καινούργιο τεύχος του UNFOLLOW. 
Κοραή, κι από κει Σταδίου, με ανύπαρκτη ροή κόσμου προς την πλατεία και με τα αυτοκίνητα να με ξεπερνάνε έξω από το Dolce & Cabana και να φεύγουν «σφαίρα» για πλατεία Συντάγματος. 
Κατάλαβα αμέσως για τι όγκο διαδηλωτών θα συναντούσα μπροστά στην Βουλή. 
Η από μέρες πριν εξασφαλισμένη απογοήτευση για το οπερετικό συλλαλητήριο έγινε τέλεια ντροπή όταν μπαίνοντας στην άδεια πλατεία άκουσα τις πενιές από Θεοδωράκη σε κείνες τις φοβερές τουριστικού τύπου εκτελέσεις φτιαγμένες ειδικά για τους εν Αθήναις αλλοδαπούς και για ταινιούλες του ΕΟΤ ή του Δαλιανίδη με πρωταγωνιστή το Φαίδωνα Γεωργίτση. 
Τρεις κι ο κούκος, με καμιά ντουζίνα πανό και με λιγοστές σημαίες να παλεύουν τα απάλευτα, να τονίζουν έτι περαιτέρω τον εκπεσμό… 
Δεν Πληρώνω, Σπίθα, κάτι παράξενες σημαίες με γαλάζιο σταυρό και το σύνθημα «ή ταν ή επί τας», κάνα δύο αυθάδικες πορτοκαλί σημαιούλες με την συντομογραφία ΟΛΜΕ πάνω τους!!!! 
Και στη μέση του δρόμου καμιά δεκαριά ενθουσιασμένοι να χορεύουν κάτι σαν ομαδικό συρτάκι φωτογραφούμενοι από κάτι τουρίστες της κακιάς ώρας, και πίσω από τα κεφάλια των χορευτών ένα πανό με το σύνθημα «No pasarán» και πιο πάνω, στον περίβολο της Βουλής, να στέκουν χαλαροί οι ΜΑΤατζήδες… 

Αποφάσισα να φύγω… 
Στην γωνία της Μεγάλης Βρετάνιας κάμποσοι βαθμοφόροι μπάτσοι μιλάγανε άνετοι και άφοβοι μεταξύ τους και στέλνανε μηνύματα από τις μοτορόλες τους για το μέγεθος της συγκέντρωσης… 
Κουτρουβαλώντας στην άδεια Πανεπιστημίου προσπαθούσα να θυμηθώ αν είπανε στο κέντρο επιχειρήσεων τους, πως «δεν τους διαλύσαμε κύριε υπουργέ, γιατί ενώ ήταν διακόσιοι, έφτασε ένας κόπανος από το Μοσχάτο και τους νομιμοποίησε»… 
Νόμισα ότι πείναγα πολύ (το παθαίνω όταν στεναχωριέμαι) και μπήκα στο Paul (ξέρετε … boulangerie et pâtisserie και τα τοιαύτα) όπου χτύπησα με λύσσα ένα από τα καλούδια του, προσπαθώντας να κρύψω μιαν άλλη λύσσα που σπάραζε στην ψυχή και στο κορμί μου… 
Στις 9:00 ακριβώς πάταγα το χώμα του Μοσχάτου, όπου όλα κυλούσαν ἐν τάξει …