Έστω και με μία ψήφο διαφορά!

Πριν κάποιες μέρες, καθόμουν μέσα στο καταπαγωμένο σπίτι μου και χάζευα από το παράθυρο τον κακό τον ψόφο που επίσης σφυροκοπούσε τους διαβάτες, εκεί έξω…

Το μυαλό μου σφηνωμένο στις εκλογές που σε λίγες μέρες έρχονται και στις προσμονές μου από αυτές και το αποτέλεσμά τους.

Τότε αποφάσισα να γράψω κάτι γι αυτές τις προσμονές, που κάποιες πολύ λίγο έμοιαζαν με τα «θέλω» της πεπατημένης, όπου συνήθως κυριαρχεί μια στενή κομματική αντίληψη (ας πούμε αυτοδυναμίας) ή γιατί όχι ακόμη και οπαδικού τύπου συμπεριφορά…

Πριν να καταλήξω σ αυτές (τις ελπίδες, τις προσδοκίες, τις προσμονές…) σκέφτηκα ότι σε ενίσχυση των απροσδόκητων προσδοκιών που εγκαταστάθηκαν στο νου και την συνείδησή μου, θα έπρεπε να γράψω πολλά και αναλυτικά ώστε να φτάσω φυσιολογικά και συμπερασματικά στο κάπως παράδοξο, ολιγαρκές και ίσως περίεργο φινάλε του άρθρου μου…

Για το παρόν, με την αβίωτη κατάσταση που βιώνουμε και η οποία ρήμαξε τη ζωή μας, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά…

Για το πριν, με τους αγώνες και τις θυσίες γενεών για κοινωνική προκοπή, για ισότητα, για πραγματική δημοκρατία, για μια άλλη πατρίδα, μακριά από τη βρωμιά του πολιτικού καταστημένου και οικονομικο-πλουτοκρατικού συστήματος.

Τελικά προτίμησα να αποφύγω την μεγάλη διήγηση, τα γεμάτα πόνο και συγκίνηση πάθη και συμπεράσματα, και να αρκεστώ στην ουσία αυτού που φαίνεται να έρχεται και το οποίο νομίζω ότι θα καθορίσει το αύριο του καθένα ξεχωριστά, αλλά και της κοινωνικής συλλογικότητας, ως συνείδησης και δικαίωσης.

Μια νίκη της Αριστεράς, σημαίνει πολλά.

Αυτό είναι κατανοητό στο επίπεδο της ελπίδας για αλλαγή της καταστροφικής πολιτικής που ασκεί η σημερινή διακυβέρνηση από τα γνωστά συστημικά κόμματα… έστω και στο βαθμό που αυτό, σε πρώτη φάση, μπορεί να σημαίνει μιαν απλή βελτίωση των καθημερινών συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε.

Πέρα όμως από αυτό, υπάρχουν ζητούμενα που ξεφεύγουν από την συνήθη καθημερινότητα και τα οποία παίρνουν την μορφή σχεδόν μεταφυσικών ικανοποιήσεων και προσδοκιών για αλλαγές που μπορούν να πάνε σε βαθύ ταξίδι προς το μέλλον.

Μια νίκη της Αριστεράς σήμερα – και κάτω από αντίξοες συνθήκες – θα σημαίνει την ατομική και συλλογική δικαίωση μιας βαθειά κρυμμένης και καταπιεσμένης συνείδησης.

Αυτής που τσιμεντώθηκε με χίλια – δυό τερτίπια, διώξεις, χειρισμούς και φοβίες που έσπειρε ένα απάνθρωπο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.

Είναι η ώρα δικαίωσης του κοινωνικού δίκιου για μένα που αναγκάστηκα εκών – άκων να καταφύγω σε πολιτικά υποκατάστατα.

Είναι η στιγμή που δικαιώνονται οι νεκροί της οικογένειάς μου, φίλοι, γείτονες… που η πραγματική θέληση, τα όνειρά τους βιάστηκαν αγριότερα κι από τα δικά μου.

Γι αυτό λέω πως μια νίκη των δυνάμεων της δημοκρατίας και της Αριστεράς, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ ΔΙΑΦΟΡΑ είναι θεμελιώδες ζήτημα.

Όμως η έστω και με Μία ψήφο διαφορά νίκη πάνω στις δυνάμεις που τρομοκράτησαν μετεμφυλιακά και που διέφθειραν μεταπολιτευτικά, δεν σταματάει εδώ…

Υπάρχει κάτι άλλο πιο σημαντικό!

Η νίκη της Αριστεράς και κατ επέκταση των αντισυστημικών και αντιμνημονιακών δυνάμεων θα σημαίνει στη συνείδηση της κοινωνίας ότι το «τέρας» δεν είναι αήττητο, ότι μπορούμε να το ξανανικήσουμε οποτεδήποτε, ότι μπορούμε να χαράξουμε την τύχη της πατρίδας χωρίς «αυτούς»…

Νίκη στις 25 Ιανουαρίου, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ σημαίνει κοινωνική απελευθέρωση, ανοίγει δρόμους συλλογικής αυτοσυνειδησίας…

Παραφράζοντας το «Ανοιχτό γράμμα» Ζαχαριάδη προς «το λαό της Ελλάδας»…

Η επίθεση που δέχτηκε η πατρίδα μας τον Οκτώβριο του 1940, δεν έχει καμία διαφορά από την επίθεση που δέχεται η Ελλάδα από τον νεοφιλελευθερισμό των Αγορών με τον μανδύα της ΕΕ…

Στόχος, η υποταγή της χώρας για διάφορους λόγους… γεωπολιτικούς, οικονομικούς, κλπ.

