Την γνώρισα μέσα από 2-3 τραγούδια των Nouvelle Vague (Dancing with Myself, Human Fly, Bela Lugosi's dead και Escape Myself)... Την παρουσιάζω σαν μια ανάσα μέσα στην εκλογολογία των ημερών...
Για τη Φοίβη (Phoebe Killdeer) όλα ξεκίνησαν από τη στιγμή που η μητέρα της τραγουδούσε, γι’ αυτήν και τις αδελφές της, τις νύχτες με πανσέληνο…
Οι άνθρωποι είναι η έμπνευση της… Είναι μια ατέλειωτη πηγή συγκινήσεων, συναισθημάτων, αντιδράσεων, διαταραχών και εκπλήξεων. Κάθεται και τους παρακολουθεί και τους «αιχμαλωτίζει» σε στιγμιότυπα, όπως ένας φωτογράφος…
Επιρροές: η σιωπή, κάποιος κύριος Jones που ζει στο 4ο πάτωμα, η κυρία από το αρτοποιείο, κάποια ψηλή Juliet από τη Λουϊζιάνα, …
Περιγράφει στιγμές που θέλει να μοιραστεί με άλλους, ξεκάθαρα συναισθήματα που προτιμάμε να τα κρύβουμε ντροπαλά, στιγμές της απόλυτης απόλαυσης, πράγματα που δεν μολογάμε, κάποια στιγμή απελπισίας.
Υπάρχει πάντα κάτι στους ανθρώπους, λέει, που μας διαφεύγει, κάτι που δεν βλέπουμε ή δεν το ψάχνουμε: ίσως κάτι που δεν θέλουμε να το κοιτάξουμε κατάματα.
Πάντοτε θαύμαζε ανθρώπους που μπορούσαν να γράφουν και γοητεύεται, μας λέει, από λέξεις και στίχους… που ενώ είναι τόσο προφανή, παράγουν τόσο ζωντανά και σύνθετα συναισθήματα ανάλογα με τον τρόπο που τα τοποθετείς ή με τον τόνο που τα προφέρεις…
Οι λέξεις είναι ζωντανές όσο είμαστε κι εμείς και μας επιτρέπουν για να μοιραστούμε και να επικοινωνήσουμε τα συναισθήματά μας σύμφωνα με το δικό του τρόπο ο καθένας και που κάνει τις λέξεις τόσο συναρπαστικές: σαν έναν απέραντο κόσμο που πρέπει να εξερευνήσεις…
Στα 8 της την κατάκτησε ο Tom Waits και από τότε ήταν μια σταθερή ακροάτριά του… Συμπλήρωσε τις προτιμήσεις της με τους Art of Noise, την Yma Sumac, τον Nick Cave, την Carmen McRae…
Σύντομα άρχισε να γράφει και να τραγουδάει τα δικά της «κομμάτια» και να συνεργάζεται σε διάφορα μουσικά προγράμματα (Bang Gang, Basement Jaxx, κ.α)
Η επιτυχία θα έρθει το 2004 με τη συμμετοχή της στο δεύτερο άλμπουμ των Nouvelle Vague και τις τουρνέ που έκανε μαζί τους για 3 χρόνια… Το 2008 κάνει το πρώτο της σόλο άλμπουμ (Weather’s coming). Ρωμαλέος ήχος και ισχυρή καλλιτεχνική ταυτότητα (rock, alternative, industrial) χαρακτηρίζει το δίσκο…
Τα κλαρίνα (διήγημα του Μιχάλη Τζιώτη)
Πριν από 4 δευτερόλεπτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου