"Κορίνθιοι" ή "Συρακούσιοι";

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΗΜΥΜΑ ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΒΑΡΔΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΙΡΙΝ.

Δεν θα πω ότι είμαι ειδήμων στο πολιτικό ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας και της διένεξης με την Ελλάδα… Ούτε θα ισχυριστώ ότι διαθέτω επιστημονική γνώση σε εθνολογικά ζητήματα, αλλά ούτε και θα έλεγα ότι γνωρίζω άρτια τις πτυχές του «μακεδονικού», έστω σαν ιστοριοδίφης, μέσα από μια συστηματικότερη μελέτη του προβλήματος.

Ούτε, βέβαια, φανατικός εθνικόφρων είμαι, ώστε να κατηγορηθώ ότι βάζω παρωπίδες. Με λίγα λόγια δεν είμαι «ελληναράς», τουλάχιστον με τον τρόπο που το διατυμπανίζουν οι διάφορες σταχτιές ή γαλάζιες αποχρώσεις της «πατριδο-» και της «έθνο-» καπηλείας! Ας πούμε, ποτέ δε θα τολμούσα να ισχυρισθώ, για παράδειγμα, ότι ο Αριστείδης του Λυσιμάχου από τον δήμο της Αλωπεκής, είναι 44ος εξάδελφός μου!

Ποτέ επίσης δεν θα καμάρωνα ότι μέσα μου ρέει καθαρό ελληνικό αίμα, ώστε εξ αυτού να φέρομαι υπεροπτικά και να μιλώ ως αλαζόνας. Ξέρω ότι μιλάω ελληνικά, έχω ελληνική συνείδηση και παιδεία, όπως ο γεννημένος στην Αθήνα πατέρας μου, όπως ο Ηπειρώτης παππούς μου, όπως ο προπάππος μου… (από κει και πέρα αγνοώ τα των οικογενειακών μου ριζών)… Και γνωρίζοντας, λοιπόν, τι σόι χωνευτήρι υπήρξε η ελληνική γη και γενικά η βαλκανική, θα σιωπήσω!

Αλλά το γελοίο είναι ότι ενώ μπορώ να σωπαίνω εγώ, ο Έλληνας, που ζω στην ελληνική γη, έχω συνείδηση ελληνική και μπορώ και διαβάζω τα χαραγμένα γράμματα πάνω στους τύμβους της Πέλλας, της Αραβησσού ή της Ευρωπού στην Αλμωπία, οι ψευτομακεδόνες τολμούν και μιλούν, ξεπερνώντας την ιστορική αλήθεια και τη λογική. (Αλήθεια δεν γνωρίζω τι απαντούν όταν έστω και με «απλοποιημένη λογική» ή ακόμη -ακόμη και με "απλοϊκότητα" τους τίθενται κάποιες σημαντικές παραδοχές όπως: στην Μακεδονία βρέθηκαν μόνον ελληνικές γραπτές πηγές ή ότι ο Κίρο Γκλιγκόρωφ ευθαρσώς έχει δηλώσει, ότι το έθνος των «ψευτομακεδόνων» δεν είναι παρά σλάβικα φύλα κτηνοτρόφων που εγκαταστάθηκαν σε ορισμένα τμήματα της Μακεδονίας κατά τον 6ο αιώνα…

Αλλά γιατί όλα αυτά που γράφω;
Η αφορμή βρίσκεται σε όσα διάβασα σχετικά με την επίσκεψη Γκρουέφσκι στην Αυστραλία και κυρίως στην αποστροφή: «Εδώ στην Αυστραλία οι Μακεδόνες έχουν τη μοναδική ευκαιρία να ζουν όλοι μαζί. Μακεδόνες του Αιγαίου και Μακεδόνες του Πιρίν, … [Συμπατριώτες] αυτό δεν συμβαίνει στη μητρική σας χώρα. Και θέλω να υπογραμμίσω πως δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός σε Μακεδόνες του Αιγαίου, της Βαρδαρίας και του Πιρίν. Είμαστε όλοι Μακεδόνες...»!

Το να ξαναπούμε ότι τα λόγια αυτά είναι προκλητικά, ότι συνεχίζεται η καπήλευση ενός ονόματος που δεν τους ανήκει ή ότι οι γείτονες βάζουν επικίνδυνα αλυτρωτικά «θέλω», φαντάζει βαρετή επανάληψη. Αφήνω την τετριμμένη αντίδραση να προέλθει από το Υπουργείο Εξωτερικών, κλπ.

Πιστεύω ότι πια δεν φτάνουν οι διπλωματικές «τσιριτσάντζουλες», η συμπτωματολογική αντίδραση στις κάθε φορά εξελίξεις ή το τρέξιμο «σαν τον Βέγγο» πίσω από τα τετελεσμένα. Δεν χρειαζόμαστε, επίσης, και την άχρηστη σημειολογία από την ύπαρξη εξίσου άχρηστων υπουργείων, όπως το Μακεδονίας – Θράκης. (Αλήθεια, τι προσέφερε μέχρι σήμερα αυτό το αστείο υπουργείο στην υπόθεση επίλυσης της διαφοράς ανάμεσα στους Έλληνες και τους Σκοπιανούς;)
Όπως δεν πρέπει να βαυκαλιζόμαστε ότι διαθέτουμε «βαριά χαρτιά» και «ατού» που δήθεν μας παρέχουν οι διεθνείς συνθήκες, τα veto και πάει λέγοντας.