Η μόνη διαφορά είναι ότι η στρατιωτική επίθεση των ιταλών φασιστών και στη συνέχεια γερμανο-ιταλική κατοχή αποτελεί ιστορικό παρελθόν, ενώ η πολιτική και οικονομική επίθεση των ευρωπαίων πλουτοκρατών δια της Μερκελικής ΕΕ και η υποδούλωση στον νεοφιλελευθερισμό, βρίσκεται σε οδυνηρή εξέλιξη, στη φάση του οριστικού αλυσοδέματος ψυχών, γης και πλούτου.

Γνωρίζουμε πια ότι η Κατοχή διάρκεσε περίπου 4 χρόνια, ενώ η διάρκεια της οικονομικής και πολιτικής αποικιοποίησης που εξακολουθούν να μας χτίζουν με βάση τα χρέη της χώρας θα διαρκέσει σχεδόν όλο τον 21ο αιώνα!

Σήμερα ενώ απαιτείται ξανά κοινωνική και πατριωτική συνεργασία και αγώνας ενάντια στους τοποτηρητές των Γερμανών…. υπάρχουν αντιμνημονιακές και πατριωτικές δυνάμεις που παρά τις Κοινωνικές ανάγκες και την διάλυση του Ελληνικού κράτους, συνεχίζουν να εμμένουν στην πολυτέλεια φοβικών συνδρόμων, ιδεολογικών αρχών και κομματικού προστατευτισμού.

Και μας έρχεται στο νου το «ανοιχτό γράμμα» που έστειλε στον Ελληνικό Λαό, στις «31 τού Οχτώβρη 1940» ο Νίκος Ζαχαριάδης, τότε Γραμματέας του ΚΚΕ… που παραγνωρίζοντας τα όσα είχε επιφέρει το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά και τα όσα είχαν υποστεί οι κομμουνιστές, καλούσε τα μέλη του αλλά και συνολικά τον λαό να συμμετάσχουν στην προάσπιση της πατρίδας ακόμη και σε πόλεμο «πού τον διευθύνει ή κυβέρνηση Μεταξά»!!!

Αναρωτιόμαστε, κατά συνέπεια, και δεχόμενοι τον κίνδυνο έστω και στο γενικό του περίγραμμα, αν υπάρχει ομοιότητα ανάμεσα στον Μεταξά, τότε, και στον Τσίπρα, σήμερα…

Αν δυστυχώς λίγο πριν τις εκλογές οι δημοκρατικές, πατριωτικές και αντιμνημονιακές δυνάμεις κατέρχονται μόνες και χωρίς συνεργασία στην αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου, αποτελεί καθήκον και πράξη ευθύνης απέναντι στην χειμαζόμενη κοινωνία και την χώρα, της όποιας ξεπουλιέται κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή, να δώσουν έγκριση και ανοχή σε μια νέα κυβέρνηση…

Αν μη τι άλλο θα είναι πολύ προτιμότερη μια κατάσταση ανακούφισης από την ολοσχερή καταστροφή….

*** Να και το γράμμα Ζαχαριάδη, τότε… (απλά, όπου οι λέξεις: φασισμός, Μουσολίνι, Μεταξάς, χρησιμοποιήστε τις καταλληλότερες σύγχρονες)

«Ανοιχτό γράμμα του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Προς το λαό της Ελλάδας

Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει.
Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία.
Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή.
Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες.
O λαός τής Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι.
Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα.
Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει ή κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.
Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια 'Ελλάδα τής δουλειάς, τής λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ'εναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και ή νίκη θα 'ναι νίκη τής Ελλάδας και τού λαού της.
Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα, 31 τού Οχτώβρη 1940.
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ»

Είναι ώρα πια να αγκαλιάσουμε την Ελπίδα και το Μέλλον

Η 28η Οκτωβρίου του 2011 είναι ένα ορόσημο για το πώς και το γιατί φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.

Τότε στη Θεσσαλονίκη το Σύστημα ένοιωσε φόβο για την ορατή πια ανατροπή του ή εν πάση περιπτώσει την αίσθηση για τον κίνδυνο που διέτρεχε η δυνατότητα να παραμείνουν στη διακυβέρνηση οι εκλεκτοί και υποτακτικοί του….

Κι ο φόβος του τέρατος χτύπησε το κίνημα των αγανακτισμένων, ώστε να αποχωρήσουν από τις πλατείες οι συντηρητικοί, οι πασόκοι και ούτω καθεξής….

Να μπει η πορεία των πραγμάτων στην κονσέρβα και στον στίφτη…

Εκπαραθυρώθηκε ο ΓΑΠ στις Κάννες, τα φτιάξανε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Λάος και αργότερα ΔΗΜΑΡ, κότσαραν τους Παπαδήμους και τους Πικραμένους, για να έρθει στο φινάλε κερασάκι στην τούρτα ο Σαμαράς….

Και η μηχανή των Μνημονίων ξεκίνησε και φυσικά η διαμόρφωση των τετελεσμένων και της μη δυνατότητας της επερχόμενης Αριστεράς να κυβερνήσει….

Τώρα το φινάλε παίζεται με το πέταμα της Χρυσής Αυγής στο σκουπιδοτενεκέ (αφού πρώτα έπαιξε το αποπροσανατολιστικό παιχνίδι της), με τις κοινοβουλευτικές αποστασίες και με την δημιουργία troll κομματικών μορφωμάτων (όπως το Ποτάμι ή το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ) και με τον φόβο του "μετά τι?", πασπαλισμένο με ντόπια άχνη και ξενοκίνητη σαντιγί….

Τώρα εφτασε η ώρα της αλήθειας….

Μαζευτήκαμε από τις πλατείες, αλλά η κάλπη μας περιμένει… (χωρίς ΜΑΤ)

Στη βάση της πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε, απ εδώ και πέρα η ευθύνη είναι δική μας...