Είναι
τόσο ζωογόνο να νοιώθεις ότι με τα κείμενά σου μπορείς να επηρεάζεις
τους άλλους και να τους παρακινείς για αλλαγές προς το καλύτερο. Αντίθετα, πόσο θλιβερό είναι να τα γράφεις στον αέρα, λες και πρόκειται για μηνύματα σε ώτα μη ακουόντων, σάμπως μια διαδικασία αυτοθεραπείας ή σαν απομνημονευματικές καταγραφές, σαν εκμυστηρεύσεις σε προσωπικό ημερολόγιο.
Φαντάζομαι πως αναρωτιέμαι κατ’ αυτόν τον τρόπο (και παραπονιέμαι) βλέποντας το χάλι ένα γύρω: το μαχαίρι να δουλεύει ακατάπαυστα και τα ματωμένα σώματα να μην αντιδρούν.
Απλά να σπαράζουν και να μην κινούνται να διαφύγουν, να μην προσπαθούν να προστατευθούν.
Πάλι λέω, μπορεί μια βαθιά διαδικασία που επισυμβαίνει να μην μπορώ να την αφουγκραστώ γιατί φωνάζω δυνατότερα από όσο πρέπει και ίσως γιατί βιάζομαι (κι έτσι παύω να είμαι μεθοδικός και αποτελεσματικός).
Σαν συνεπακόλουθο, να μην σκέφτομαι με ευκρίνεια τις πραγματικές διαστάσεις των όρων και των λέξεων: κοινωνία, ζωή, επανάσταση, ανθρωπότητα, σοσιαλισμός… και την ρήση του ποιητή "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ"...
Πρέπει να γίνω υπομονετικός σαν την θάλασσα που κατατρώει τον βράχο, κι ας μην δω την πανανθρώπινη δεύτερη παρουσία.
Απλά πρέπει να σκεφθώ τρυφερά και συντροφικά κάποιους άλλους που θα ακολουθήσουν και θα σκέφτονται το ίδιο με μένα, το ίδιο με κάποιους από σας…
Που θα χαρούν την ατέλειωτη χαρά που ονειρευτήκαμε
Κι αφού την ονειρευτήκαμε ε, τότε υπάρχει (συμπεραίνω).
Θάλασσα θα γίνω λοιπόν!