Δεν ξέρω αν είναι αργά πια, αλλά θεωρώ ότι οι θέσεις τις χώρας μας πρέπει να βασιστούν, εκτός από τη διπλωματικής οδού, και σε μια "ειρηνική" επίθεση αλήθειας… την ιστορική αλήθεια που θα προέρχεται από την επιστημονική τεκμηρίωση. Η σωστή στρατηγική πρέπει να αναζητηθεί σε κινήσεις όπως «Η Επιστολή των 233 Καθηγητών Πανεπιστημίων προς τον Ομπάμα». Αυτή η κίνηση, βέβαια, θα έπρεπε να ήταν μια μικρή λεπτομέρεια ενταγμένη σε μια διαρκή και μόνιμη τακτική ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης, των κυβερνήσεων, των διεθνών οργανισμών, κ.ο.κ. για την κατανόηση και την συστράτευση στην δίκαια λύση του προβλήματος.

Χρειαζόμαστε λοιπόν την ύπαρξη ενός είδους Διεθνούς Ιστορικού Ινστιτούτου για τη Μακεδονία κάτω από την αιγίδα του Ελληνικού Κράτους, με παραρτήματα σε ολόκληρο τον κόσμο όπου Έλληνες και ξένοι επιστήμονες από κάθε κλάδο των Κοινωνικών Επιστημών θα εργαστούν υπέρ της επιστημονικής αλήθειας σχετικά με την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Τώρα τι έχουμε; Μάλλον τίποτα… Έγινε μια σημαντικότατη κίνηση πριν 5 μήνες, με την επιστολή των «233»… για να γυρίσουμε πίσω στην απραξία, τις γνωστές διπλωματικές μανούβρες, τη διαμεσολάβηση του κ. Νίμιτς και την Ε.Ε. να φλερτάρει με τα Σκόπια…

Παρα τα όσα είπα παραπάνω ή τις όποιες αντιθέσεις μου, δεν παραγνωρίζω το ζήτημα της εθνικής περηφάνιας των Σκοπιανών, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους, τα πιθανά προβλήματα των συμπατριωτών τους που ζουν στην Ελλάδα, κλπ. Καταλαβαίνω ότι οι νέες γενιές μεγάλωσαν με τη συγκεκριμένη διαστρέβλωση της αλήθειας. Όταν λες σε ένα παιδί, από τα τρυφερά χρόνια, ότι είσαι "Μακεδόνας", αυτό είναι που βιώνει και αποδέχεται σαν αυτονόητο. Μπορώ να καταλάβω ότι ζώντας σε συγκεκριμένο ιστορικό και γεωγραφικό χώρο, έρχεται σαν φυσιολογική εξέλιξη η χρήση ενός γεωγραφικού προσδιορισμού, που από απλή αναφορά του τόπου που ζεις, στη συνέχεια να είναι δυνατόν να μετεξελιχθεί σε εθνικό προσδιορισμό και ταυτότητα. Καταλαβαίνω, τέλος, ότι πρέπει να έχουν στην Ελλάδα τα προνόμια που επιφυλάσσουν οι διεθνείς συνθήκες στις μειονότητες, εάν αριθμητικά συγκροτούν ένα τέτοιο σύνολο.

Όμως μπορεί μια εθνική ομάδα να πορευτεί με ψεύτική ταυτότητα; Θα εμμένουν πεισματικά ή θα καταλάβουν ότι πρέπει έγκαιρα να αναδιπλωθούν; Εαν αύριο η ονοματολογική και ιδιαίτερα η "εθνολογική εμμονή" τους αποδειχθεί εσφαλμένη, δεν θα είναι μια πολύ πιο οδυνηρή κατάσταση απ’ ότι η προ ετών αλλαγή των συμβόλων και της σημαίας της νεότευκτης δημοκρατίας; «Και έτσι» γράφει ο καυστικός Γιάννης Μαρίνος στο ΒΗΜΑ (1997) «μπορεί να ξαναθυμηθούν ότι πριν από κάποιους αιώνες η χώρα τους λεγόταν Παιονία και πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Νοτιοσλαβία ή Βαρντάσκα. Το ότι έτσι θα χρειασθεί να αλλάξουν και πάλι κάποια βιβλία ιστορίας και κάποιους χάρτες και επιγραφές είναι βέβαια δύσκολο, κουραστικό και δαπανηρό. Έχουν σχετική πείρα όμως και έχουν ήδη αποδείξει ότι τα καταφέρνουν μια χαρά».

Όταν οι αρχαίοι Κορίνθιοι ίδρυσαν την αποικία των Συρακουσών, είναι αυτονόητο ότι στην αρχή θεωρούσαν τους εαυτούς τους Κορίνθιους που κατοικούν στις Συρακούσες. Στη συνέχεια ήταν Συρακούσιοι με καταγωγή από την Κόρινθο! Οι αυτοαποκαλούμενοι «μακεδόνες» των Σκοπίων είναι έτοιμοι να αποδεχτούν ότι είναι Σλάβοι και ότι η χρήση του όρου Μακεδονία είναι γεωγραφικός;

Θα πρέπει να κλείσω εδώ, μιας και το ζήτημα είναι σαν ταξίδι στον ωκεανό και θεωρώ ότι ούτε το χρόνο έχω, ούτε την πρόθεση, αλλά ούτε και τον εξοπλισμό… Απλα εκφράζω κάποιες προσωπικές σκέψεις: κρατάτε ότι σας αρέσει και πετάτε ότι δεν σας κάνει…


Στέφανος Μπιζἀνης